Ik zit niet vol, maar OVERVOL!
Een 3 uur geleden scheurde ik nog van de honger...nu voel ik de onweerstaanbare drang om mijn vinger in mijn keel te stoppen, om maar niet te moeten wachten op de te langzame verterende werking van mijn maag, die nu ongetwijfeld dubbel zo groot is als normaal. Wat zou het nu zalig zijn een koe te zijn, een aparte maag voor elk onderdeel van mijn avondeten. Aperitiefhapje (pastaslaatje), voorgerecht (rijkgevulde vissoep), hoofdgerecht (salade van Scampi's, gerookte zalm en grijze garnalen, 'wenst u daar nog iets bij?'...'Euhm, is de Noordzee zo grijs als het straatbeeld in Brussel? Ja, frieten graag') en (uiteraard) dessert (Koekjesijs met marsepein en vanillesaus)...and it was goooooood!
Samen met het ex-mannetje gezellig getafeld bij 'De Onthaasting', mijn favoriete plekje van het moment. Een laat verjaardagskado, maar wie vindt het nou niet leuk om 2 maanden na datum, op deze manier, nogmaals geconfronteerd te worden met dat getal dat steeds sneller omhoog lijkt te gaan? Ik bedoel maar...
Leuk gepraat, over de kindjes die ons onlosmakelijk voor altijd met elkaar zullen verbinden, over hoe we onze toekomst, apart van elkaar, tegemoet kijken...Hoewel ik weet dat hij het nog vaak moeilijk heeft, voel ik dat hij stilletjes aan toch aan een leven zonder mij begint en ik gun het hem uit het diepst van mijn hart. Het is goed zo...
Normaal vond deze morgen mijn wekelijkse loopdate met Nele plaats, maar aangezien het Guustje wat ziekjes is en zodoende niet naar de kribbe mocht, heb ik de klus dan maar in mijn eentje geklaard.
Gevolg: slaande ruzie met Evy...Had ze nu werkelijk gedacht dat ze mij tot 6 maal toe kon dwingen een versnelling in te lassen zonder gevolgen? Na de laatste versnelling (van 1.5 minuut! C'est pas normal he) heb ik twee volle minuten gewandeld (allesinds de ene voet voor de andere gezet). Het zal haar leren!
Ik ben misschien niet de meest creatieve persoon, maar de kunst van het al lopend janken, heb ik serieus onder de knie. Ik denk zelfs dat ik er best les in zou kunnen geven.
Les 21...may you burn in hell!
Nochtans zag ik niet graag de mogelijkheid van vers gebakken pistoletkes aan mijn (grote) neus (volgens bepaalde bronnen zou ik met gemak een sigaret kunnen roken onder de douche, waarvoor oprechte dank) voorbij gaan, dus na het lopen (en het douchen) in mijn koelcel gestapt en richting Diest gereden. Goed gegeten, perfect gezelschap (soort zoekt soort) = een aangename middag!
Gisteren een belangrijke aankoop gedaan, een boek vol weetjes, routes, bezienswaardigheden...over Schotland! Bij elke bladzijde die ik lees kriebelt het steeds maar feller, sinds 'vijftig tinten grijs' niet meer zo verknocht geweest aan literatuur. Maar die gaf me wel een ander soort kriebels :-P.
vrijdag 25 januari 2013
woensdag 23 januari 2013
Plons!
En automatisch begin je te zingen: 'De gekke kikker!' Echt wel één van mijn favoriete tekenfilmfiguurtjes uit een (te) ver verleden.
Maar vandaag stond dit woord eerder in het teken van een plan dat grandioos in het water viel. Reeds enkele dagen zat het in mijn hoofd om mijn grens vanmorgen gigantisch te verlengen, mezelf te dwingen een reuzenstap voorwaarts te lopen en een parcours van niet minder dan 10 km af te leggen.
Vol goede moed en met een goedgevulde, maar reeds ver genoeg verteerde, maag, de vrieskou recht in de ogen gekeken (prikt serieus) en vertrokken...om het na 1 km al vlotjes door te hebben...dit lukt me vandaag nooit!
Hoewel ik het na die ene miezerige, niks betekenende, amper de moeite om überhaupt je loopschoenen aan te trekken, kilometer, graag al volledig voor bekeken had gehouden, heb ik mezelf toch gedwongen mijn 'kleine' toer van 5.5 km te lopen...mja, lopen is dan ook weer overdreven, daar ik meerdere malen halvelings struikelde over mijn eigen schepen, ook wel voeten genaamd. Of hoe je jezelf af en toe mateloos kan irriteren...
Om mijn doodsstrijd van vandaag niet helemaal als betekenisloos te moeten bestempelen, heb ik les 21, mijn favoriete onderdeel van het hele start-to-rungebeuren, nl. intervaltraining, verschoven naar vrijdag en les 22 reeds afgekruist op mijn 'highway to hell'-lijstje. In de ijdele hoop dat het me toch gelukt is 35 minuten te lopen.
Nu het me al een aantal keer duidelijk is gemaakt dat 's morgens lange afstanden lopen (of eender welk ander nuttigs te verrichten), tegen mijn natuur is, neem ik me nooit of te nimmer nog voor het tegendeel te willen bewijzen. Lange afstanden worden per direct verbannen naar het nachtleven. Hoe ik de 'Ten miles' dan ooit zal overleven? Geen idee, maar Lance Armstrong weet me vast wel wat tips te geven...
Nog gedeeltelijk naar adem snakkend, wachtte me alweer een goedgevulde namiddag (wat een moeder lijden kan). Fiens langverwachte 'playdate' met haar dikke vriend stond vanmiddag in het groot en het rood op de agenda. Om het aantal kinderen in evenwicht te houden en moeders tolerantievermogen niet tot het uiterste te drijven, bracht Fran de namiddag door met haar BFF (of ze nu wil of niet) Julie. Het is allemaal een kwestie van planning. :-)
Terwijl Fien het blijkbaar fantastisch vond elk miniscuul speelgoedje aanwezig in de 'speelkamer' aan haar dikke vriend te tonen door het achteloos op de grond te zwieren, waarbij die vriend meermaals duidelijk maakte dat hij al dat meisjesspeelgoed maar niks vond door onder andere niet op een roos met prinsessen versierd stoeltje te willen gaan zitten, want 'dat is voor meisjes', hield ik me bezig met mijn -alweer tot buiten proportie gegroeide-berg afwas. Het is me zelfs niet meer toegelaten de vergelijking met het Himalaya - gebergte te maken, aangezien het eerder de vorm aannam van de Kilimanjaro (en nu maar hopen dat dit geografisch gezien geen flater van jewelste is).
Na deze beproeving (doet me eraan denken, toe te voegen aan het lijstje 'vereisten voor de nieuwe woonst': AFWASMACHINE, of wegwerpkeukenmateriaal, welk ook maar het goedkoopst mag zijn) wachtte me de volgende: het creeëren van warmte.
Het was tussen mij en dat hoopje staal...en dit keer was het menens. Gewapend met een aansteker, een blok hout en heel erg veel papier (want eraan denken zipblokjes mee te brengen van de winkel...nee hoor) kon het duel beginnen. Het was hard, het was zwaar, bij momenten bloedstollend te noemen, maar drie kwartier later was de winnaar gekend.
Ik, Lieve Leppens, heb vuur gemaakt en dat vuur brandt nu nog steeds...
De neiging om in een slaapzak naast dat vuur te slapen en elk uur te checken of het nog steeds brandende is, is groot...anders staat me morgen waarschijnlijk hetzelfde tafereel te wachten...
Even terugkomend op het 'man'gevoel van de dikke vriend, deze mannelijkheid werd loeihard de kop ingedrukt na een plasincidentje....na het voorstel van Fien dat de vriend gerust een rokje van haar mocht lenen in acht te hebben genomen en, na lang overwegen, toch maar besloten te hebben dat dit misschien een stap te ver was...heb ik hem desalniettemin, bij gebrek aan 'mannelijke' kledij, naar huis moeten brengen in een joggingbroek van Barbie. Wedden dat ie volgende keer maar al te graag op een roos met prinsessen versierd stoeltje wil gaan zitten? :-) Maar het moet gezegd, wat een schattig manneke! Die Fien heeft smaak... (heeft ze ongetwijfeld van de papa, die heeft ook onmiskenbaar goede smaak in vrouwen :-P)
Alsof ze het geroken hadden dat ik me, alweer, voorgenomen heb gezonder te eten, bracht mijn broer een heerlijk geurende pot chocolademousse (van pure chocolade!) mee als dessert vandaag en mijn zus, die onverwachts even binnen sprong, overhandigde me een zinnenstrelende chocolat muffin....zou ik of zou ik niet?
Maar vandaag stond dit woord eerder in het teken van een plan dat grandioos in het water viel. Reeds enkele dagen zat het in mijn hoofd om mijn grens vanmorgen gigantisch te verlengen, mezelf te dwingen een reuzenstap voorwaarts te lopen en een parcours van niet minder dan 10 km af te leggen.
Vol goede moed en met een goedgevulde, maar reeds ver genoeg verteerde, maag, de vrieskou recht in de ogen gekeken (prikt serieus) en vertrokken...om het na 1 km al vlotjes door te hebben...dit lukt me vandaag nooit!
Hoewel ik het na die ene miezerige, niks betekenende, amper de moeite om überhaupt je loopschoenen aan te trekken, kilometer, graag al volledig voor bekeken had gehouden, heb ik mezelf toch gedwongen mijn 'kleine' toer van 5.5 km te lopen...mja, lopen is dan ook weer overdreven, daar ik meerdere malen halvelings struikelde over mijn eigen schepen, ook wel voeten genaamd. Of hoe je jezelf af en toe mateloos kan irriteren...
Om mijn doodsstrijd van vandaag niet helemaal als betekenisloos te moeten bestempelen, heb ik les 21, mijn favoriete onderdeel van het hele start-to-rungebeuren, nl. intervaltraining, verschoven naar vrijdag en les 22 reeds afgekruist op mijn 'highway to hell'-lijstje. In de ijdele hoop dat het me toch gelukt is 35 minuten te lopen.
Nu het me al een aantal keer duidelijk is gemaakt dat 's morgens lange afstanden lopen (of eender welk ander nuttigs te verrichten), tegen mijn natuur is, neem ik me nooit of te nimmer nog voor het tegendeel te willen bewijzen. Lange afstanden worden per direct verbannen naar het nachtleven. Hoe ik de 'Ten miles' dan ooit zal overleven? Geen idee, maar Lance Armstrong weet me vast wel wat tips te geven...
Nog gedeeltelijk naar adem snakkend, wachtte me alweer een goedgevulde namiddag (wat een moeder lijden kan). Fiens langverwachte 'playdate' met haar dikke vriend stond vanmiddag in het groot en het rood op de agenda. Om het aantal kinderen in evenwicht te houden en moeders tolerantievermogen niet tot het uiterste te drijven, bracht Fran de namiddag door met haar BFF (of ze nu wil of niet) Julie. Het is allemaal een kwestie van planning. :-)
Terwijl Fien het blijkbaar fantastisch vond elk miniscuul speelgoedje aanwezig in de 'speelkamer' aan haar dikke vriend te tonen door het achteloos op de grond te zwieren, waarbij die vriend meermaals duidelijk maakte dat hij al dat meisjesspeelgoed maar niks vond door onder andere niet op een roos met prinsessen versierd stoeltje te willen gaan zitten, want 'dat is voor meisjes', hield ik me bezig met mijn -alweer tot buiten proportie gegroeide-berg afwas. Het is me zelfs niet meer toegelaten de vergelijking met het Himalaya - gebergte te maken, aangezien het eerder de vorm aannam van de Kilimanjaro (en nu maar hopen dat dit geografisch gezien geen flater van jewelste is).
Na deze beproeving (doet me eraan denken, toe te voegen aan het lijstje 'vereisten voor de nieuwe woonst': AFWASMACHINE, of wegwerpkeukenmateriaal, welk ook maar het goedkoopst mag zijn) wachtte me de volgende: het creeëren van warmte.
Het was tussen mij en dat hoopje staal...en dit keer was het menens. Gewapend met een aansteker, een blok hout en heel erg veel papier (want eraan denken zipblokjes mee te brengen van de winkel...nee hoor) kon het duel beginnen. Het was hard, het was zwaar, bij momenten bloedstollend te noemen, maar drie kwartier later was de winnaar gekend.
Ik, Lieve Leppens, heb vuur gemaakt en dat vuur brandt nu nog steeds...
De neiging om in een slaapzak naast dat vuur te slapen en elk uur te checken of het nog steeds brandende is, is groot...anders staat me morgen waarschijnlijk hetzelfde tafereel te wachten...
Even terugkomend op het 'man'gevoel van de dikke vriend, deze mannelijkheid werd loeihard de kop ingedrukt na een plasincidentje....na het voorstel van Fien dat de vriend gerust een rokje van haar mocht lenen in acht te hebben genomen en, na lang overwegen, toch maar besloten te hebben dat dit misschien een stap te ver was...heb ik hem desalniettemin, bij gebrek aan 'mannelijke' kledij, naar huis moeten brengen in een joggingbroek van Barbie. Wedden dat ie volgende keer maar al te graag op een roos met prinsessen versierd stoeltje wil gaan zitten? :-) Maar het moet gezegd, wat een schattig manneke! Die Fien heeft smaak... (heeft ze ongetwijfeld van de papa, die heeft ook onmiskenbaar goede smaak in vrouwen :-P)
Alsof ze het geroken hadden dat ik me, alweer, voorgenomen heb gezonder te eten, bracht mijn broer een heerlijk geurende pot chocolademousse (van pure chocolade!) mee als dessert vandaag en mijn zus, die onverwachts even binnen sprong, overhandigde me een zinnenstrelende chocolat muffin....zou ik of zou ik niet?
maandag 21 januari 2013
A penny for your thoughts....
Blue monday...de meest depressieve dag van het jaar...je bent een kuddedier of je bent het niet, dus ik schreef me in heb zodoende aan den lijve mogen ondervinden dat het inderdaad een zwartgekleurde dag was...
21 januari 2013, de dag waarop mijn BFF een nieuwe voordeur heeft gekregen, ze 'vierde' vandaag haar *slik* 30ste verjaardag...het klinkt vreselijk en het geschreven woord doet het ook al niet romantischer ogen. Dit is oud...nu ja, misschien niet echt oud, maar jong kan je het ook niet meer noemen. Wat ik nog erger vind dan het feit dat zij sinds vandaag officieel uitgenodigd kan worden op 30+ feestjes, is het feit dat ik over exact 10 maanden haar voorbeeld volg. Voor iemand die meerdere tranen heeft gelaten op haar 20ste verjaardag, staat 30 worden dus gelijk aan een klein beetje sterven... En ja, ook ik ken het gezegde 'je bent maar zo oud als je jezelf voelt'...geloof me vrij...op 21 november 2013 ga ik me een verlepte in plaats van een stralende bloem voelen.
Hoewel ik gisteren van elke minuut met mijn meisjes genoten heb, ook al was het maar door hun fantasierijke gesprekjes te volgen tijdens hun spel terwijl ik de afwas deed, het gegiechel vanuit de badkamer en het gezellig samen naar 'Pocahontas' kijken (enorm slechte film trouwens, geen wonder dat John Smith er niet voor koos bij haar te blijven) naast het brandend vuurtje, ieder met een goed gevulde kom chips op schoot (jong geleerd is nu eenmaal oud gedaan), overvalt de stilte die volgt na het 'naar bed gaan', me veel harder dan wanneer ik ze niet bij mij heb. Het enige wat ik de rest van de avond dan nog 'wil' doen, is in de zetel liggen, in de verte staren en nadenken...
Nadenken over vanalles en niks...niks en vanalles...en natuurlijk over 'hij die niet genoemd mag worden'...Hij die ik liefst van al ook nimmer zou willen noemen. Het is me een reeks dagen goed gegaan, mijn gedachten leken volledig onder controle, maar net als gevoelens, zijn gedachten niet altijd beheersbaar. Voor het eerst in die drie maanden ook werkelijk over hem dromen (naast het occasionele dagdromen) heeft de gedachtengang vandaag niet echt verbeterd.
Toen ik na het (harde) werk, mijn auto nog maar eens voorzag van de nodige voedingsstoffen, was toevallig ook het autootje van 1 van de 'best friends' toe aan een nieuwe tankbeurt. Altijd leuk om onverwachts een 'vriendinnen'babbeltje te kunnen slaan, ook al sta je buiten, bij -6°. Ze wist me te vertellen dat ze gisteren, na enige tijd, mijn blog nog eens had 'bijgelezen'. Ze schrok ervan dat 'hij' nog steeds verankerd zat in mijn 'systeem', ze had gedacht dat ik meer nuchter zou zijn in dit soort situaties. Ik ben inderdaad een vrij nuchter persoon, dingen die me weinig tot niks doen of zaken die op een nuchtere manier te benaderen zijn, kan ik bekijken, verwerken en naast me neerleggen. Maar daar knelt het schoen(tje) (ik heb nu eenmaal maat 42).
Verliefdheid staat lijnrecht tegenover nuchterheid. Verliefdheid is een gevoel en laat me nu elk gevoel meester zijn, behalve dit...Ik heb mijn hart opengesteld, ik geloof(de) erin, het klikt(e) fantastisch...ik heb het deksel keihard op mijn neus gekregen, grotendeels door invloeden van buitenaf, maar uiteindelijk is 'hij' het geweest die de (foute) keuze heeft gemaakt en me die keuze op een wel heel brute manier heeft laten voelen. Dat doet pijn. Pijn is alweer een gevoel dat je niet zomaar even verwerkt en naast je neer legt. Al zeker niet wanneer die pijn voortvloeit uit een situatie die je met de beste wil van de wereld niet begrijpt. Dus dit is een zaak die ik keer op keer blijf bekijken en blijf herhalen in mijn hoofd en tot iemand de moeite wil nemen het mij een keertje duidelijk en persoonlijk uit te leggen, zal het verwerken en naast me neerleggen nog wel een tijdje duren.
Dus Koen, ex-mannetje van me, ik ben het niet eens met wat je me daarstraks vertelde...dat ik het mezelf aan zou doen door er aan te blijven denken, het zijn juist die gedachten die maar niet willen stoppen die het mij aandoen.
Maar ik weet dat je het goed bedoelt...x
21 januari 2013, de dag waarop mijn BFF een nieuwe voordeur heeft gekregen, ze 'vierde' vandaag haar *slik* 30ste verjaardag...het klinkt vreselijk en het geschreven woord doet het ook al niet romantischer ogen. Dit is oud...nu ja, misschien niet echt oud, maar jong kan je het ook niet meer noemen. Wat ik nog erger vind dan het feit dat zij sinds vandaag officieel uitgenodigd kan worden op 30+ feestjes, is het feit dat ik over exact 10 maanden haar voorbeeld volg. Voor iemand die meerdere tranen heeft gelaten op haar 20ste verjaardag, staat 30 worden dus gelijk aan een klein beetje sterven... En ja, ook ik ken het gezegde 'je bent maar zo oud als je jezelf voelt'...geloof me vrij...op 21 november 2013 ga ik me een verlepte in plaats van een stralende bloem voelen.
Hoewel ik gisteren van elke minuut met mijn meisjes genoten heb, ook al was het maar door hun fantasierijke gesprekjes te volgen tijdens hun spel terwijl ik de afwas deed, het gegiechel vanuit de badkamer en het gezellig samen naar 'Pocahontas' kijken (enorm slechte film trouwens, geen wonder dat John Smith er niet voor koos bij haar te blijven) naast het brandend vuurtje, ieder met een goed gevulde kom chips op schoot (jong geleerd is nu eenmaal oud gedaan), overvalt de stilte die volgt na het 'naar bed gaan', me veel harder dan wanneer ik ze niet bij mij heb. Het enige wat ik de rest van de avond dan nog 'wil' doen, is in de zetel liggen, in de verte staren en nadenken...
Nadenken over vanalles en niks...niks en vanalles...en natuurlijk over 'hij die niet genoemd mag worden'...Hij die ik liefst van al ook nimmer zou willen noemen. Het is me een reeks dagen goed gegaan, mijn gedachten leken volledig onder controle, maar net als gevoelens, zijn gedachten niet altijd beheersbaar. Voor het eerst in die drie maanden ook werkelijk over hem dromen (naast het occasionele dagdromen) heeft de gedachtengang vandaag niet echt verbeterd.
Toen ik na het (harde) werk, mijn auto nog maar eens voorzag van de nodige voedingsstoffen, was toevallig ook het autootje van 1 van de 'best friends' toe aan een nieuwe tankbeurt. Altijd leuk om onverwachts een 'vriendinnen'babbeltje te kunnen slaan, ook al sta je buiten, bij -6°. Ze wist me te vertellen dat ze gisteren, na enige tijd, mijn blog nog eens had 'bijgelezen'. Ze schrok ervan dat 'hij' nog steeds verankerd zat in mijn 'systeem', ze had gedacht dat ik meer nuchter zou zijn in dit soort situaties. Ik ben inderdaad een vrij nuchter persoon, dingen die me weinig tot niks doen of zaken die op een nuchtere manier te benaderen zijn, kan ik bekijken, verwerken en naast me neerleggen. Maar daar knelt het schoen(tje) (ik heb nu eenmaal maat 42).
Verliefdheid staat lijnrecht tegenover nuchterheid. Verliefdheid is een gevoel en laat me nu elk gevoel meester zijn, behalve dit...Ik heb mijn hart opengesteld, ik geloof(de) erin, het klikt(e) fantastisch...ik heb het deksel keihard op mijn neus gekregen, grotendeels door invloeden van buitenaf, maar uiteindelijk is 'hij' het geweest die de (foute) keuze heeft gemaakt en me die keuze op een wel heel brute manier heeft laten voelen. Dat doet pijn. Pijn is alweer een gevoel dat je niet zomaar even verwerkt en naast je neer legt. Al zeker niet wanneer die pijn voortvloeit uit een situatie die je met de beste wil van de wereld niet begrijpt. Dus dit is een zaak die ik keer op keer blijf bekijken en blijf herhalen in mijn hoofd en tot iemand de moeite wil nemen het mij een keertje duidelijk en persoonlijk uit te leggen, zal het verwerken en naast me neerleggen nog wel een tijdje duren.
Dus Koen, ex-mannetje van me, ik ben het niet eens met wat je me daarstraks vertelde...dat ik het mezelf aan zou doen door er aan te blijven denken, het zijn juist die gedachten die maar niet willen stoppen die het mij aandoen.
Maar ik weet dat je het goed bedoelt...x
zaterdag 19 januari 2013
What's in a title?
Daar Nele in de nacht van donderdag op vrijdag maar 3 uurtjes slaap was gegund door haar zieke Guustje, was de zin in lopen ergens heel erg diep verstopt geraakt.
Doch, ondanks dit slaaptekort, de ijzige kou en de aangevroren sneeuw, hebben we onze neiging om het lopen te laten voor wat het was en heerlijk binnen te blijven, vastgeplakt aan de hete verwarming met een mok heerlijk geurende koffie, van ons afgeschud, de loopschoenen wat strakker aangetrokken en onze tocht doorheen het Kampse Militaire Domein wederom afgelegd.
'Maar' 5 km deze keer, over de weg en niet doorheen de bossen, zoals oorspronkelijk de bedoeling was, daar ik geen zin had om ook in mijn vrije uren een bezoekje te moeten brengen aan de Spoedgevallendienst.
Toch bleek die 'maar' 5 km genoeg om ons te ontspannen en terzelfdertijd op te laden voor wat alweer een hectische dag bleek te worden.
Hoewel...de stomende douche en de krakende pistoletkes achteraf zullen hier ook wel hun bijdrage aan geleverd hebben.
Daar Fiens 4de verjaardag stilletjes aan dichterbij sluipt, had ik reeds vorige week een eerste kadootje besteld. Een boek van 'De Sprookjesboom', uiteraard niet zomaar een boek, daar doen we niet aan mee :-), maar een boek waarbij je de tekst kan inlezen, waardoor mama, zelfs op verplaatsing, een verhaaltje kan 'voorlezen' aan haar kleinste meisje.
DHL lijkt het blijkbaar normaal te vinden niet aan te kondigen welke dag en (ongeveer) welk uur ze aan je deur zullen staan met je pakketje, waardoor ik gisteren, na 2 van die onaangekondigde-absoluut-niet-aan-mijn-agenda-aangepaste bezoekjes, exact 1u en 45 minuten tijd had om in mijn pimped out chromed out (lees:in 3 maanden niet gepoetste) Fordje van Leopoldsburg naar Opglabbeek en van Opglabbeek naar Mol te rijden om mooi op tijd aan mijn late shift te kunnen beginnen. Want blijkbaar past het ook niet in het logisch redeneren van DHL om een pakketje dat geleverd diende te worden in Leopoldsburg, af te laten halen in Ham, 'je dichtsbijzijnde DHL express punt.' Uhuh...
Mission Impossible zeg je? I think not...Zelfs nadat ik op de terugweg een verkeerde afslag bleek genomen te hebben (uiteraard niet de fout van mijn onoplettendheid, wel die van niet duidelijke wegwijzers), tikte ik in om 14u43...Geen idee hoe ik dat heb klaargespeeld (laat ons hopen dat in het Zuiden van Limburg 'flitspalen' een onbekend begrip zijn)!
Vanavond was het mijn beurt om het eten te voorzien voor ons wekelijkse etentje...Soms mag je, in mijn ogen, best eens een keertje lekker lui zijn en voor iedereen simpelweg een kebab bestellen. Geen zin om, na de vroege shift, me naar de winkel te reppen, iets in elkaar te flansen en dan nog een afwas te doen om U tegen te zeggen. Zulk een afwas stond er trouwens nog, sinds woensdag al btw, en die diende ik natuurlijk van tevoren ook al weg te werken. Het was dus een kwestie van overmacht :-).
Van de 187 tradioneel op zaterdag gespeelde spelletjes 'Scrabble', heb ik vandaag voor de, laat ons zeggen, 6de keer een keertje 'mogen' winnen. Dat ik gewoon te sterk bleek te zijn voor de (zwakke) concurrentie en het ene sublieme woord na het andere op het bord wist te leggen, zullen we nooit hardop uitspreken.
Nog nagenietend van deze magnifieke overwinning, genoten van het ontdooiend effect van mijn, derde in 5 dagen tijd, badje, om mezelf nu nog effe in de zetel te ploffen, om vanaf morgen een hele week mijn miekes terug zalig dicht bij mij te hebben...
Doch, ondanks dit slaaptekort, de ijzige kou en de aangevroren sneeuw, hebben we onze neiging om het lopen te laten voor wat het was en heerlijk binnen te blijven, vastgeplakt aan de hete verwarming met een mok heerlijk geurende koffie, van ons afgeschud, de loopschoenen wat strakker aangetrokken en onze tocht doorheen het Kampse Militaire Domein wederom afgelegd.
'Maar' 5 km deze keer, over de weg en niet doorheen de bossen, zoals oorspronkelijk de bedoeling was, daar ik geen zin had om ook in mijn vrije uren een bezoekje te moeten brengen aan de Spoedgevallendienst.
Toch bleek die 'maar' 5 km genoeg om ons te ontspannen en terzelfdertijd op te laden voor wat alweer een hectische dag bleek te worden.
Hoewel...de stomende douche en de krakende pistoletkes achteraf zullen hier ook wel hun bijdrage aan geleverd hebben.
Daar Fiens 4de verjaardag stilletjes aan dichterbij sluipt, had ik reeds vorige week een eerste kadootje besteld. Een boek van 'De Sprookjesboom', uiteraard niet zomaar een boek, daar doen we niet aan mee :-), maar een boek waarbij je de tekst kan inlezen, waardoor mama, zelfs op verplaatsing, een verhaaltje kan 'voorlezen' aan haar kleinste meisje.
DHL lijkt het blijkbaar normaal te vinden niet aan te kondigen welke dag en (ongeveer) welk uur ze aan je deur zullen staan met je pakketje, waardoor ik gisteren, na 2 van die onaangekondigde-absoluut-niet-aan-mijn-agenda-aangepaste bezoekjes, exact 1u en 45 minuten tijd had om in mijn pimped out chromed out (lees:in 3 maanden niet gepoetste) Fordje van Leopoldsburg naar Opglabbeek en van Opglabbeek naar Mol te rijden om mooi op tijd aan mijn late shift te kunnen beginnen. Want blijkbaar past het ook niet in het logisch redeneren van DHL om een pakketje dat geleverd diende te worden in Leopoldsburg, af te laten halen in Ham, 'je dichtsbijzijnde DHL express punt.' Uhuh...
Mission Impossible zeg je? I think not...Zelfs nadat ik op de terugweg een verkeerde afslag bleek genomen te hebben (uiteraard niet de fout van mijn onoplettendheid, wel die van niet duidelijke wegwijzers), tikte ik in om 14u43...Geen idee hoe ik dat heb klaargespeeld (laat ons hopen dat in het Zuiden van Limburg 'flitspalen' een onbekend begrip zijn)!
Vanavond was het mijn beurt om het eten te voorzien voor ons wekelijkse etentje...Soms mag je, in mijn ogen, best eens een keertje lekker lui zijn en voor iedereen simpelweg een kebab bestellen. Geen zin om, na de vroege shift, me naar de winkel te reppen, iets in elkaar te flansen en dan nog een afwas te doen om U tegen te zeggen. Zulk een afwas stond er trouwens nog, sinds woensdag al btw, en die diende ik natuurlijk van tevoren ook al weg te werken. Het was dus een kwestie van overmacht :-).
Van de 187 tradioneel op zaterdag gespeelde spelletjes 'Scrabble', heb ik vandaag voor de, laat ons zeggen, 6de keer een keertje 'mogen' winnen. Dat ik gewoon te sterk bleek te zijn voor de (zwakke) concurrentie en het ene sublieme woord na het andere op het bord wist te leggen, zullen we nooit hardop uitspreken.
Nog nagenietend van deze magnifieke overwinning, genoten van het ontdooiend effect van mijn, derde in 5 dagen tijd, badje, om mezelf nu nog effe in de zetel te ploffen, om vanaf morgen een hele week mijn miekes terug zalig dicht bij mij te hebben...
woensdag 16 januari 2013
Sneeuwpret!
Waar je als kind eindeloos kon genieten van het vooruitzicht van een aantal spierwitte dagen, roept het bij de meeste 'volwassenen' ronduit ergernis op.
Bij mij alleszins toch.
'Moet ik nu echt vroeger opstaan om op tijd op het werk te geraken...meende gij da nu?'
Daar zit je dan, een half uur vroeger dan normaal (welkom, joekel van een ochtendhumeur), met pijnlijke afstervende vingers van het afvegen van de 20 cm sneeuw die zich genesteld heeft op ELK vrij plekje van je auto, in wat niet anders omschreven dient te worden dan een koelcel, met de chauffage op volle kracht om pas warmte af te geven op het moment dat je lijf ronduit gevoelloos is geworden.
Al deze inspanningen ten spijt, was ik nog steeds 10 minuten te laat. Mijn collega stond al braafjes aan de deur op me te wachten, aangezien ik de enige van ons tweeën ben met een sleutel en zij zich had laten afzetten door haar papa (die winterbanden heeft, waardoor zij waarschijnlijk NIET een half uur eerder dan normaal de wekker koelbloedig had vermoord, tsss) had ze ook niet veel ander keus. Je zou denken dat ze, na 4 maanden met mij samen te werken, ondertussen wel zou weten dat ik zelden tot nooit op tijd op het werk geraak. Niet erg weldoordacht van haar. :-)
Als ik de heenreis al vreselijk vond, was de terugreis dubbel de horror. De tijd die het me gekost heeft om van het werk in de naschoolse opvang te geraken, weet ik niet precies, maar waar ik normaal niet langer dan een kwartier in de wagen zit om van Balen naar Lommel te rijden, heb ik er nu drie kwartier over gedaan. Ja, je leest het goed, DRIE KWARTIER! Nu, ik vind mezelf best een geduldig persoon (tegenwoordig toch...vroeger? Not so much), maar hier zakt mijn broek vanaf. Om toch maar het nuttige aan het noodzakelijke te koppelen, heb ik onderweg aan de miekes opgelijst welke scheld - en vloekwoorden ik nooit, maar dan ook echt NOOIT, uit hun monden wil horen. Een aantal van die woorden heb ik zelfs een aantal keer herhaald...je kan trouwens niet duidelijk genoeg zijn.
Het vooruitzicht om nogmaals een half uur in een onderkoelde auto door te brengen om thuis te geraken, deed me huiveren (:-P), dus ben ik, samen met de madammen, bij Koen, het ex-mannetje, blijven slapen. Lekker dicht bij Fien, de levende verwarming, gekropen en een zalige nacht gehad.
Het was me gisteren al duidelijk dat ik door dit weer heus niet 2x naar Balen zou 'taffelen' om Fran en Fien voor 2,5 uurtjes naar school te brengen. Lekker uitgeslapen (half 9, what a joy!)dus, heerlijk rustig aan de dag begonnen. Hoe je toch altijd een vorm van 'vakantiegevoel' ontwikkelt als je ergens anders slaapt dan in je eigen huis.
Onderweg naar de Jumbo (ik hou zo van mijn Jumbo) was er van rust al niet veel sprake meer. De gebruikelijke 'hey-we-zitten-in-de-auto-zullen-we-mama-effe-lekker-gek-maken-met-onzettend-veel-kabaal'- ruzies waren reeds na 200m op de afspraak. Toen het effe stil was en er ineens een 'vies' geluid weerklonk, verliepen de volgende 15 seconden als volgt:
Fran: 'FIEN, heb jij nu op mijn smurf getuft?!'
Fien: *staart arrogant in de verte*
Mama: *moet onzettend veel moeite doen om een lach te onderdrukken*
In dat opzicht had Fien een topdag vandaag, eens thuis en aan het spelen, was ze mij al een aantal keer komen vragen om het hoofd van een popje terug vast te maken aan het lijfje, maar het bleef eraf vallen. In tegenstelling tot mezelf, is Fien GEEN geduldig persoon...een driftbui loerde vervaarlijk om de hoek...Ik heb haar rustig proberen duidelijk te maken dat het hoofdje gelijmd moest worden en dat papa dit wel een keertje zou doen. Net als je denkt dat ze voor 1 x naar je geluisterd heeft, kom je in de living en zie je Fien klungelen, met een poppenhoofdje VOL Pritt dat nog steeds niet aan het lijfje wil blijven plakken. HI - LA - RISCH! Even later heeft ze het popje in de vuilbak gegooid...'Mama, ik gooi die in de vuilbak he, die blijft maar stuk gaan.'
Kinderen...je kan niet anders dan van ze houden :-).
De dag afgesloten met het verjaardagsfeestje van het neefje van Fran en Fien, die vandaag al vier jaar werd. Daar Fien exact 1 maand na Lander is geboren, wil dit dus zeggen, dat over exact 1 maand, Fien ook AL vier jaar wordt. Dit is zelfs nog vreselijker dan 20 cm sneeuw op je voorruit. Waar is dat kleine meisje dat de eerste 5 weken van haar leven, mijn leven tot een slapeloze hel maakte door elke nacht uren aan een stuk te brullen, decibels uitscheidend die je niet voor mogelijk hield? Het enige verschil uiteindelijk, is dat ze nu dubbel zo groot is en het brullen niet meer 's nachts maar overdag gebeurt. :-) 't Is een specialleke, die Fien, MIJN specialleke...
Bij mij alleszins toch.
'Moet ik nu echt vroeger opstaan om op tijd op het werk te geraken...meende gij da nu?'
Daar zit je dan, een half uur vroeger dan normaal (welkom, joekel van een ochtendhumeur), met pijnlijke afstervende vingers van het afvegen van de 20 cm sneeuw die zich genesteld heeft op ELK vrij plekje van je auto, in wat niet anders omschreven dient te worden dan een koelcel, met de chauffage op volle kracht om pas warmte af te geven op het moment dat je lijf ronduit gevoelloos is geworden.
Al deze inspanningen ten spijt, was ik nog steeds 10 minuten te laat. Mijn collega stond al braafjes aan de deur op me te wachten, aangezien ik de enige van ons tweeën ben met een sleutel en zij zich had laten afzetten door haar papa (die winterbanden heeft, waardoor zij waarschijnlijk NIET een half uur eerder dan normaal de wekker koelbloedig had vermoord, tsss) had ze ook niet veel ander keus. Je zou denken dat ze, na 4 maanden met mij samen te werken, ondertussen wel zou weten dat ik zelden tot nooit op tijd op het werk geraak. Niet erg weldoordacht van haar. :-)
Als ik de heenreis al vreselijk vond, was de terugreis dubbel de horror. De tijd die het me gekost heeft om van het werk in de naschoolse opvang te geraken, weet ik niet precies, maar waar ik normaal niet langer dan een kwartier in de wagen zit om van Balen naar Lommel te rijden, heb ik er nu drie kwartier over gedaan. Ja, je leest het goed, DRIE KWARTIER! Nu, ik vind mezelf best een geduldig persoon (tegenwoordig toch...vroeger? Not so much), maar hier zakt mijn broek vanaf. Om toch maar het nuttige aan het noodzakelijke te koppelen, heb ik onderweg aan de miekes opgelijst welke scheld - en vloekwoorden ik nooit, maar dan ook echt NOOIT, uit hun monden wil horen. Een aantal van die woorden heb ik zelfs een aantal keer herhaald...je kan trouwens niet duidelijk genoeg zijn.
Het vooruitzicht om nogmaals een half uur in een onderkoelde auto door te brengen om thuis te geraken, deed me huiveren (:-P), dus ben ik, samen met de madammen, bij Koen, het ex-mannetje, blijven slapen. Lekker dicht bij Fien, de levende verwarming, gekropen en een zalige nacht gehad.
Het was me gisteren al duidelijk dat ik door dit weer heus niet 2x naar Balen zou 'taffelen' om Fran en Fien voor 2,5 uurtjes naar school te brengen. Lekker uitgeslapen (half 9, what a joy!)dus, heerlijk rustig aan de dag begonnen. Hoe je toch altijd een vorm van 'vakantiegevoel' ontwikkelt als je ergens anders slaapt dan in je eigen huis.
Onderweg naar de Jumbo (ik hou zo van mijn Jumbo) was er van rust al niet veel sprake meer. De gebruikelijke 'hey-we-zitten-in-de-auto-zullen-we-mama-effe-lekker-gek-maken-met-onzettend-veel-kabaal'- ruzies waren reeds na 200m op de afspraak. Toen het effe stil was en er ineens een 'vies' geluid weerklonk, verliepen de volgende 15 seconden als volgt:
Fran: 'FIEN, heb jij nu op mijn smurf getuft?!'
Fien: *staart arrogant in de verte*
Mama: *moet onzettend veel moeite doen om een lach te onderdrukken*
In dat opzicht had Fien een topdag vandaag, eens thuis en aan het spelen, was ze mij al een aantal keer komen vragen om het hoofd van een popje terug vast te maken aan het lijfje, maar het bleef eraf vallen. In tegenstelling tot mezelf, is Fien GEEN geduldig persoon...een driftbui loerde vervaarlijk om de hoek...Ik heb haar rustig proberen duidelijk te maken dat het hoofdje gelijmd moest worden en dat papa dit wel een keertje zou doen. Net als je denkt dat ze voor 1 x naar je geluisterd heeft, kom je in de living en zie je Fien klungelen, met een poppenhoofdje VOL Pritt dat nog steeds niet aan het lijfje wil blijven plakken. HI - LA - RISCH! Even later heeft ze het popje in de vuilbak gegooid...'Mama, ik gooi die in de vuilbak he, die blijft maar stuk gaan.'
Kinderen...je kan niet anders dan van ze houden :-).
De dag afgesloten met het verjaardagsfeestje van het neefje van Fran en Fien, die vandaag al vier jaar werd. Daar Fien exact 1 maand na Lander is geboren, wil dit dus zeggen, dat over exact 1 maand, Fien ook AL vier jaar wordt. Dit is zelfs nog vreselijker dan 20 cm sneeuw op je voorruit. Waar is dat kleine meisje dat de eerste 5 weken van haar leven, mijn leven tot een slapeloze hel maakte door elke nacht uren aan een stuk te brullen, decibels uitscheidend die je niet voor mogelijk hield? Het enige verschil uiteindelijk, is dat ze nu dubbel zo groot is en het brullen niet meer 's nachts maar overdag gebeurt. :-) 't Is een specialleke, die Fien, MIJN specialleke...
maandag 14 januari 2013
Jippiekajee mother f*cker!
FINALLY!
In mijn, het is godgeklaagd, DERDE poging heb ik dan toch uiteindelijk mijn ritme en energie terug gevonden...les 20: CHECK!!! Ik zou werkelijk kunnen janken van geluk. In de eerste 2 km heb ik, eerlijk waar, mentaal en fysiek afgezien. Al heel de dag zat ik met mijn loopsessie van vanavond in mijn hoofd...zou het wel lukken????
Pfff, ik werd al moe van erover na te denken. En dan die Siberische koude...boehoe...mijn medisch dossier bevat tot nog toe geen allergiën, maar ik zou deze er maar al te graag aan toevoegen. Ik heb een meer dan grondige hekel aan kou hebben...en ik heb het vaak koud!
Niets zo zalig als kamperen op 5 cm van het brandend stoveke, bij slaaptijd naar boven spurten en dan mijn, in die schamele 30 seconden tijd tot ijs geworden, voeten neerplanten tussen de, immer warme, benen van het ventje....nu dus ex-ventje...wiens benen zijn vervangen door een, met enige microgolfhulp ook immer warm, kersenpitkussen. Whatever keeps the feet from freezing off :-). Het heil van iemand anders zijn lichaamswarmte om mezelf op aangename temperatuur te krijgen haal ik deze winter (klotewinter) bij mijn madammen. Heerlijk om ze, in het weekend, te slapen te leggen in mijn, veel te groot voor één miezerig persoon, bed, om me er dan enkele uren later tussen in te wringen en te profiteren van het reeds voorverwarmde slaapmeubel. Aangezien hun beentjes nog net IETS te kort zijn, mag ook dan het kersenpitkussen met mij de lakens delen...Liefste kussen, don't ever leave me!
Naar het plan van Evy had ik 55 minuten ononderbroken moeten lopen. Naar mijn plan echter heb ik de afstand ten opzichte van eerdere loopjes verlengd. Wat als resultaat gaf dat ik vandaag 7.1 km heb afgelegd in 44 minuten...Dit lukt me beter dan het lopen (!) wachten op de verlossende woorden 'goed zo, je hebt vandaag maar liefst 55 minuten aan één stuk gelopen, bravo, ik ben echt fier op je.'
Dank je Evy, hier heb ik dus werkelijk niets aan. Volgende les mag ik me nogmaals ergeren aan de hoop versnellingen die ik er tussendoor zal mogen gooien, om dan vrijdag het 'legermannekes'bos toch maar een keertje te verkennen in mijn loopdate met Nele. Ik kijk vooral uit naar de verdiende pistoletkes en dampend hete koffie achteraf. Om nog te zwijgen over de gezellige babbels, raar hoe vriendinnen nooit 'uitgepraat' lijken te geraken...vriendschap is...
Gisteren heeft mijn jongste (maar toch 1.5 jaar ouder zijnde) zus mijn blog ontdekt...mede doordat ik ze er halvelings toe gedwongen heb, maar daar zijn zussen voor, niet? Blij verrast was ik toen ze, kijkend naar mijn 'bucket list', me op dreigende manier aankeek en volgende woorden uitsprak: 'Lieve, as ge no Schotland wilt goan, dan goanne kik wel mee he, doar hemme kik het al jaren over (raar dus dat ik ze er nooit over heb horen spreken, maar soit)'.
Hoe geweldig is dees?
Toeval wil dat mijn meter me vorige week voorstelde om eventueel aan mijn neef te vragen om mee te gaan, aangezien hij een aantal jaren geleden een grote reis heeft ondernomen door, voor mij vrij onbekende, een aantal ver weg zijnde landen. Ik herinner me vooral zijn kerstkaart van toen, lachend op een zonovergoten strand met een kerstmuts op zijn hoofd...surreeël :-), maar wel iets om groen van jaloezie van te worden. Na een aantal SMS-jes kwam het op het volgende neer: mijn neef heeft dit jaar plannen om een rondreis te maken door Cuba, aangezien zijn zus, mijn nicht dus, voorbije donderdag voor een jaar naar daar is vertrokken om er te werken als animatrice (Shrek verbleekt haast naast me). MAAR, zijn roommate (very Amerikaans, right?) heeft blijkbaar vorig jaar Schotland verkend en wil me gerust zijn route wel effe doormailen. Nogmaals...
Hoe geweldig is dees?
De plannen worden stilletjes aan meer en meer concreet. Binnenkort een aantal avondjes, of dagen zelfs, uittrekken om een reisroute samen te stellen. Het idee om louter een wandelvakantie te houden in The Scottish Highlands, is reeds vervangen door het idee om per auto (of de eigen auto naar daar geloodst per ferry of een huurauto) een route af te leggen, plaatselijke B&B 's of Guesthouses te beslapen, reeds op voorhand gekozen bezienswaardigheden te bezoeken, hopelijk een plaatselijk festivalletje mee te pikken, een rasechte Scottish Pub binnen te vallen,....ik word er volkomen happy van :-).
Ook word ik de laatste dagen terug meer en meer happy van de 'gewone dingen' die mijn leven uitmaken...de miekes, gaan werken, koken,...Stilletjes aan word ik terug mezelf...komt dus goed uit dat ik mezelf best super vond ;-).
In mijn, het is godgeklaagd, DERDE poging heb ik dan toch uiteindelijk mijn ritme en energie terug gevonden...les 20: CHECK!!! Ik zou werkelijk kunnen janken van geluk. In de eerste 2 km heb ik, eerlijk waar, mentaal en fysiek afgezien. Al heel de dag zat ik met mijn loopsessie van vanavond in mijn hoofd...zou het wel lukken????
Pfff, ik werd al moe van erover na te denken. En dan die Siberische koude...boehoe...mijn medisch dossier bevat tot nog toe geen allergiën, maar ik zou deze er maar al te graag aan toevoegen. Ik heb een meer dan grondige hekel aan kou hebben...en ik heb het vaak koud!
Niets zo zalig als kamperen op 5 cm van het brandend stoveke, bij slaaptijd naar boven spurten en dan mijn, in die schamele 30 seconden tijd tot ijs geworden, voeten neerplanten tussen de, immer warme, benen van het ventje....nu dus ex-ventje...wiens benen zijn vervangen door een, met enige microgolfhulp ook immer warm, kersenpitkussen. Whatever keeps the feet from freezing off :-). Het heil van iemand anders zijn lichaamswarmte om mezelf op aangename temperatuur te krijgen haal ik deze winter (klotewinter) bij mijn madammen. Heerlijk om ze, in het weekend, te slapen te leggen in mijn, veel te groot voor één miezerig persoon, bed, om me er dan enkele uren later tussen in te wringen en te profiteren van het reeds voorverwarmde slaapmeubel. Aangezien hun beentjes nog net IETS te kort zijn, mag ook dan het kersenpitkussen met mij de lakens delen...Liefste kussen, don't ever leave me!
Naar het plan van Evy had ik 55 minuten ononderbroken moeten lopen. Naar mijn plan echter heb ik de afstand ten opzichte van eerdere loopjes verlengd. Wat als resultaat gaf dat ik vandaag 7.1 km heb afgelegd in 44 minuten...Dit lukt me beter dan het lopen (!) wachten op de verlossende woorden 'goed zo, je hebt vandaag maar liefst 55 minuten aan één stuk gelopen, bravo, ik ben echt fier op je.'
Dank je Evy, hier heb ik dus werkelijk niets aan. Volgende les mag ik me nogmaals ergeren aan de hoop versnellingen die ik er tussendoor zal mogen gooien, om dan vrijdag het 'legermannekes'bos toch maar een keertje te verkennen in mijn loopdate met Nele. Ik kijk vooral uit naar de verdiende pistoletkes en dampend hete koffie achteraf. Om nog te zwijgen over de gezellige babbels, raar hoe vriendinnen nooit 'uitgepraat' lijken te geraken...vriendschap is...
Gisteren heeft mijn jongste (maar toch 1.5 jaar ouder zijnde) zus mijn blog ontdekt...mede doordat ik ze er halvelings toe gedwongen heb, maar daar zijn zussen voor, niet? Blij verrast was ik toen ze, kijkend naar mijn 'bucket list', me op dreigende manier aankeek en volgende woorden uitsprak: 'Lieve, as ge no Schotland wilt goan, dan goanne kik wel mee he, doar hemme kik het al jaren over (raar dus dat ik ze er nooit over heb horen spreken, maar soit)'.
Hoe geweldig is dees?
Toeval wil dat mijn meter me vorige week voorstelde om eventueel aan mijn neef te vragen om mee te gaan, aangezien hij een aantal jaren geleden een grote reis heeft ondernomen door, voor mij vrij onbekende, een aantal ver weg zijnde landen. Ik herinner me vooral zijn kerstkaart van toen, lachend op een zonovergoten strand met een kerstmuts op zijn hoofd...surreeël :-), maar wel iets om groen van jaloezie van te worden. Na een aantal SMS-jes kwam het op het volgende neer: mijn neef heeft dit jaar plannen om een rondreis te maken door Cuba, aangezien zijn zus, mijn nicht dus, voorbije donderdag voor een jaar naar daar is vertrokken om er te werken als animatrice (Shrek verbleekt haast naast me). MAAR, zijn roommate (very Amerikaans, right?) heeft blijkbaar vorig jaar Schotland verkend en wil me gerust zijn route wel effe doormailen. Nogmaals...
Hoe geweldig is dees?
De plannen worden stilletjes aan meer en meer concreet. Binnenkort een aantal avondjes, of dagen zelfs, uittrekken om een reisroute samen te stellen. Het idee om louter een wandelvakantie te houden in The Scottish Highlands, is reeds vervangen door het idee om per auto (of de eigen auto naar daar geloodst per ferry of een huurauto) een route af te leggen, plaatselijke B&B 's of Guesthouses te beslapen, reeds op voorhand gekozen bezienswaardigheden te bezoeken, hopelijk een plaatselijk festivalletje mee te pikken, een rasechte Scottish Pub binnen te vallen,....ik word er volkomen happy van :-).
Ook word ik de laatste dagen terug meer en meer happy van de 'gewone dingen' die mijn leven uitmaken...de miekes, gaan werken, koken,...Stilletjes aan word ik terug mezelf...komt dus goed uit dat ik mezelf best super vond ;-).
zaterdag 12 januari 2013
Nieuwjaarsreceptie
Na een tweede mislukte poging om les 20 uit te lopen, was het vooruitzicht op de nieuwjaarsreceptie gisterenavond een welkome afleiding van mijn frustratie. Zelfs nu, 36 uur later, warmt mijn bloed zich nog steeds langzaam op tot het kookpunt als ik terug denk aan deze 2de 'nederlaag'. Hoewel ik alweer iets verder was geraakt dan 2 dagen ervoor, moest ik ook nu opgeven. Het gevoel van niet voldoende energie te hebben om deze les uit te lopen, heeft het alweer van me gewonnen. De derde poging stel ik uit tot maandagavond...als het dan nog niet lukt, zal je het onvermijdelijk in Keulen horen donderen. Het ex-mannetje heeft me trouwens daarstraks laten zien waar je eventueel in het bos kan gaan lopen, verder weg van andere homo sapiens, zodat je niet het gevoel hebt jezelf constant te moeten bewijzen... klonk verleidelijk, tot ter sprake kwam dat de legermannekes regelmatig in dat zelfde bos trainingen houden. Nou, never gonna happen dus!
Voor de nieuwjaarsreceptie had ik besloten mijn zwart jurkje, dat ik gekocht had voor het trouwfeest van een collega van me afgelopen zomer, te 'recycleren'. Bij gebrek aan shopbudget, dewelke ik het liefst wil houden voor de shoppingday die ik, samen met een andere collega, gepland heb op 29 januari in Oostende tijdens onze driedaagse van Koksijde (waar ik trouwens enorm hard naar uitkijk, nog 16 x slapen :-)). Drie dagen lang genieten van ons Welnesshotel (dank je lieve Flair), heerlijk uitwaaien aan de Belgische Kust, ongeremd zagen en klagen over alles wat in ons opkomt en, last but not least, op dinsdagavond uit eten in mijn favoriete plekje van Oostende, La Siësta....(zal ik er ook even bij vermelden dat ze daar de LEKKERSTE cosmopolitans (lees:Carrie Bradshaw) ever hebben...de uurregeling van de kusttram ligt reeds in mijn, voor de rest nog leeg zijnde, koffer)
Maar terug naar het jurkje...Ik kan me geen bezoekje aan de 'L&L' herinneren waarin ik niet minstens 28 kledingstuks en/of accessoires wilde meenemen (en dan liefst ook nog letterlijk meenemen, ervoor betalen zou me net iets te veel kosten). Ik heb echter mijn oerdrang weten bedwingen en ben naar huis gegaan met enkel een zwart glitter/glanzend jasje en een simpele, maar o zo mooie, bordeaux-rode ketting. Ik had je er graag een foto van laten zien, maar om één of andere reden kan ik momenteel (net als in mijn voorbije 2 blogberichten) geen foto's uploaden...weird en enerverend.
De Nieuwjaarsreceptie was, wederom, een leuk feestje...zelfs zonder alcohol, aangezien Fran vanmorgen om 10u paraat moest staan op de balletles en we hierna aansluitend een bezoekje hadden gepland aan de leukste gemeente van Vlaanderen, nl. Dendermonde, leek het mij een wijze beslissing de cava met kriek aan me voorbij te laten gaan. Maar goed ook, het deed zo al genoeg pijn om na een dutje van een kleine 5 uur afscheid te moeten nemen van de meest zalige warmte van mijn bed...
Over dit bezoekje kan ik kort zijn...Dendermonde voelt altijd een beetje als thuis komen...
Voor de nieuwjaarsreceptie had ik besloten mijn zwart jurkje, dat ik gekocht had voor het trouwfeest van een collega van me afgelopen zomer, te 'recycleren'. Bij gebrek aan shopbudget, dewelke ik het liefst wil houden voor de shoppingday die ik, samen met een andere collega, gepland heb op 29 januari in Oostende tijdens onze driedaagse van Koksijde (waar ik trouwens enorm hard naar uitkijk, nog 16 x slapen :-)). Drie dagen lang genieten van ons Welnesshotel (dank je lieve Flair), heerlijk uitwaaien aan de Belgische Kust, ongeremd zagen en klagen over alles wat in ons opkomt en, last but not least, op dinsdagavond uit eten in mijn favoriete plekje van Oostende, La Siësta....(zal ik er ook even bij vermelden dat ze daar de LEKKERSTE cosmopolitans (lees:Carrie Bradshaw) ever hebben...de uurregeling van de kusttram ligt reeds in mijn, voor de rest nog leeg zijnde, koffer)
Maar terug naar het jurkje...Ik kan me geen bezoekje aan de 'L&L' herinneren waarin ik niet minstens 28 kledingstuks en/of accessoires wilde meenemen (en dan liefst ook nog letterlijk meenemen, ervoor betalen zou me net iets te veel kosten). Ik heb echter mijn oerdrang weten bedwingen en ben naar huis gegaan met enkel een zwart glitter/glanzend jasje en een simpele, maar o zo mooie, bordeaux-rode ketting. Ik had je er graag een foto van laten zien, maar om één of andere reden kan ik momenteel (net als in mijn voorbije 2 blogberichten) geen foto's uploaden...weird en enerverend.
De Nieuwjaarsreceptie was, wederom, een leuk feestje...zelfs zonder alcohol, aangezien Fran vanmorgen om 10u paraat moest staan op de balletles en we hierna aansluitend een bezoekje hadden gepland aan de leukste gemeente van Vlaanderen, nl. Dendermonde, leek het mij een wijze beslissing de cava met kriek aan me voorbij te laten gaan. Maar goed ook, het deed zo al genoeg pijn om na een dutje van een kleine 5 uur afscheid te moeten nemen van de meest zalige warmte van mijn bed...
Over dit bezoekje kan ik kort zijn...Dendermonde voelt altijd een beetje als thuis komen...
donderdag 10 januari 2013
...
De planning van gisterenmorgen lag vast. Na de kindjes naar school te brengen, zou les 20 eraan moeten geloven. Vol goede moed, maar eerlijkheidshalve met iets minder ‘goesting’, trok ik mijn loopschoenen wat strakker en hoorde ik Evy’s ‘hemelse’ stem door mijn MP 3 – speler galmen. Misschien niet zulk een bijster goed plan van Evy, de discussie over de natuurlijke haarkleur kan opnieuw geopend worden, om reeds in het begin mee te delen dat we deze les maar liefst 55 minuten gingen lopen. Talrijke flashbacks naar de eindejaarscorrida flitsten oncontroleerbaar door mijn hoofd.
‘Dit wordt een hel.’
Dat had het waarschijnlijk ook geworden…als ik deze les daadwerkelijk tot eender welk einde had gebracht. Reeds na een kilometer of 2 was er geen ontkomen meer aan…dit zou me vandaag niet lukken. Mijn benen leken zwaarder dan alle negen bollen van het atomium samen, mijn hart klopte als een razende stier zich een weg banend door de straten van Pamplona en mijn ademhaling leek een eigen leven te zijn begonnen. Ik kan je vertellen…ik was kwaaaaaaaaaaaaad! Maar ik moest mijn meerdere erkennen en toen ik op de terugweg zelfs moeite had met het inhalen van een, zich met een rollater moeizaam voortbewegende, man van wat we alleen maar de vierde leeftijd kunnen noemen, was mijn nederlaag een onomkeerbaar feit.
Mijn wraak zal zoet zijn…
Morgen…
Als ik zin heb…
Genietend van mijn badje dinsdagavond, na een werkreeks van negen dagen, was ik me mentaal aan het voorbereiden op mijn komende ‘vrije dag’. Toen nog in de volle overtuiging dat ook les 20 een zachtgekookt eitje zou zijn, voelde ik niet eens de nood mij hier ook maar enige zorg over te maken. Meer zat ik in met mijn, veel te groot en al te lang niet meer gepoetst, huis dat dringend nood had aan een ‘goei’ stofvod…Als uit de hemel gezonden ontving ik net op dat moment een smsje van mijn lieve meter met de vraag of ik zin had om woensdag, samen met haar kleinkinderen en mijn madammen, een namiddagje door te brengen in het walhalla der kinderdromen: de binnenspeeltuin. Nooit eerder heeft iemand zo snel een antwoord ontvangen, met de meest simpele mededeling: ‘ja!’. Mijn bad voelde plotsklaps nóg meer ontspannen aan.
Woensdag dus na mijn mislukte ‘ik loop effe lekker 55 minuten aan een stuk’ poging, de kindjes gaan halen op school en de auto richting het kasteel van mijn nicht begeleid. Kasteel is dan nog een klein understatement te noemen, het maakt het feit dat wij familiaal verbonden zijn, quasi ongeloofwaardig. Om mezelf ervan te overtuigen dat ik niet per ongeluk terecht was gekomen in het kasteel van Laken, ben ik een kijkje gaan nemen in elk van de, wat zal het zijn, 15 ruimtes, op zoek naar koningin Fabiola, haar erfenis verstoppend voor het haar zo dierbare Belgische volk. Jammer genoeg heb ik ze niet kunnen spotten.
Terwijl kinderen hun hart ophalen met het op en neer springen op trampolines, het continu omhoog klimmen om dan weer in 2 seconden tijd naar beneden te glijden en het staren naar videospeeltjesschermen, is de binnenspeeltuin voor mama’s en omi’s de plek bij uitstek om te genieten van een heerlijke koffie (MET koekje, in your face ‘ik ga op mijn eten letten’) en om bij te praten en te keuvelen over belangrijke en minder belangrijke dingen des levens. Anna en Fran, die elkaar niet echt meer gezien hebben sinds we met zijn allen op weekend waren geweest aan de Belgische kust zo’n kleine 5 jaar geleden, konden het onmiddellijk terug heel goed met elkaar vinden. Fran wilde zelfs al wel eens bij Anna thuis gaan spelen, maar als we eerlijk zijn, welk meisje wil er niet een keer in een echt kasteel spelen?
Sinds twee dagen heb ik me voorgenomen mijn gedachten niet langer te verspillen aan 'hij die niet genoemd mag worden' (<3 Harry Potter <3 ). Na me zovele weken zo goed als continu neerslachtig te hebben gevoeld, is het welletjes geweest. En ik ben tot de verbazende conclusie gekomen dat gevoelens en gedachten blijkbaar wel onder controle gehouden kunnen worden. Bij de minste gedachte die in me opkomt dwing ik mezelf aan iets anders te denken, met iets anders bezig te zijn. En tot nu lukt me dat verbazingwekkend goed. Ok, we zijn nog maar twee dagen ver, maar geloof me, dit voelt als een enorme overwinning op mezelf. Ik heb altijd van mezelf gedacht dat ik 'sterk' was, ik ben deze laatste weken mezelf meermaals tegen gekomen en ik heb er van geleerd. De gedachte afhankelijk te zijn van 'liefde' of allesinds het gevoel van, is misselijkmakend en ik weiger eraan toe te geven. Liefde is een utopie...
maandag 7 januari 2013
Het leven zoals het is....
Yep, ik ben gaan lopen vandaag. Ik voel het aan mijn water. Niet aan het soort waar je in eerste instantie aan zou denken. Maar dat water dat reeds de hele dag, met de snelheid van de Niagara Watervallen, uit mijn neus druipt. En dan mag ik me nog gelukkig prijzen dat de 759,45 gewoonlijke niesbuien zich vandaag beperkt hebben tot een schamele drie. Er zijn meer aangename manieren om een patiënt te verwelkomen dan in volgende situatieschets: 'Goeiemiddag *snuif* meneer, hoe is de naam *snuif*?' 'Suske Wiet' (de namen in deze situatieschets zijn omwille van privacyredenen fictief) 'Voor u is het *veeg snot aan mouw af bij gebrek aan zakdoek binnen handbereik* de eerste keer *snuif* hier denk ik he, mag ik uw *snnnnnnnnnuuuuuuuuuuuuiiiiiiiiiiiiiiiiiif, omg, mega rochel in men keel, MEGArochel in men keel, wat nu wat nu wat nu, SLIK* siskaartje hebben? *kokhals*
...
Geloof me, geen goede eerste indruk.
Aangezien ik dus de hele dag heb lopen snotteren, kwam er gaandeweg ook nog een overheerlijke hoofdpijn bij. Nu, als iemand die er absoluut op tegen is om onnodig medicijnen te nemen (hoewel ik al 4 maanden aan de pil zit) heb ik de oplossing gezocht in een meer natuurlijk product...een gla(a)s(je) baileys! Supereffectief EN, wat meer is, je kan het zelfs preventief innemen = my kind of medicine.
Hoewel de nevenwerkingen alles behalve te benijden zijn, was het lopen op zich wel heel erg leuk. Samen met ons Neleke (trouwens : casanina.blogspot.be) een rondje van 7,6 op de schaal van Richter afgelegd. Het lopen en tegelijkertijd praten zal nog veel training van me vragen, terwijl Nele nog gerust het hele repertoire van pakweg Withney Houston had kunnen zingen, kwam ik niet meer verder dan 'uhuh, hmm, (een occassionele) ja,...' Desalniettemin, we hebben het toch maar weer gedaan, les 19 kan met een gerust hart afgestreept worden!
Ik heb trouwens ook vandaag weer iets geleerd: Diest is eveneens NIET vlak! (ik begin te denken dat we temidden van de Alpen leven)
Net zoals zondag altijd Josdag zal blijven, is voor mij maandag = startdag... noem het een klein defectje in mijn (gigantisch) brein, maar als ik met iets wil starten, MOET dit (om redenen die tot op heden onverklaard zijn gebleven) gebeuren op een maandag. Mijn voornemen om reeds vorige woensdag terug gezonder te eten, heb ik dus, gedwongen door mijn eigen geest, uitgesteld tot vandaag. Fruit ipv koekjes tussendoor, terug alleen maar water drinken, ontbijten! ... De eerste ontwenningsverschijnselen zijn een feit. Ik hoor de zak XXL paprikachips, die diep verborgen ligt in de kelder, de trap omhoog kruipen, mijn geest snakt naar suiker en zou zelfs de koekjes uit de boekentassen van de miekes halen om verzadigd te geraken, de fles baileys fluisterde vanuit de ijskast : 'drink mij, Lieve, ik heb je nodig'...en omdat het een ongeschreven wet is dat je goeie vrienden niet in de kou (aaah, woordspelingen) laat staan, heb ik, alweer gedwongen, toegegeven aan dit laatste verschijnsel...En nee, ik heb er absoluut geen spijt van :-)
Ik had ook nog willen vertellen over het infoboekje van Schotland dat ik vrijdag in mijn brievenbus vond, over de alledaagse beslommeringen ten huize Leppens en het recept van mijn superlekkere scampi's in looksaus willen meedelen, maar mijn langzaam dichtvallende ogen dwingen me ertoe te gaan slapen. Morgen zijn we er weer, met meer weer :-).
...
Geloof me, geen goede eerste indruk.
Aangezien ik dus de hele dag heb lopen snotteren, kwam er gaandeweg ook nog een overheerlijke hoofdpijn bij. Nu, als iemand die er absoluut op tegen is om onnodig medicijnen te nemen (hoewel ik al 4 maanden aan de pil zit) heb ik de oplossing gezocht in een meer natuurlijk product...een gla(a)s(je) baileys! Supereffectief EN, wat meer is, je kan het zelfs preventief innemen = my kind of medicine.
Hoewel de nevenwerkingen alles behalve te benijden zijn, was het lopen op zich wel heel erg leuk. Samen met ons Neleke (trouwens : casanina.blogspot.be) een rondje van 7,6 op de schaal van Richter afgelegd. Het lopen en tegelijkertijd praten zal nog veel training van me vragen, terwijl Nele nog gerust het hele repertoire van pakweg Withney Houston had kunnen zingen, kwam ik niet meer verder dan 'uhuh, hmm, (een occassionele) ja,...' Desalniettemin, we hebben het toch maar weer gedaan, les 19 kan met een gerust hart afgestreept worden!
Ik heb trouwens ook vandaag weer iets geleerd: Diest is eveneens NIET vlak! (ik begin te denken dat we temidden van de Alpen leven)
Net zoals zondag altijd Josdag zal blijven, is voor mij maandag = startdag... noem het een klein defectje in mijn (gigantisch) brein, maar als ik met iets wil starten, MOET dit (om redenen die tot op heden onverklaard zijn gebleven) gebeuren op een maandag. Mijn voornemen om reeds vorige woensdag terug gezonder te eten, heb ik dus, gedwongen door mijn eigen geest, uitgesteld tot vandaag. Fruit ipv koekjes tussendoor, terug alleen maar water drinken, ontbijten! ... De eerste ontwenningsverschijnselen zijn een feit. Ik hoor de zak XXL paprikachips, die diep verborgen ligt in de kelder, de trap omhoog kruipen, mijn geest snakt naar suiker en zou zelfs de koekjes uit de boekentassen van de miekes halen om verzadigd te geraken, de fles baileys fluisterde vanuit de ijskast : 'drink mij, Lieve, ik heb je nodig'...en omdat het een ongeschreven wet is dat je goeie vrienden niet in de kou (aaah, woordspelingen) laat staan, heb ik, alweer gedwongen, toegegeven aan dit laatste verschijnsel...En nee, ik heb er absoluut geen spijt van :-)
Ik had ook nog willen vertellen over het infoboekje van Schotland dat ik vrijdag in mijn brievenbus vond, over de alledaagse beslommeringen ten huize Leppens en het recept van mijn superlekkere scampi's in looksaus willen meedelen, maar mijn langzaam dichtvallende ogen dwingen me ertoe te gaan slapen. Morgen zijn we er weer, met meer weer :-).
vrijdag 4 januari 2013
Ik heb een hekel aan...
Intervaltrainingen!
Jeetje, ik raak er maar niet aan gewoon. En Evy lijkt te denken dat er elke week vlotjes minstens 1 versnelling extra bij kan. Zou dat wel haar natuurlijke haarkleur zijn? De versnellingen van 30 seconden zijn nog net menselijk te noemen, maar die van 1 minuut zijn buitenaards. En toen ik me na mijn laatste pijniging dapper door de rest van les 18 worstelde, leek het een bepaald persoon (met waarschijnlijk een cataract zo groot als een dinosaurusei, maar nee hoor, ze ziet nog prima, eventjes snel met de wagen tot bij de bakker..100 meter verderop) best een leuk idee me half van mijn sokken te rijden. Nooit gedacht nog zoveel adem te hebben om de resem scheldwoorden uit mijn strot te krijgen die dat arme mens over zich heen heeft gekregen (hoewel haar gehoor waarschijnlijk ook niet meer denderend zal zijn). Dus ja Evy, ik kan nog gerust hardop tegen mezelf (en anderen) praten, wat ben ik goed bezig seg!
Tijdens de laatste km begon ik echter meer en meer last te krijgen van beide kuiten. Het gevoel van enorme stijfheid trok er langzaam van onder tot boven door. Overbelast? Niet goed gestrecht? Allesinds maar even wachten tot het over is alvorens me te wagen aan les 19. Het einde komt best dichtbij :-).
Vanmorgen sinds lang geen ellenlange minuten naar het plafond liggen staren alvorens mezelf uit bed te dwingen. Lag het aan het vriendinbezoekje van gisteren, waar ik nog eens ongestoord heb mogen klagen over hoe 'niet erg gelukkig' ik me voel? Of eerder aan het feit dat ik in mijn 'stopweek' zit en dus best sterk beïnvloed lijk te worden door het aantal hormonen dat door mijn lijf giert? Geen idee, maar ergens heb ik wel genoten van een dagje waarin ik niet in elk stiller moment overvallen werd door een gevoel van neerslachtigheid, dat ik niet elke vrije seconde aan 'hij is het zo niet waard' loop te denken. Stap voor stap? Dag voor dag?
Nu ga ik nog even genieten van mijn 2 madammekes die, met een mond vol paprikakruimels en een buik die klotst van de hoeveelheid fruitsap, aan het wegdromen zijn bij een Barbiefilm naast het gezellig brandend stoveke, aangestoken door de papa. (want het stoveke luistert niet zo graag naar de mama) Dus...dank je ex-mannetje van me, niemand steekt de stoof beter aan dan jij :-) x
Jeetje, ik raak er maar niet aan gewoon. En Evy lijkt te denken dat er elke week vlotjes minstens 1 versnelling extra bij kan. Zou dat wel haar natuurlijke haarkleur zijn? De versnellingen van 30 seconden zijn nog net menselijk te noemen, maar die van 1 minuut zijn buitenaards. En toen ik me na mijn laatste pijniging dapper door de rest van les 18 worstelde, leek het een bepaald persoon (met waarschijnlijk een cataract zo groot als een dinosaurusei, maar nee hoor, ze ziet nog prima, eventjes snel met de wagen tot bij de bakker..100 meter verderop) best een leuk idee me half van mijn sokken te rijden. Nooit gedacht nog zoveel adem te hebben om de resem scheldwoorden uit mijn strot te krijgen die dat arme mens over zich heen heeft gekregen (hoewel haar gehoor waarschijnlijk ook niet meer denderend zal zijn). Dus ja Evy, ik kan nog gerust hardop tegen mezelf (en anderen) praten, wat ben ik goed bezig seg!
Tijdens de laatste km begon ik echter meer en meer last te krijgen van beide kuiten. Het gevoel van enorme stijfheid trok er langzaam van onder tot boven door. Overbelast? Niet goed gestrecht? Allesinds maar even wachten tot het over is alvorens me te wagen aan les 19. Het einde komt best dichtbij :-).
Vanmorgen sinds lang geen ellenlange minuten naar het plafond liggen staren alvorens mezelf uit bed te dwingen. Lag het aan het vriendinbezoekje van gisteren, waar ik nog eens ongestoord heb mogen klagen over hoe 'niet erg gelukkig' ik me voel? Of eerder aan het feit dat ik in mijn 'stopweek' zit en dus best sterk beïnvloed lijk te worden door het aantal hormonen dat door mijn lijf giert? Geen idee, maar ergens heb ik wel genoten van een dagje waarin ik niet in elk stiller moment overvallen werd door een gevoel van neerslachtigheid, dat ik niet elke vrije seconde aan 'hij is het zo niet waard' loop te denken. Stap voor stap? Dag voor dag?
Nu ga ik nog even genieten van mijn 2 madammekes die, met een mond vol paprikakruimels en een buik die klotst van de hoeveelheid fruitsap, aan het wegdromen zijn bij een Barbiefilm naast het gezellig brandend stoveke, aangestoken door de papa. (want het stoveke luistert niet zo graag naar de mama) Dus...dank je ex-mannetje van me, niemand steekt de stoof beter aan dan jij :-) x
woensdag 2 januari 2013
A Very Happy New Year!
EINDELIJK!!!! Na exact 41 dagen te hebben moeten zwijgen (moordend), mocht ik het vandaag eindelijk vertellen! Mijn BFF verwacht eind juli haar eerste spruit!!! Als ik bij de aankondiging van de vijfde zwangerschap van mijn zus halvelings in shock verkeerde, was ik bij dit nieuws een hartaanval nabij. Op de vraag of ze ooit kinderen wilde, antwoordde mijn BFF standaard: 'geen idee, misschien wel, misschien niet'. Ze is nooit bepaald een rasecht 'moederke' geweest, had zelfs bang om mijn 2 pasgeboren madammen vast te houden, uit angst ze 'kapot te doen' :-). En dan ineens, zonder enige vorm van waarschuwing, staan er onderaan mijn verjaardagskaart niet gewoon de twee standaardnamen, maar ook 'en ikke :-)'. Meende gij da nu? :-P Ik ben zo blij voor haar en al zeker even blij voor mezelf...moet ik me tenminste niet meer zo schuldig voelen als ik weer maar eens aan het zagen ben over kinderen opvoeden en slapeloze nachten. Mijn BFF gaat immers talloze slapeloze nachten tegemoet...zalig toch :-). Het nieuwe jaar is dus met een knaller van formaat gestart.
Daar we ervan overtuigd waren een rustig avondje tegemoet te gaan op de spoed op oudejaarsavond, hadden we een heel feestmenu voorbereid. Mijn taak bestond uit het verzorgen van een lekker dessert. Aangezien ik deze taak ook reeds gekregen had op het voorbije Kerstfeest en mijn dessert niet bepaald dezelfde uitstraling had als het prentje in het kookboek (mijn panna cotta bestaande uit 3 afzonderlijke laagjes was eerder een samensmelting dan een opeenstapeling en nee, hier heb ik geen foto van :-)), besloot ik op veilig te spelen...
Tiramisu met baileys en speculaas (kwijl)
Krieken-frangipannetaart (slurp)
Die avond zelf heb ik de tijd niet gevonden om zelf van deze 2 heerlijkheden te genieten, ik was al blij dat we eventjes de tijd hadden gevonden om in recordtempo het hoofdgerecht binnen te werken. De belachelijke drukte gecombineerd met de meest traag werkende 'spoed'arts, had een beginnende indigestie en een half uur overwerk als resultaat. Blij als een kind dat er mij bij mijn nicht een glas kirr royal en een nachtje gezelligheid stonden te wachten.
Om hun geduld niet nog langer op de proef te stellen, hebben we de jongere generatie maar eerst hun nieuwjaarsbrieven laten voorlezen, wat voor hen natuurlijk enkel een noodzakelijk voorspel is van het eigenlijke doel: kadootjes krijgen. (en voor mij stiekem ook)
Fien met metescheet
Fien met peterke
Fran met meteke
Mijn metemieke
Na dit hoogtepunt van de avond was het aftellen naar het Nieuwe Jaar...3....2.....1.....
Gelukkig Nieuwjaar!!!
Niemand voelde er veel voor om de (niet zo erge) kou te trotseren, dus hebben we het vuurwerk op een andere manier bewonderd...
Na een tornooitje 'regenwormen' en een wedstrijd 'Buzz' (genoeg caloriën verbrand op het Kerstfeestje met 'Just Dance', tijd voor een zittend spel), vond ik 4 uur wel geschikt om mijn bedje op te zoeken. Mijn nicht had gezorgd voor een kingsize opblaasmatras voor mij en en mijn offspring. Goed idee zou je denken. Ware het niet dat de lucht er blijkbaar langzaam aan uit ontsnapte, waardoor ik niet alleen de gehele nacht (die al maar een miezerige 6.5 uurtjes heeft geduurd) als een schel kaas tussen 'ne smos' letterlijk geplet heb gezeten tussen enerzijds 22 en anderzijds 15 kg vlees, maar tegen 'de morgen' werkelijk mijn achterste kon laten rusten op de (ijskoude) vloer. *not a great night* Thank God voor de heerlijke portie spek met eieren die volgde.
Als gevolg van deze supernacht vandaag pas om 11u30 uit mijn bed gerold! Ik kan je niet vertellen hoe lang dat geleden was! Heeeeeeeeeeeerlijk! Ik kon niet anders dan met het juiste been uit bed stappen...Het plan om vandaag de training naar de 10 miles verder te zetten met les 18, is vandaar gedwongen verhuisd naar morgenvroeg.
Slaaptijd dus!
Abonneren op:
Posts (Atom)