Tejo

http://www.youtube.com/watch?v=GBXvwBkCxKQ


27 december 1995

Telefoon. Ik neem op. 'Hallo, het is hier met het Virga Jesseziekenhuis in Hasselt, kan ik uwe papa effe spreken, er is iets mis met uw mama.'
Dag mama...

Daar stond je dan. Alleen met 4 kinderen. Ik moet toegeven dat ik je niet echt kende. Je werkte in 4 ploegen, leek zelden thuis te zijn. Vanaf toen werd alles anders. Je ging halftijds werken, maandag ne late, dinsdag en woensdag ne vroege. Van die lates hebben we gretig geprofiteerd, onzen Tom kookte vaak zelfgemaakte steppegrasfrietjes, geen enkele maandag lagen we op tijd in ons bed. Doet me terug denken aan die avonden waarop we stilletjes lagen te wachten tot je thuis kwam rond half elf, hopend dat je frietjes bij zou hebben, we even mochten opstaan, frietjes eten en terug slapen. Hoe vaak zijn ons Karen en ik niet door het sleutelgat komen kijken als het wat lang leek te duren, om er zeker van te zijn dat je niks bij had.

We groeiden stilletjes aan op, onze band was sterk. Ik heb het misschien nooit tegen jou gezegd, maar wel meermaals tegen anderen, 'al het negatieve heeft ook een positieve kant, moest ons mama niet gestorven zijn, had ik waarschijnlijk nooit zo'n goeie band gekregen met onze pa.'

15 januari 2003

Telefoon. Ik neem op. 'Lieve, 't is met Nele, nonkel Jos is dood.'
Dag nonkel Jos...

Acht jaar na je vrouw, verloor je dus ook je tweelingsbroer. Hoe moeilijk dit ook moet geweest zijn, leek je het ergens toch verwerkt te hebben. Onze band werd hechter, ook al was het niet de meest stereotiepe vader - dochterband. We konden serieus nirken tegen elkaar, onze gedachtengang liep zelden simultaan, maar aan het eind van de dag was alles terug koek en ei.

Je trok je op aan je kleindochters. Eerst aan Katrien en Lotte, later volgden Merel, ons Fran, ons Fien en Aline. Vooral ons Fran en Katrien haalden de beste 'vake - kwaliteiten' in je naar boven. Katrien genoot nu nog steeds van jullie woensdagavonden, ons Fran zeurde elke week, soms zelfs elke dag om bij vake te mogen gaan slapen. Ik kan me zo voorstellen hoe jullie samen in bed lagen, nog effe boekjes lezen voor het slapen gaan, dat slapen gaan dat waarschijnlijk uren na bedtijd was, na veel te lang tv kijken en veel te veel snoepen. Alles wat een vake moet zijn dus. Ik hoop dat Fran zich dit altijd zal blijven herinneren.

Ik hou me vast aan herinneringen waarbij ik er van overtuigd ben dat je toen oprecht gelukkig was. Samen naar Spanje gaan, zowel in 2006 als in 2008, tijdens die laatste heb je zelfs de eerste stapjes van ons Fran nog vereeuwigd op film. Ik herinner mij vooral de zoektocht naar je bril, die minstens een half uur duurde, waarbij we zelfs aan de kant van de weg zijn gaan staan zodat we beter konden zoeken, om er dan achter te komen dat je bril al die tijd gewoon op je hoofd stond. Die keer dat ik stopte aan een tolweg, allemaal kleingeld in mijn hand, klaar om te betalen, maar ik was vergeten het raampje naar beneden te doen. Dat is de enige keer geweest dat ik je heb weten huilen van het lachen.

Er is een tijd geweest waarin jij er overal bij was. Naar de dierentuin, naar de speeltuin, naar Dendermonde, naar de winkel, naar zee...vake was er bij. Jij was meer dan een deeltje van ons gezin. Jarenlang ging er geen dag voorbij zonder dat ik je gezien had, al sprong je maar 5 minuutjes binnen, een dag zonder die 5 minuutjes, leek een onvolmaakte dag. Elke vrijdag gingen we naar de winkel, elke dinsdag aten we 'iets kleins' in Lommel, voor jou ne dubbele croque madame en 2 capuccino's met slagroom, ontelbare zomerse dagen die we van 's morgens vroeg tot 's avonds laat doorbrachten in Kerkhoven, onkruid trekkend om erna een ijsje te gaan eten, voor jou 1 bolletje citroen. Ik mis die dagen...

Nog zovele herinneringen...hoegaarden met een kriekske, grimbergen met veeeeeeeeeel grenadine, kroketjes op zondag, spaghetti op vrijdag, elke vrijdag naar de Waterkant, je obsessie met stookhout, ontelbare zomeravonden die je doorbracht met Dominique op het mureke, uren keuvelend over energiebesparing, al de klusjes die je opknapte in onze huizen, de enorme berg koeken in je koekenkast, vooral marshmallows en vanillewafeltjes belandden standaard in je winkelkar, altijd had je de nieuwste technologische snufjes in huis...

En toch...

Gaandeweg werden je bezoekjes minder en minder frequent, onze band nam meer en meer de vorm aan van een standaard vader - dochterrelatie. Ik kan echt niet zeggen wanneer dit begonnen is of wat de aanleiding was. Ineens was het zo...

De laatste weken was je een schim, ik zag of hoorde je nog zelden, als je kwam zei je alleen het hoogstnodige. In plaats van te vragen hoe het met je was, was ik liever boos op je negatieve manier van denken, wachtte ik ongeduldig af tot ik je terug wat meer zou herkennen.

9 februari 2013

Ondertussen was je ook nog je ouders en je 2 beste vrienden verloren.

Telefoon. Ik neem op. 'Lieve, 't is met den Tom. Ik denk da ellieje pa dood is.'
Dag papa...

Sorry pa, dat ik u de laatste maanden aan uw lot heb overgelaten.
Sorry dat ik er niet was.
Sorry dat alles anders was.

Ik hoop, uit het allerallerdiepste van mijn hart en mijn ziel, dat ge nooit hebt gedacht dak u nimmer graag zag.

Ik hou van u...


 http://www.youtube.com/watch?v=GMReeWBE-f8


Liefste vake,

aan het begin van elk nieuw jaar,
word ik eventjes een tovenaar,
één dagje maar...

Dan goochel ik,
goochel, giechel, gauw,
een hemel vol sterretjes uit mijn mouw.

Jij bent nu een sterretje dat ons zo graag ziet.
Ik blijf altijd jouw kleine deugeniet.

Ik was jouw beste vriend, he vake...

je Frannemie


Mijn vriendje is ook verdrietig, kijk, ik veeg zijn traantjes weg.

Fien