Plons!

En automatisch begin je te zingen: 'De gekke kikker!' Echt wel één van mijn favoriete tekenfilmfiguurtjes uit een (te) ver verleden.

Maar vandaag stond dit woord eerder in het teken van een plan dat grandioos in het water viel. Reeds enkele dagen zat het in mijn hoofd om mijn grens vanmorgen gigantisch te verlengen, mezelf te dwingen een reuzenstap voorwaarts te lopen en een parcours van niet minder dan 10 km af te leggen.
Vol goede moed en met een goedgevulde, maar reeds ver genoeg verteerde, maag, de vrieskou recht in de ogen gekeken (prikt serieus) en vertrokken...om het na 1 km al vlotjes door te hebben...dit lukt me vandaag nooit!
Hoewel ik het na die ene miezerige, niks betekenende, amper de moeite om überhaupt je loopschoenen aan te trekken, kilometer, graag al volledig voor bekeken had gehouden, heb ik mezelf toch gedwongen mijn 'kleine' toer van 5.5 km te lopen...mja, lopen is dan ook weer overdreven, daar ik meerdere malen halvelings struikelde over mijn eigen schepen, ook wel voeten genaamd. Of hoe je jezelf af en toe mateloos kan irriteren...

Om mijn doodsstrijd van vandaag niet helemaal als betekenisloos te moeten bestempelen, heb ik les 21, mijn favoriete onderdeel van het hele start-to-rungebeuren, nl. intervaltraining, verschoven naar vrijdag en les 22 reeds afgekruist op mijn 'highway to hell'-lijstje. In de ijdele hoop dat het me toch gelukt is 35 minuten te lopen.
Nu het me al een aantal keer duidelijk is gemaakt dat 's morgens lange afstanden lopen (of eender welk ander nuttigs te verrichten), tegen mijn natuur is, neem ik me nooit of te nimmer nog voor het tegendeel te willen bewijzen. Lange afstanden worden per direct verbannen naar het nachtleven. Hoe ik de 'Ten miles' dan ooit zal overleven? Geen idee, maar Lance Armstrong weet me vast wel wat tips te geven...

Nog gedeeltelijk naar adem snakkend, wachtte me alweer een goedgevulde namiddag (wat een moeder lijden kan). Fiens langverwachte 'playdate' met haar dikke vriend stond vanmiddag in het groot en het rood  op de agenda. Om het aantal kinderen in evenwicht te houden en moeders tolerantievermogen niet tot het uiterste te drijven, bracht Fran de namiddag door met haar BFF (of ze nu wil of niet) Julie. Het is allemaal een kwestie van planning. :-)
Terwijl Fien het blijkbaar fantastisch vond elk miniscuul speelgoedje aanwezig in de 'speelkamer' aan haar dikke vriend te tonen door het achteloos op de grond te zwieren, waarbij die vriend meermaals duidelijk maakte dat hij al dat meisjesspeelgoed maar niks vond door onder andere niet op een roos met prinsessen versierd stoeltje te willen gaan zitten, want 'dat is voor meisjes', hield ik me bezig met mijn -alweer tot buiten proportie gegroeide-berg afwas. Het is me zelfs niet meer toegelaten de vergelijking met het Himalaya - gebergte te maken, aangezien het eerder de vorm aannam van de Kilimanjaro (en nu maar hopen dat dit geografisch gezien geen flater van jewelste is).
Na deze beproeving (doet me eraan denken, toe te voegen aan het lijstje 'vereisten voor de nieuwe woonst': AFWASMACHINE, of wegwerpkeukenmateriaal, welk ook maar het goedkoopst mag zijn) wachtte me de volgende: het creeëren van warmte.
Het was tussen mij en dat hoopje staal...en dit keer was het menens. Gewapend met een aansteker, een blok hout en heel erg veel papier (want eraan denken zipblokjes mee te brengen van de winkel...nee hoor) kon het duel beginnen. Het was hard, het was zwaar, bij momenten bloedstollend te noemen, maar drie kwartier later was de winnaar gekend.

Ik, Lieve Leppens, heb vuur gemaakt en dat vuur brandt nu nog steeds...

De neiging om in een slaapzak naast dat vuur te slapen en elk uur te checken of het nog steeds brandende is, is groot...anders staat me morgen waarschijnlijk hetzelfde tafereel te wachten...

Even terugkomend op het 'man'gevoel van de dikke vriend, deze mannelijkheid werd loeihard de kop ingedrukt na een plasincidentje....na het voorstel van Fien dat de vriend gerust een rokje van haar mocht lenen in acht te hebben genomen en, na lang overwegen, toch maar besloten te hebben dat dit misschien een stap te ver was...heb ik hem desalniettemin, bij gebrek aan 'mannelijke' kledij, naar huis moeten brengen in een joggingbroek van Barbie. Wedden dat ie volgende keer maar al te graag op een roos met prinsessen versierd stoeltje wil gaan zitten? :-) Maar het moet gezegd, wat een schattig manneke! Die Fien heeft smaak... (heeft ze ongetwijfeld van de papa, die heeft ook onmiskenbaar goede smaak in vrouwen :-P)


Alsof ze het geroken hadden dat ik me, alweer, voorgenomen heb gezonder te eten, bracht mijn broer een heerlijk geurende pot chocolademousse (van pure chocolade!) mee als dessert vandaag en mijn zus, die onverwachts even binnen sprong, overhandigde me een zinnenstrelende chocolat muffin....zou ik of zou ik niet?