Blue monday...de meest depressieve dag van het jaar...je bent een kuddedier of je bent het niet, dus ik schreef me in heb zodoende aan den lijve mogen ondervinden dat het inderdaad een zwartgekleurde dag was...
21 januari 2013, de dag waarop mijn BFF een nieuwe voordeur heeft gekregen, ze 'vierde' vandaag haar *slik* 30ste verjaardag...het klinkt vreselijk en het geschreven woord doet het ook al niet romantischer ogen. Dit is oud...nu ja, misschien niet echt oud, maar jong kan je het ook niet meer noemen. Wat ik nog erger vind dan het feit dat zij sinds vandaag officieel uitgenodigd kan worden op 30+ feestjes, is het feit dat ik over exact 10 maanden haar voorbeeld volg. Voor iemand die meerdere tranen heeft gelaten op haar 20ste verjaardag, staat 30 worden dus gelijk aan een klein beetje sterven... En ja, ook ik ken het gezegde 'je bent maar zo oud als je jezelf voelt'...geloof me vrij...op 21 november 2013 ga ik me een verlepte in plaats van een stralende bloem voelen.
Hoewel ik gisteren van elke minuut met mijn meisjes genoten heb, ook al was het maar door hun fantasierijke gesprekjes te volgen tijdens hun spel terwijl ik de afwas deed, het gegiechel vanuit de badkamer en het gezellig samen naar 'Pocahontas' kijken (enorm slechte film trouwens, geen wonder dat John Smith er niet voor koos bij haar te blijven) naast het brandend vuurtje, ieder met een goed gevulde kom chips op schoot (jong geleerd is nu eenmaal oud gedaan), overvalt de stilte die volgt na het 'naar bed gaan', me veel harder dan wanneer ik ze niet bij mij heb. Het enige wat ik de rest van de avond dan nog 'wil' doen, is in de zetel liggen, in de verte staren en nadenken...
Nadenken over vanalles en niks...niks en vanalles...en natuurlijk over 'hij die niet genoemd mag worden'...Hij die ik liefst van al ook nimmer zou willen noemen. Het is me een reeks dagen goed gegaan, mijn gedachten leken volledig onder controle, maar net als gevoelens, zijn gedachten niet altijd beheersbaar. Voor het eerst in die drie maanden ook werkelijk over hem dromen (naast het occasionele dagdromen) heeft de gedachtengang vandaag niet echt verbeterd.
Toen ik na het (harde) werk, mijn auto nog maar eens voorzag van de nodige voedingsstoffen, was toevallig ook het autootje van 1 van de 'best friends' toe aan een nieuwe tankbeurt. Altijd leuk om onverwachts een 'vriendinnen'babbeltje te kunnen slaan, ook al sta je buiten, bij -6°. Ze wist me te vertellen dat ze gisteren, na enige tijd, mijn blog nog eens had 'bijgelezen'. Ze schrok ervan dat 'hij' nog steeds verankerd zat in mijn 'systeem', ze had gedacht dat ik meer nuchter zou zijn in dit soort situaties. Ik ben inderdaad een vrij nuchter persoon, dingen die me weinig tot niks doen of zaken die op een nuchtere manier te benaderen zijn, kan ik bekijken, verwerken en naast me neerleggen. Maar daar knelt het schoen(tje) (ik heb nu eenmaal maat 42).
Verliefdheid staat lijnrecht tegenover nuchterheid. Verliefdheid is een gevoel en laat me nu elk gevoel meester zijn, behalve dit...Ik heb mijn hart opengesteld, ik geloof(de) erin, het klikt(e) fantastisch...ik heb het deksel keihard op mijn neus gekregen, grotendeels door invloeden van buitenaf, maar uiteindelijk is 'hij' het geweest die de (foute) keuze heeft gemaakt en me die keuze op een wel heel brute manier heeft laten voelen. Dat doet pijn. Pijn is alweer een gevoel dat je niet zomaar even verwerkt en naast je neer legt. Al zeker niet wanneer die pijn voortvloeit uit een situatie die je met de beste wil van de wereld niet begrijpt. Dus dit is een zaak die ik keer op keer blijf bekijken en blijf herhalen in mijn hoofd en tot iemand de moeite wil nemen het mij een keertje duidelijk en persoonlijk uit te leggen, zal het verwerken en naast me neerleggen nog wel een tijdje duren.
Dus Koen, ex-mannetje van me, ik ben het niet eens met wat je me daarstraks vertelde...dat ik het mezelf aan zou doen door er aan te blijven denken, het zijn juist die gedachten die maar niet willen stoppen die het mij aandoen.
Maar ik weet dat je het goed bedoelt...x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten