Life goes on...

En soms sneller dan je zou willen...

Raar hoe de maatschappij je, zonder woorden te gebruiken, het gevoel weet te geven dat het tijd is om de draad terug op te pikken, opnieuw mee te draaien in een wereld waarin minder en minder tijd lijkt te zijn om even tot jezelf te komen.

Vanaf vandaag ga ik terug werken. En we starten meteen met een week waarin we 6 van de 7 dagen meer tijd lijken door te brengen op de werkvloer dan in ons eigen veilige coconnetje dewelke ik graag 'thuis' noem. Ik heb er op één of andere manier ontzettend van genoten om de meest banale alledaagse dingen, zoals eten maken, op mijn allergemakst te kunnen doen. En hoewel mijn huis absoluut niet méér gepoetst was dan pakweg 2 weken geleden, had ik wel het idee dat het schoner, opgeruimder en warmer aanvoelde.

Back to real life dus...

Dag 1 viel me zwaar. Het voelde als een ware bevrijding om om 15u mijn tikkaart over het schermpje te laten glijden, de deur achter me te laten dicht vallen en in de stekende koude te stappen. De dagdagelijkse gebeurtenissen op de spoedafdeling gaan me nog vaak met mijn neus op de feiten drukken en me halvelings dwingen stil te staan bij wat er eigenlijk gebeurd is. Brandweer Balen die samen met de MUG een patiënt binnen brengt...een man met een maagbloeding...
Hoewel mijn collega's super zijn, zijn dit nu eenmaal dingen die me af en toe tot stilte gaan dwingen.
En net zoals vandaag, zullen er ook dan op weg naar huis een aantal tranen over mijn wangen rollen.

Nog een geluk dat er vandaag ook iets leuks op de agenda stond. Mijn BFF begint misschien wel meer en meer aan zwangerschapsdementie te lijden (bijna in paniek op zoek zijnde naar haar portefeuille in haar veel te grote, vol rommel zittende, handtas, er achter komen dat ie in de auto ligt...even later gretig zoeken naar haar bril, in diezelfde handtas, waarna ook deze in de auto bleek te liggen), mijn verjaardag was ze dan toch niet vergeten. (effe niet denken aan het feit dat die verjaardag ondertussen 96 dagen geleden plaats vond) En zoals we mogen verwachten van een BFF, heeft ze mij een kado gegeven waarvan ze zeker wist dat ik er weg van zou zijn...ne keer goed gaan eten :-). Na mijn gebruikelijke Kirr Royal, deed ik me te goed aan een tomatensoep(je),een wok van kip en scampi's en, last but not least...

een GEDEELDE coupe mokka, want ik zweer het, ik ontplofte zowaar! (maar een ijsje bestellen zonder slagroom is gewoon not done) En waar mijn BFF het excuus heeft dat ze 19 weken zwanger is, weet ik voor mijn uitpuilende maagstreek niets beter te verzinnen dan 'jaja, maar ik moet wel mijn regels krijgen ze' (3 weken per maand).

De eerder vermelde zwangerschapsdementie leidde ertoe dat ik haar niet mee had gevraagd naar de 12de editie van 'De Klapkwis', die zaterdag plaats vond. Al een aantal jaren dingen we mee naar de hoofdprijs met ons team 'Femmes Fatales'. Het moet niet gezegd dat de opmerking van één van de organisatoren, nl. 'Jullie zijn een vrouwenteam?', vrij overbodig was. De kans dat we die hoofdprijs op een mooie dag werkelijk zullen wegkapen is nagenoeg onbestaande, waar we dikke punten scoorden met vragen als 'benoem volgende boysbands (hoewel ik nog nooit van de groep 'Boysband' had gehoord)', 'van welke tv-programma's zijn dit de juryleden'(ook al bleek 'de mooiste hond van Vlaanderen', gewoon 'Superhond' te zijn), gingen we volledig de mist in bij vragen als 'waar ligt het start - en eindpunt van de huidige Ronde van Vlaanderen?' (FEMMES Fatales, remember?), 'welke ploeg moest verstek geven in de UEFA cup '95 door interne strubbelingen?' (ik kan me zelfs het antwoord al niet meer herinneren), alsook bij de vraag 'kleur het borststuk van Superman juist in' liep het faliekant mis. Waar we vorig jaar nog ergens in de helft eindigden, strandden we in 2013 op de 64
ste plaats (van 80 deelnemende ploegen) met een score van 144 punten op 250. (wetende dat de nr 1 224 punten wist te behalen) Toch een daverend applaus voor onze ploeg:

Nele, onze hoogst opgeleide deelneemster (die toch haar eigen gemeente niet herkende)

 

Lonneke, levende story - encyclopedie (NIET normaal!)

 



 Nadia, not your typical dumb blonde :-)

Dorien, denkt lang na over 1 antwoord, maar dat ene antwoord is gegarandeerd juist!

Ikzelf, zorgt elk jaar voor een tijdige inschrijving :-P

 

We hebben allesinds 15 ploegen het nakijken gegeven :-).

 

Het weekend van de miekes kan ik als volgt samenvatten:

 



Vrijdag

Film kijken vanuit de tent.

Het leven zoals het is: 'Camping'

 

Zaterdag

*no comment*

 

 

Zondag

Lekker sleeën!

Superleuk!

Tot Fien koude voeten kreeg...

Tot Fien haar keel open zette...

Tot Fien niet meer verder wilde...

Niets wat niet kon opgelost worden met een kopje warme melk, een warm dekentje, het brandend stoveke en een kommetje chips.

Supermama weet raad!

Lang zal Fieneke leven!

Hoewel het raar aanvoelt om opnieuw een blogberichtje te schrijven, denk ik ergens wel dat het een therapeutisch effect kan hebben, daar ik me de laatste paar dagen quasi gevoelloos acht. Mijn brein lijkt vastberaden niet toe te geven aan het feit dat ik hem echt nooit meer ga zien, horen, spreken...
Ik heb zelfs moeite met dit op 'papier' te zetten, daar het 'allemaal niet echt is'.
Ik ben bang voor de dag dat de echtheid van de voorbij 1.5 week me gaat overvallen, op een moment waarop ik het allerminst verwacht, bang voor het moment dat het gemis pijnlijk voelbaar wordt, dat de woorden 'nooit meer' alweer harde realiteit vormen.

Zaterdag werd mijn kleinste mieke 4 jaar. Wat had ze uitgekeken naar 'haar' dag. Wie ben ik om haar die dag, ook al was het onder de slechtst mogelijke omstandigheden, niet te gunnen. Het feit dat ze, gedurende heel de dag, 'lang zal ze leven' heeft gezongen voor zichzelf, maakte het er al iets makkelijker op om de dag semi-vrolijk door te komen.

 

Zo ziet Fien er dus uit als ze net wakker én jarig is

 

 

Nee hoor, zo'n muzikale kaart wordt echt niet irritant na hem de 126ste keer open en dicht te doen (was weer een strak plan van de mama)

 

 

Wat eet Fien het ALLERliefst???

 

 

Hoe überschattig en mooi is dees? (ik wil er ook 1! ik wil er ook 1!)

 

 

Geduldig wachtend op kadootjes :-)

 

 

Nee hoor, zelfs na de 274ste keer is het nog steeds niet irritant :-/

 

 

Fran in party-modus

 

 

En dan...the moment she was waiting for...

KADOOTJES!

 

 

Kadootjes...

 

 

Nog meer kadootjes...

 

 

Geef toe, dees is erover...

 

 

De tent was een absolute VOLtreffer :-)

 

 

Tafel der Zoete Zonden

 

 

Apotheose

Gelukkige verjaardag Fienemie!

 

 

Het 'feestje' van mama kon starten na slaaptijd...

 

 

 

Het is een vaag vermoeden, maar ik denk dat ze het toch wel een leuke dag vond :-).

 

Op de, veelgestelde, vraag van Fien of ze ook een keertje foto's mag nemen, luidt het antwoord in 99% van de gevallen als volgt: 'nee Fieneke, da's niks voor kindjes', maar af en toe slaagt ze er op één of andere manier toch in het fototoestel mee te smokkelen. Ik heb ze net ontdekt en ze zijn, werkelijk waar, te hilarisch om niet effe te delen.

 

 

 

 

Told you so :-)

 

Ik durf het eigenlijk bijna niet te zeggen, maar ik ben vandaag gaan lopen met mijn jongste oudere zus. Het idee was om via deze fysieke inspannig effe het hoofd te kunnen leeg maken. Het parcours was ontegensprekelijk te kort om ook maar iets te kunnen leeg maken, maar ik heb ZO hard moeten lachen dat dit een nog betere therapie bleek te zijn.

Mijn zus is geen getrainde loper. Mijn zus is geen loper. Punt. Ken je die aflevering van Friends waarin Phoebe en Rachel beslissen om samen te gaan joggen? Wel, beeldt je de loopstijl van Phoebe gecombineerd met de ademhalingstechniek van Rachel in, dan heb je het perfecte beeld van mijn zus die loopt. Alsof dit nog niet zinnenprikkelend genoeg was, werd ze na niet meer dan 150 m geveld door haar eerste steek, wat ze trouwens luidkeels liet horen. Na eventjes wandelen (een 200m :-P), ondernam ze een tweede poging, maar ze moest onmiddellijk opnieuw haar meerdere erkennen. Moest ik niet aan het lopen zijn geweest, had ik letterlijk plat gelegen. Het meest idiote aan het verhaal...het door haar gekozen parcours liep van bij haar thuis tot aan den Alma, waar ze, volledig sportief uitgedost, een pakje sigaretten kocht en bijna identiek hetzelfde scenario zich afspeelde op de terugweg. Samenvatting: 10 minuten en 800m (en dit is dan ook nog een overschatting) later, waren we terug van weg geweest. Vergeef me, maar ik heb niet eens de moeite genomen te douchen.

 

Voor al diegenen die, net als ik, reikhalzend uitkeken naar de terugkeer van Grey's anatomy (lees: dr. Avery) en dan, net als ik, getuige waren van een luttele 10 seconden waarop het beeld gefixeerd was op McHeavenly, met kleren aan dan ook nog, en zodoende best teleurgesteld waren, een opfrissertje...

 

 

Niet te weerstaan...die ogen van 'em ;-)

 

Ik heb het lang genoeg uitgesteld...slaaptijd...dat moment voor je in slaap valt, jij alleen met je gedachten...vreselijk...



 



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



Tejo

http://www.youtube.com/watch?v=GBXvwBkCxKQ


27 december 1995

Telefoon. Ik neem op. 'Hallo, het is hier met het Virga Jesseziekenhuis in Hasselt, kan ik uwe papa effe spreken, er is iets mis met uw mama.'
Dag mama...

Daar stond je dan. Alleen met 4 kinderen. Ik moet toegeven dat ik je niet echt kende. Je werkte in 4 ploegen, leek zelden thuis te zijn. Vanaf toen werd alles anders. Je ging halftijds werken, maandag ne late, dinsdag en woensdag ne vroege. Van die lates hebben we gretig geprofiteerd, onzen Tom kookte vaak zelfgemaakte steppegrasfrietjes, geen enkele maandag lagen we op tijd in ons bed. Doet me terug denken aan die avonden waarop we stilletjes lagen te wachten tot je thuis kwam rond half elf, hopend dat je frietjes bij zou hebben, we even mochten opstaan, frietjes eten en terug slapen. Hoe vaak zijn ons Karen en ik niet door het sleutelgat komen kijken als het wat lang leek te duren, om er zeker van te zijn dat je niks bij had.

We groeiden stilletjes aan op, onze band was sterk. Ik heb het misschien nooit tegen jou gezegd, maar wel meermaals tegen anderen, 'al het negatieve heeft ook een positieve kant, moest ons mama niet gestorven zijn, had ik waarschijnlijk nooit zo'n goeie band gekregen met onze pa.'

15 januari 2003

Telefoon. Ik neem op. 'Lieve, 't is met Nele, nonkel Jos is dood.'
Dag nonkel Jos...

Acht jaar na je vrouw, verloor je dus ook je tweelingsbroer. Hoe moeilijk dit ook moet geweest zijn, leek je het ergens toch verwerkt te hebben. Onze band werd hechter, ook al was het niet de meest stereotiepe vader - dochterband. We konden serieus nirken tegen elkaar, onze gedachtengang liep zelden simultaan, maar aan het eind van de dag was alles terug koek en ei.

Je trok je op aan je kleindochters. Eerst aan Katrien en Lotte, later volgden Merel, ons Fran, ons Fien en Aline. Vooral ons Fran en Katrien haalden de beste 'vake - kwaliteiten' in je naar boven. Katrien genoot nu nog steeds van jullie woensdagavonden, ons Fran zeurde elke week, soms zelfs elke dag om bij vake te mogen gaan slapen. Ik kan me zo voorstellen hoe jullie samen in bed lagen, nog effe boekjes lezen voor het slapen gaan, dat slapen gaan dat waarschijnlijk uren na bedtijd was, na veel te lang tv kijken en veel te veel snoepen. Alles wat een vake moet zijn dus. Ik hoop dat Fran zich dit altijd zal blijven herinneren.

Ik hou me vast aan herinneringen waarbij ik er van overtuigd ben dat je toen oprecht gelukkig was. Samen naar Spanje gaan, zowel in 2006 als in 2008, tijdens die laatste heb je zelfs de eerste stapjes van ons Fran nog vereeuwigd op film. Ik herinner mij vooral de zoektocht naar je bril, die minstens een half uur duurde, waarbij we zelfs aan de kant van de weg zijn gaan staan zodat we beter konden zoeken, om er dan achter te komen dat je bril al die tijd gewoon op je hoofd stond. Die keer dat ik stopte aan een tolweg, allemaal kleingeld in mijn hand, klaar om te betalen, maar ik was vergeten het raampje naar beneden te doen. Dat is de enige keer geweest dat ik je heb weten huilen van het lachen.

Er is een tijd geweest waarin jij er overal bij was. Naar de dierentuin, naar de speeltuin, naar Dendermonde, naar de winkel, naar zee...vake was er bij. Jij was meer dan een deeltje van ons gezin. Jarenlang ging er geen dag voorbij zonder dat ik je gezien had, al sprong je maar 5 minuutjes binnen, een dag zonder die 5 minuutjes, leek een onvolmaakte dag. Elke vrijdag gingen we naar de winkel, elke dinsdag aten we 'iets kleins' in Lommel, voor jou ne dubbele croque madame en 2 capuccino's met slagroom, ontelbare zomerse dagen die we van 's morgens vroeg tot 's avonds laat doorbrachten in Kerkhoven, onkruid trekkend om erna een ijsje te gaan eten, voor jou 1 bolletje citroen. Ik mis die dagen...

Nog zovele herinneringen...hoegaarden met een kriekske, grimbergen met veeeeeeeeeel grenadine, kroketjes op zondag, spaghetti op vrijdag, elke vrijdag naar de Waterkant, je obsessie met stookhout, ontelbare zomeravonden die je doorbracht met Dominique op het mureke, uren keuvelend over energiebesparing, al de klusjes die je opknapte in onze huizen, de enorme berg koeken in je koekenkast, vooral marshmallows en vanillewafeltjes belandden standaard in je winkelkar, altijd had je de nieuwste technologische snufjes in huis...

En toch...

Gaandeweg werden je bezoekjes minder en minder frequent, onze band nam meer en meer de vorm aan van een standaard vader - dochterrelatie. Ik kan echt niet zeggen wanneer dit begonnen is of wat de aanleiding was. Ineens was het zo...

De laatste weken was je een schim, ik zag of hoorde je nog zelden, als je kwam zei je alleen het hoogstnodige. In plaats van te vragen hoe het met je was, was ik liever boos op je negatieve manier van denken, wachtte ik ongeduldig af tot ik je terug wat meer zou herkennen.

9 februari 2013

Ondertussen was je ook nog je ouders en je 2 beste vrienden verloren.

Telefoon. Ik neem op. 'Lieve, 't is met den Tom. Ik denk da ellieje pa dood is.'
Dag papa...

Sorry pa, dat ik u de laatste maanden aan uw lot heb overgelaten.
Sorry dat ik er niet was.
Sorry dat alles anders was.

Ik hoop, uit het allerallerdiepste van mijn hart en mijn ziel, dat ge nooit hebt gedacht dak u nimmer graag zag.

Ik hou van u...


 http://www.youtube.com/watch?v=GMReeWBE-f8


Liefste vake,

aan het begin van elk nieuw jaar,
word ik eventjes een tovenaar,
één dagje maar...

Dan goochel ik,
goochel, giechel, gauw,
een hemel vol sterretjes uit mijn mouw.

Jij bent nu een sterretje dat ons zo graag ziet.
Ik blijf altijd jouw kleine deugeniet.

Ik was jouw beste vriend, he vake...

je Frannemie


Mijn vriendje is ook verdrietig, kijk, ik veeg zijn traantjes weg.

Fien

Oh busy day!

Daar ik gisterenavond nog bezoek kreeg van één van de vriendinnetjes en zulk een bezoekje altijd langer duurt dan je oorspronkelijk in gedachten hebt, praten is nu eenmaal levensbelangrijk, liep de wekker vanmorgen een kwartiertje vroeger af dan anders.

Niet alleen omdat ik de spullen voor mijn loopdate met Nele nog bij elkaar moest sprokkelen en, ter voorbereiding van de daaropvolgende wellness - date met Caroline, het in grote getale aanwezige overtollige haar nog van mijn benen moest verwijderen, maar ook omdat er vandaag op school carnaval werd gevierd. En carnaval staat nu eenmaal gelijk aan VERKLEDEN! Na heel wat tranen, geruzie en omkoperij van mama's wege, ging Fran gekleed in het rood...

 

en Fien in het roze ...

 

 

dat enthousiasme van haar...het druipt er van af, maar met een beetje hulp van grote zus...

 

 

kon er uiteindelijk toch een kleine glimlach vanaf.

 

In mijn te lange zoektocht, waarbij ik echt begon te denken dat seniliteit reeds aan het toeslaan was, naar mijn loopoutfit, deed ik een belachelijke ontdekking. Om die kleren een beetje te laten ontluchten had ik ze, aan zee, aan de kapstok gehangen...inderdaad, je kan het al raden, daar hangen ze dus nu nog steeds. Ik denk zelfs dat we dat vrij letterlijk mogen interpreteren, aangezien we de enige hotelgasten waren en ik nog steeds geen seintje heb gekregen van 'hey, kan het zijn dat je iets bent verheten (ik kon het niet laten)'? Het meest ridicule aan de zaak is dat ik ze tot op vandaag niet eens gemist had...je moet niet vragen... Ik ben er nog niet uit of ik ga wachten met ze op te halen tot ik in de eerste week van de Paasvakantie met de miekes naar Westende trek voor drie dagen of dat ik dit euvel ga misbruiken om eventjes over en weer naar het zeetje te rijden zodat ik mezelf kan trakteren op een bordje sublieme pannenkoekjes...altijd het aangename aan het nodige koppelen.

 

Nog een geluk dat elke, ietwat professionele, loper over meer dan één loopbroek beschikt, anders had ik alweer niet kunnen gaan lopen (en het is wel duidelijk hoe jammer ik dat zou gevonden hebben). Aangekomen in Diest hadden Nele en ik niet veel woorden nodig om te besluiten dat het geen lange tocht zou worden, maar alweer wist ze het memorabel te maken met de ene misselijkmakende heuvel na de andere. Volgende week kus ik met volle overtuiging de vlakke gronden van Leopoldsburg.

 

Wat volgt er ook al weer na inspanning? Juist ja...Ontspanning! Op naar 'Het Vijfde Seizoen' in Westerlo, voor twee uurtjes, door Flair gesponsorde, verwarmde rust. Het gekende fileprobleem aan de rotondes van Geel zorgde ervoor dat het iets minder was dan twee uurtjes, maar o my sweet lord, wat hebben wij ontspand!

 

 

Van al dat ontspannen krijg je onvermijdelijk een reuzehonger, wat was ik blij met het idee van Caroline om mijn kinderen kennis te laten maken met de wondere wereld van De Pizzahut! Meer overtuigingskracht dan de gedachte 'geen afwas voor mij vanavond!' was er niet nodig.

 

 

Zoek Fien

 



 

 

 

Thuisgekomen de miekes nog een tekenfilm laten kijken alvorens ze naar dromenland te sturen. Het feit dat ik volgende week, de Krokusvakantie dus, 6 van de 7 dagen moet werken, is met deze avond hopelijk toch een beetje goed gemaakt.

 

Nu is het hoog tijd om te gaan slapen, morgen wacht alweer een overvolle agenda. (en mijn kont doet ontzettend veel pijn van het net niet in de stoof te kruipen, een kussen op de grond is just not enough)

 

 

 

 

 

 

2 + 1 = 4

Ahaaaa, ik hoor je denken, nee hoor, ik ben niet zwanger en al zeker niet van een tweeling. Ik zou niet eens weten hoe die 2 aan het begin van de som er gekomen zou zijn.
Ik ben trouwens nog steeds bezig met het onnodig innemen van medicatie en die, op weeën gelijkende, vreselijke buikkrampen van afgelopen maandag waren waarschijnlijk gewoon te wijten aan 'bad karma'.

Vandaag was het Fran die een playdate had, met Jutta (of is het Yutta? Help!), maar het hartverscheurend huilen van de BFF aan de schoolpoort, die door had dat ze tijdelijk vervangen werd door een interimmerke, liet mijn (mega, super, gigantisch) hart niet onberoerd. Vandaar dat ik even later niet met twee, maar met vier 'dochters' richting Leopoldsburg reed. Mama's dagje vrij... :-)

Na het bakken van een majestueuze hoop, goed in de smaak vallende, pannenkoeken (doch in vergelijking met die hemelse pannenkoeken van in de 'Coqisserie', had je even goed een stuk karton kunnen besmeuren met aardbeiengelei)...

 

kon mijn living voor een zoveelste keer in alle rust omgebouwd worden tot een bouwwerf. Dit gaf megamama ruim de tijd om tot 2 x toe af te wassen (I did not think this through), de was op te hangen en de berging te poetsen.

Van vies, vuil en vettig gesproken. Sien en Maria zouden ter plekke van hunnen aftrekker gevallen zijn. Minutenlang mogen schrobben aan de bovenzijde van zowel het wasmachine als de(al maandenlang niet langer functionerende maar we laten hem toch maar lekker staan, ruimtevullend, weet je wel) droogkast. Je frietketel in de berging zetten OP die droogkast, om de frietgeur niet tot drie dagen later in heel je huis doordrongen te hebben, heeft dus blijkbaar ook zijn nadelen. Niet gelogen, mijn rechterarm voelt belachelijk overbelast. (Hoelang zouden mannen moeten trainen om dit neveneffect niet langer te hebben?)

Het plan om ook het benedentoilet een goeie schrobbeurt te geven, is, buiten mijn wil om, niet kunnen doorgaan. Geen WC-middel te bespeuren! En het ergste van al, ik heb geen enkel idee wanneer ik dit laatst heb gebruikt. Ik wil je alsnog welkom heten in mijn huis!

 

Doordat ik al de energie die in me zat, in mijn berging heb gestoken, ben ik dus WEER niet gaan lopen. Ik voel me stilletjes aan veranderen in een allesverslindende, meedogenloze couch potatoe....dit is niet goed! Nog een geluk dat ik vrijdag, voor mijn wellness-date, een loopafspraakje heb met Nele. Laat ons hopen dat ze last heeft van acuut stemverlies. Lopen EN praten??? Dat overleef ik van mijn leven niet!

A perdre la raison

Zelden me zo slecht gevoeld na het zien van een film. Walgelijk. Niet alleen het feit dat ze zo diep zat dat ze haar kinderen hun leven kon afnemen, het moment dat ze ze één voor één naar boven liet komen...huiveringwekkend. Ik krijg nog kippenvel als ik eraan denk. Maar ook het feit hoe ze behandeld werd door haar 'liefhebbende echtgenoot'. En wat nog erger is...ik denk dat het voor veel vrouwen ergens een vrij herkenbare situatie is...

Dadelijk voor ik ga slapen men kleinste nog eens goed bekijken, een dikke knuffel en een smakkerd van een kus geven om dan zo dicht mogelijk tegen men grootste aan te kruipen, want dat had ik haar beloofd, om dan alleen maar te kunnen  denken 'mijn god, wat zie ik jullie graag'.

We gaan naar zee!

Dag 1      28/01/2013

Na de kindjes naar school gebracht te hebben en de koffer te hebben voorzien van een aantal gezondere voedselgroepen dan, zoals in elk eerder vakantietripje, enkel en alleen de 'restgroep', mijn limousine voorgereden om ons Anneke op te pikken, waarna ons langverwachte tripje naar zee kon starten...

Mijn bezorgdheid omtrent 'o nee, wat als An en ik na een uur al niet meer weten wat te zeggen tegen mekaar', bleek, zoals best te verwachten was, volledig ongegrond. Nu ik dit typ zitten we halverwege dag 2 en buiten onze zes uurtjes (slechte en onderbroken) slaap is er van stilte niet veel sprake geweest. Beiderzijds dan ook nog, wat voor mij vrij nieuw is, daar ik vaak het idee heb bij andere vriendinnen dat voornamelijk ik het woord voer. Best een verademing :-).

Omdat eten nu eenmaal een belangrijk, zoniet het belangrijkste, onderdeel uitmaakt van mijn dagelijkse bezigheden, kon ik (en ja hoor, ook An) niet het geduld opbrengen om te wachten tot de aankomst in Koksijde om een eerste keer iets tussen mijn kiezen te laten belanden (dan tel ik de koek en de druiven (jaja) van onderweg niet mee). En zoals het een goede burger betaamt, buigen wij voor dat heerlijke gegeven.

 

 

Aangekomen in het, raar maar waar, zonnige Koksijde, eerst het hotel opgezocht in de hoop toch al op de kamer te mogen, al waren we een kleine 1.5 uur te vroeg. Ook weer zoiets nieuws... (meer dan) op tijd komen. Tot onze verbazing bleken de kamers volledig in overeenstemming met de gasten...

 

 

De koffers, letterlijk, in de kamer gesmeten en toegegeven aan de lokroep van de zee. Het is en blijft een beetje een magische plek. Elke keer weer, net als wanneer je op kinderleeftijd telkens opnieuw met verbazing naar dat grote geweld keek, voel je je op een of andere manier volkomen vrij bij het aanschouwen van die gigantische watermassa.

Om die kinderlijke blijheid nog wat feller uit te buiten en omdat de kindjes overal en altijd toch wel ergens bij me zijn, de zakken gevuld met een hele hoop door zand besmeurde schelpen. Wetende dat ze enorm blij gaan zijn met dit kleine, simplistische kadootje, wat voor hen symbool staat voor het hele zeegebeuren, om na een dag of twee dit gegeerde speelgoed terug te vinden in één of ander vergeten hoekje. Ach, ze zijn het waard.

 

 

 

Na een fikse strandwandeling en ondertussen een kilo of vier aan schelpen mee te zeulen, de eerste (van vele nog te komen) 'hot chocolate'-breaks ingelast, heavenly... (maar weer die restgroep aan koekjes erbij, dan doe je al zo je best ;-))

 

 

Time flies when you're having fun...dat was dit keer niet anders, na de terugwandeling, waarbij we merkten dat we het spoor van schelpen best ver gevolgd waren, hebben we ons rustig gesettled in onze thuis voor drie dagen. Daar we de enige twee hotelgasten waren in het volledige gebouw, konden we ook het binnenzwembad een beetje als het onze beschouwen. Zwemmen heeft een verrukkelijk ontspannend effect...tot ik geveld werd door een volhardende kramp in mijn linkervoet, pijnlijk, maar terzelfdertijd ook zo hilarisch. :-)

 

Voor ons avondeten hadden we beiden zin in iets 'simpels' en daarbij hoort dan ook een 'simpel' taverneke. Nooit eerder een zo fel verlichte brasserie gezien, de gemiddelde leeftijd van de andere gasten lag om en bij de 65 jaar en de (enorm luide, maar dat kan waarschijnlijk dan weer terug gebracht worden naar die gemiddelde leeftijd) 'achtergrondmuziek' bestond uitsluitend uit de meest vreselijke Vlaamse Schlagerhits. Hoe krijgen we het toch steeds weer voor elkaar?

Maar...het aperitief was geestverruimend en de spaghetti (eens ik hem terug gevonden had onder de gigantische hoop kaas) alsook de lasagne smaakten super!

 

 

Na nog heel wat getater en getetter (dat mens zwijgt geen 2 seconden ;-)) tot beide onze kelen er pijn van deden, was het tijd voor...oogjes dicht en snaveltjes toe...

 

 

Dag 2     29/01/2013

 

Sportief als we zijn stond onze wekker geprogrammeerd om 8 uur om de dag meer dan goed te kunnen beginnen met een deugddoende zeedijkjogging. We moesten er nu eenmaal wel rekening mee houden dat we op vakantie waren, doe asjeblieft een beetje normaal, wakker waren we dus allesinds om 8 uur, om om tien uur dan ook werkelijk te vertrekken op loopmissie. 

 

 

 

Het zijn zotten die gaan lopen met windstoten van meer dan 60km/u, nog zotter zijn ze als ze het merendeel van de looptijd tegen de wind in trachten te lopen....

De combinatie van wind, regen, nog even vlug een sigaretje roken net voor vertrek en het feit dat ze al meer dan een maand haar loopschoenen niet meer van dichtbij had gezien, legde An geen windeieren ;-). Vijf minuten voor mij heeft ze het moeten opgeven, maar wat een prestatie om ondanks die gestoorde combinatie 25 minuten aan een stuk door te gaan! Ik kan me echt niet voorstellen dat we meer dan 3 km hebben afgelegd in die weersomstandigheden, maar het kan niet anders dan dat we zodoende een massa aan spieren hebben gekweekt! We rule!!!

 

Zoals paragraaf 5 in mijn 'ongeschreven-wetboek' het zo mooi beschrijft: 'Na inspanning volgt ontegensprekelijk ontspanning!'

Time to shop...shop...shop!!!

Vol energie door het lopen startten we aan onze daguitstap naar Oostende, om luier dan de gemiddelde ambtenaar aan te komen na een tramrit(je) van 55 minuten.

 

 

 

Tijd om de batterijtjes wat op te laden...Lunchbreak!!! En, uiteraard, hot chocolate time! (gezien hoe hoog die toren slagroom is? I-DE-AAL! In West - Vlaanderen begrijpen ze vrouwen die om 'een beetje' slagroom vragen) 

 

 

 

 

 

En omdat shoppen nu eenmaal superleuk...

 

 

 

 

maar ook doodvermoeiend is, was het even later alweer prijs...

 

 

 

I'm a junkie...

 

Daar we nog redelijk wat tijd te doden hadden alvorens ons tafeltje in La Siësta (kmis je zo) cosmopolitanproof was, de stad Oostende wat grondiger verkend.

 

Soms zeggen beelden meer dan woorden...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat 'De Onthaasting' voor mij is in Mol, is 'La Siësta' voor mij in Oostende. Genieten van de eerste tot de laatste seconde, van de sfeer, het eten, het drinken...

 

 

*zucht* Ik zou er uren naar kunnen kijken...

 

Eens terug in Koksijde, wilden we onze laatste avond zo lang mogelijk rekken...gewapend met een handdoek, een fles cava en oneindige gespreksstof ons kamp opgezet op het winderige strand. Onderweg daar naartoe moeten toegeven dat ik echt een schrikschijt ben...ik zag de voorpagina al voor me: '2 jonge moeders vermoord terug gevonden in de duinen van Koksijde', maar dankzij het koelbloedige optreden van An en het idee dat ik de hotelsleutel kon en zou gebruiken als dodelijk wapen was het echt een zalige ervaring!

 

 

03u00...slaaptijd!

 

 

Dag 3   30/01/2013

 

Bij het idee om de wekker op half 8 te zetten, stootte ik op een nooit geziene weerstand bij An. 'Lieve nee, ge moet uwe wekker nie zetten, ik ben echt te moe om al zo vroeg op te staan.'

En dan, om 6u40, ineens een stem in de duisternis: 'Lieve?' En aangezien ik An had beloofd dat ze mij wakker mocht maken als haar biologische wekker haar opnieuw om 5 uur zou wekken, kon ik niet anders dan onmiddellijk reageren. Je kan wel zien dat we ons schoonheidsslaapje grotendeels gemist hadden...

 

 

Op het doodst mogelijke gemak gegeten, koffer gemaakt en het hotel vaarwel gezegd. Het was een stralende dag aan de Belgische kust, maar we moeten eerlijk zijn, Koksijde is nu niet meteen 'the place to be', in de auto gesprongen, onszelf wat meer wakker gedwongen door onbeschaamd en vrijwel ongecontroleerd te shaken op loeiharde muziek en een ongepland bezoekje gebracht aan ' De Haan'.

 

Prachtig! Ik was echt onder de indruk, die gebouwen, die straatjes, de kust...even herhalen wat ik meermaals (tot vervelens toe waarschijnlijk, maar dat zal ze nooit toegeven (hoop ik)) tegen An gekweeld heb: 'Hier zou ik gerust mijn dagen kunnen slijten.'

 

 

En ik zou elke dag starten met een bordje pannenkoeken van bij de 'Coqisserie'.

 

 

 

Niet normaal lekker! Werkelijk mijn eerste culinaire orgasme. Die pannenkoek was lichter dan lucht, bij de eerste aanraking met mijn tong leek hij weg te smelten om mijn zintuigen te vervullen met een ongekende vorm van genot. Voor dat alleen zou ik onmiddellijk terug rijden, het feit dat aan de Coqisserie een B&B is verbonden, doet me helemaal tintelen van plezier. Nummertje elf op de Bucket List: overnachten in B&B De Coqisserie (of nummer 12? Nummer 11 is eigenlijk gereserveerd voor dr. Avery...hmm, moeilijke keuze, misschien gewoon combineren?).

 

 

Kword alweer helemaal gek door ernaar te kijken...

 

Onze laatste uurtjes 'effe weg', gevuld met letterlijk uitwaaien, kuieren, wandelen, babbelen (deuh)...genieten is...

 

 

 

 

Een dag niet onnozel gedaan, is een dag niet geleefd, vandaar...

 

 

 

 

 

 

We moeten zelfs toegeven....dat we het werk begonnen te missen...

 

 

Ik kan niet anders dan zeggen dat deze drie dagen de meest ontspannen 'vakantie' is geweest die ik ooit gehad heb. Mijn hoofd is volledig leeg geweest, mijn hart gelucht, mijn levenslust opgeladen. Merci Anneke, voor dit super 'weekend', you're a keeper ;-)