Yep, ik ben gaan lopen vandaag. Ik voel het aan mijn water. Niet aan het soort waar je in eerste instantie aan zou denken. Maar dat water dat reeds de hele dag, met de snelheid van de Niagara Watervallen, uit mijn neus druipt. En dan mag ik me nog gelukkig prijzen dat de 759,45 gewoonlijke niesbuien zich vandaag beperkt hebben tot een schamele drie. Er zijn meer aangename manieren om een patiënt te verwelkomen dan in volgende situatieschets: 'Goeiemiddag *snuif* meneer, hoe is de naam *snuif*?' 'Suske Wiet' (de namen in deze situatieschets zijn omwille van privacyredenen fictief) 'Voor u is het *veeg snot aan mouw af bij gebrek aan zakdoek binnen handbereik* de eerste keer *snuif* hier denk ik he, mag ik uw *snnnnnnnnnuuuuuuuuuuuuiiiiiiiiiiiiiiiiiif, omg, mega rochel in men keel, MEGArochel in men keel, wat nu wat nu wat nu, SLIK* siskaartje hebben? *kokhals*
...
Geloof me, geen goede eerste indruk.
Aangezien ik dus de hele dag heb lopen snotteren, kwam er gaandeweg ook nog een overheerlijke hoofdpijn bij. Nu, als iemand die er absoluut op tegen is om onnodig medicijnen te nemen (hoewel ik al 4 maanden aan de pil zit) heb ik de oplossing gezocht in een meer natuurlijk product...een gla(a)s(je) baileys! Supereffectief EN, wat meer is, je kan het zelfs preventief innemen = my kind of medicine.
Hoewel de nevenwerkingen alles behalve te benijden zijn, was het lopen op zich wel heel erg leuk. Samen met ons Neleke (trouwens : casanina.blogspot.be) een rondje van 7,6 op de schaal van Richter afgelegd. Het lopen en tegelijkertijd praten zal nog veel training van me vragen, terwijl Nele nog gerust het hele repertoire van pakweg Withney Houston had kunnen zingen, kwam ik niet meer verder dan 'uhuh, hmm, (een occassionele) ja,...' Desalniettemin, we hebben het toch maar weer gedaan, les 19 kan met een gerust hart afgestreept worden!
Ik heb trouwens ook vandaag weer iets geleerd: Diest is eveneens NIET vlak! (ik begin te denken dat we temidden van de Alpen leven)
Net zoals zondag altijd Josdag zal blijven, is voor mij maandag = startdag... noem het een klein defectje in mijn (gigantisch) brein, maar als ik met iets wil starten, MOET dit (om redenen die tot op heden onverklaard zijn gebleven) gebeuren op een maandag. Mijn voornemen om reeds vorige woensdag terug gezonder te eten, heb ik dus, gedwongen door mijn eigen geest, uitgesteld tot vandaag. Fruit ipv koekjes tussendoor, terug alleen maar water drinken, ontbijten! ... De eerste ontwenningsverschijnselen zijn een feit. Ik hoor de zak XXL paprikachips, die diep verborgen ligt in de kelder, de trap omhoog kruipen, mijn geest snakt naar suiker en zou zelfs de koekjes uit de boekentassen van de miekes halen om verzadigd te geraken, de fles baileys fluisterde vanuit de ijskast : 'drink mij, Lieve, ik heb je nodig'...en omdat het een ongeschreven wet is dat je goeie vrienden niet in de kou (aaah, woordspelingen) laat staan, heb ik, alweer gedwongen, toegegeven aan dit laatste verschijnsel...En nee, ik heb er absoluut geen spijt van :-)
Ik had ook nog willen vertellen over het infoboekje van Schotland dat ik vrijdag in mijn brievenbus vond, over de alledaagse beslommeringen ten huize Leppens en het recept van mijn superlekkere scampi's in looksaus willen meedelen, maar mijn langzaam dichtvallende ogen dwingen me ertoe te gaan slapen. Morgen zijn we er weer, met meer weer :-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten