...

De planning van gisterenmorgen lag vast. Na de kindjes naar school te brengen, zou les 20 eraan moeten geloven. Vol goede moed, maar eerlijkheidshalve met iets minder ‘goesting’, trok ik mijn loopschoenen wat strakker en hoorde ik Evy’s ‘hemelse’ stem door mijn MP 3 – speler galmen. Misschien niet zulk een bijster goed plan van Evy, de discussie over de natuurlijke haarkleur kan opnieuw geopend worden, om reeds in het begin mee te delen dat we deze les maar liefst 55 minuten gingen lopen. Talrijke flashbacks naar de eindejaarscorrida flitsten oncontroleerbaar door mijn hoofd.

 

‘Dit wordt een hel.’

 

Dat had het waarschijnlijk ook geworden…als ik deze les daadwerkelijk tot eender welk einde had gebracht. Reeds na een kilometer of 2 was er geen ontkomen meer aan…dit zou me vandaag niet lukken. Mijn benen leken zwaarder dan alle negen bollen van het atomium samen, mijn hart klopte als een razende stier zich een weg banend door de straten van Pamplona en mijn ademhaling leek een eigen leven te zijn begonnen. Ik kan je vertellen…ik was kwaaaaaaaaaaaaad! Maar ik moest mijn meerdere erkennen en toen ik op de terugweg zelfs moeite had met het inhalen van een, zich met een rollater moeizaam voortbewegende, man van wat we alleen maar de vierde leeftijd kunnen noemen, was mijn nederlaag een onomkeerbaar feit.

 

Mijn wraak zal zoet zijn…

 

Morgen…

 

Als ik zin heb…

 

Genietend van mijn badje dinsdagavond, na een werkreeks van negen dagen, was ik me mentaal aan het voorbereiden op mijn komende ‘vrije dag’. Toen nog in de volle overtuiging dat ook les 20 een zachtgekookt eitje zou zijn, voelde ik niet eens de nood mij hier ook maar enige zorg over te maken. Meer zat ik in met mijn, veel te groot en al te lang niet meer gepoetst, huis dat dringend nood had aan een ‘goei’ stofvod…Als uit de hemel gezonden ontving ik net op dat moment een smsje van mijn lieve meter met de vraag of ik zin had om woensdag, samen met haar kleinkinderen en mijn madammen, een namiddagje door te brengen in het walhalla der kinderdromen: de binnenspeeltuin. Nooit eerder heeft iemand zo snel een antwoord ontvangen, met de meest simpele mededeling: ‘ja!’. Mijn bad voelde plotsklaps nóg meer ontspannen aan.

Woensdag dus na mijn mislukte ‘ik loop effe lekker 55 minuten aan een stuk’ poging, de kindjes gaan halen op school en de auto richting het kasteel van mijn nicht begeleid. Kasteel is dan nog een klein understatement te noemen, het maakt het feit dat wij familiaal verbonden zijn, quasi ongeloofwaardig. Om mezelf ervan te overtuigen dat ik niet per ongeluk terecht was gekomen in het kasteel van Laken, ben ik een kijkje gaan nemen in elk van de, wat zal het zijn, 15 ruimtes, op zoek naar koningin Fabiola, haar erfenis verstoppend voor het haar zo dierbare Belgische volk. Jammer genoeg heb ik ze niet kunnen spotten.

 

Terwijl kinderen hun hart ophalen met het op en neer springen op trampolines, het continu omhoog klimmen om dan weer in 2 seconden tijd naar beneden te glijden en het staren naar videospeeltjesschermen, is de binnenspeeltuin voor mama’s en omi’s de plek bij uitstek om te genieten van een heerlijke koffie (MET koekje, in your face ‘ik ga op mijn eten letten’) en om bij te praten en te keuvelen over belangrijke en minder belangrijke dingen des levens. Anna en Fran, die elkaar niet echt meer gezien hebben sinds we met zijn allen op weekend waren geweest aan de Belgische kust zo’n kleine 5 jaar geleden, konden het onmiddellijk terug heel goed met elkaar vinden. Fran wilde zelfs al wel eens bij Anna thuis gaan spelen, maar als we eerlijk zijn, welk meisje wil er niet een keer in een echt kasteel spelen?

 

Op de terugweg naar huis heb ik enorm hard moeten lachen met Anke Buckinckx op de radio. Het deed me deugd nog eens oprecht luidop te lachen. Blijkbaar was er een Nederlandse minister die ervoor pleitte dat iedereen die ’s morgens een douche nam, ook meteen even zijn ochtendplasje deed, om zo het waterverbruik in de kiem te smoren. Waarop Anke Buckinckx serieus antwoordde: ‘ik doe mijn pipi (want zo is ze dan ook wel weer, altijd weer die kinderlijke uitspraken op een al even kinderlijke toon, zo enorm irritant, maar aangezien ze me zo heeft doen lachen, wil ik het wel even door de vingers zien J ) alleen op het toilet…..en in de zee!’ Onmiddellijk kwam de vraag in me op of dat hetgeen is wat je voelt als je in zee aan het baden bent en er ineens een warme stroming langs je heen glijdt…geef toe, ook jij gaat je dit nu bedenken de volgende keer je met je voeten door dat warme zeewater struint. Dank je Anke, we zijn weer een illusie armer...

Sinds twee dagen heb ik me voorgenomen mijn gedachten niet langer te verspillen aan 'hij die niet genoemd mag worden' (<3 Harry Potter <3 ). Na me zovele weken zo goed als continu neerslachtig te hebben gevoeld, is het welletjes geweest. En ik ben tot de verbazende conclusie gekomen dat gevoelens en gedachten blijkbaar wel onder controle gehouden kunnen worden. Bij de minste gedachte die in me opkomt dwing ik mezelf aan iets anders te denken, met iets anders bezig te zijn. En tot nu lukt me dat verbazingwekkend goed. Ok, we zijn nog maar twee dagen ver, maar geloof me, dit voelt als een enorme overwinning op mezelf. Ik heb altijd van mezelf gedacht dat ik 'sterk' was, ik ben deze laatste weken mezelf meermaals tegen gekomen en  ik heb er van geleerd. De gedachte afhankelijk te zijn van 'liefde' of allesinds het gevoel van, is misselijkmakend en ik weiger eraan toe te geven. Liefde is een utopie...