Ik heb een hekel aan...

Intervaltrainingen!

Jeetje, ik raak er maar niet aan gewoon.  En Evy lijkt te denken dat er elke week vlotjes minstens 1 versnelling extra bij kan. Zou dat wel haar natuurlijke haarkleur zijn? De versnellingen van 30 seconden zijn nog net menselijk te noemen, maar die van 1 minuut zijn buitenaards. En toen ik me na mijn laatste pijniging dapper door de rest van les 18 worstelde, leek het een bepaald persoon (met waarschijnlijk een cataract zo groot als een dinosaurusei, maar nee hoor, ze ziet nog prima, eventjes snel met de wagen tot bij de bakker..100 meter verderop) best een leuk idee me half van mijn sokken te rijden. Nooit gedacht nog zoveel adem te hebben om de resem scheldwoorden uit mijn strot te krijgen die dat arme mens over zich heen heeft gekregen (hoewel haar gehoor waarschijnlijk ook niet meer denderend zal zijn). Dus ja Evy, ik kan nog gerust hardop tegen mezelf (en anderen) praten, wat ben ik goed bezig seg!

Tijdens de laatste km begon ik echter meer en meer last te krijgen van beide kuiten. Het gevoel van enorme stijfheid trok er langzaam van onder tot boven door. Overbelast? Niet goed gestrecht? Allesinds maar even wachten tot het over is alvorens me te wagen aan les 19. Het einde komt best dichtbij :-).

Vanmorgen sinds lang geen ellenlange minuten naar het plafond liggen staren alvorens mezelf uit bed te dwingen. Lag het aan het vriendinbezoekje van gisteren, waar ik nog eens ongestoord heb mogen klagen over hoe 'niet erg gelukkig' ik me voel? Of eerder aan het feit dat ik in mijn 'stopweek' zit en dus best sterk beïnvloed lijk te worden door het aantal hormonen dat door mijn lijf giert? Geen idee, maar ergens heb ik wel genoten van een dagje waarin ik niet in elk stiller moment overvallen werd door een gevoel van neerslachtigheid, dat ik niet elke vrije seconde aan 'hij is het zo niet waard' loop te denken. Stap voor stap? Dag voor dag?

Nu ga ik nog even genieten van mijn 2 madammekes die, met een mond vol paprikakruimels en een buik die klotst van de hoeveelheid fruitsap, aan het wegdromen zijn bij een Barbiefilm naast het gezellig brandend stoveke, aangestoken door de papa. (want het stoveke luistert niet zo graag naar de mama) Dus...dank je ex-mannetje van me, niemand steekt de stoof beter aan dan jij :-) x