Nu ik sinds gisteren EINDELIJK voor eens en voor altijd (allesinds voor 6 weken) verlost ben van mijn grijze haardos, waardoor ik niet langer verplicht ben mijn haren altijd los te laten hangen (zelfs de haren achter de oren stoppen was niet langer een te overwegen optie), word ik nu onrechtstreeks verplicht mijn haren ALTIJD in een staart te dragen. Tenminste, als ik er niet bij wil lopen als iemand die het stopcontact van net iets te dichtbij heeft gezien.
Why do bad things happen to good people?
Het begon met het lampje dat niet langer continu wilde branden, waardoor het een heel gedoe was om de juiste positie te vinden waarbij mijn straightener voldoende tijd had om tot zijn hoogtepunt te komen. Lichtjes euforisch was ik vanmorgen toen het lampje zomaar wél de hele tijd bleef branden. Dit prachtig gevoel was van korte duur...al straightenend drong de geur van smeltend rubber onuitgenodigd mijn neus binnen en had ik inkijk op de ingewanden van mijn favoriete haaraccessoire. Mijn, noem een kat gerust een kat, ijdelheid dwong me ertoe toch eerst mijn weerbarstige haarlokken tot kalmte te dwingen, waarna ik, voor de allerlaatste keer, de stekker uit het stopcontact trok. Mijn lieve vriend...het ga je goed.
Wat een geluk dat de straightener donderdag nog wel zijn taak wist te vervullen, of de foto op mijn, splinternieuwe, lidkaart van de Copacabana (is er iemand die het nu kan weerstaan 'in de Copa...Copacabana' te zingen?) te Antwerpen, had er heel anders uitgezien. Het avondje uit met een deel van de spoedcollega's was, op zijn minst, legendarisch en memorabel (hoewel deze vlieger voor sommigen niet zal opgaan) te noemen. Ik ga niet te fel in detail treden, maar aan de hand van volgende foto en een aantal, samenvattende, zinnen, ga je je er zeker iets kunnen bij voorstellen.
- Drank is den duvel
- Dokters zijn (blijkbaar) ook maar mensen
- I'm in the mood for dancing...
- Hoeveel personen passen er in een Mini? (Verander Mini in Ford Escort en het antwoord is 7)
- Beter een goeie collega dan een verre vriend
Need I say more?
Bij het herlezen van mijn blogberichten, lijkt het soms dat ik, wanneer ik over de felste lichtpuntjes in mijn leven schrijf, voornamelijk over Fien praat. Dit kan simpelweg verklaart worden door het feit dat Fran karakterieel het volledige tegengestelde is van haar kleine zus. Fran is een superlief (dit hebben ze met elkaar gemeen), rustig en niet-zo-erg-prettig-gestoord meisje, waardoor de 'quotes' over Fien nu eenmaal in grotere mate aanwezig zijn. Wat niet wil zeggen dat ook Fran af en toe geen grote glimlach op mijn gezicht weet te toveren. Woensdag, bij het eten van heerlijk pannenkoekenbrood van SOS Mama, vond ze het zo vies dat Fien choco op haar portie wilde (nog zulk een verschil, Fran lust 'geen' chocolade, Fien zou graag bij ALLES een portie chocolade als bijgerechtje bestellen, wat soms leidt tot volgend tafereel:
ook bij Fien is 'trop simpelweg te veel') dat ze haar neus optrok. Waarop ze van Fien moest 'stoppen met ruiken!', waarna Fran geshoqueerd repliceerde: 'Fien, als ik stop met ruiken, dan kan ik niet meer ademen en dan ga ik wel dood he!' *glimlach* (maar die glimlach maakte Fran alleen maar bozer) Toen ze, later diezelfde dag, over zichzelf tegen mijn zus zei 'dat haar kopke soms niet goed werkte', was het zoveelste bewijs geleverd dat ze een dochter van haar moeder is.
Dat werd me woensdagavond ook nogmaals bevestigd op het oudercontact, waar juf Linda me wist te vertellen dat Fran heel gemotiveerd en geïnteresseerd is, volledig klaar om naar het eerste leerjaar te gaan. That's my girl ;-).
Ook Fien doet het goed in de klas, ze heeft veel vriendjes, beschikt over een oneindige fantasie (meen je het?) EN ze maakt graag werkjes...Schaam je niet, mijn eerste reactie was ook 'wtf'', maar toen ik dit 's avonds aan Fien vertelde bekeek ze me, eerlijk waar, NOG verbaasder dan ikzelf was. Aan de andere kant blijkt Fien het wel heel moeilijk te hebben met de dood van vake en met het feit dat mama en papa niet meer in 1 huisje wonen...meerdere onverklaarbare huilbuien op een dag, waar ze zich toch een beetje zorgen over maken. En ook ik heb dit de laatste dagen mogen merken...Mijn Fieneke is zo verdrietig en ik weet niet goed hoe ik haar kan helpen...
Als je je afvraagt waarom ik niks schrijf over mijn trainingen...het is moeilijk te schrijven over iets dat je niet gedaan hebt. Maar tomorrow, tomorrow, gaat de kilometerteller op de loopschoenen met een duizelingwekkend getal van (hopelijk) 12 omhoog. Het is nodig...en dan niet alleen omdat de Ten Miles nog maar 3 weken weg is, maar ook omdat ik me gisteren enorm te buiten ben gegaan aan taart en dergelijke op het verjaardagsfeestje van Katrien, die morgen 13 jaar wordt (OMG), vandaag op het verjaardagsfeestje van mijn Neleke die gisteren 31 (OMG) kaarsjes mocht uitblazen en het vooruitzicht om dit alles maandag nog een keertje te herhalen op het verjaardagfeestje van mijn zusje die die dag eveneens 30+1 jaren jong is. OH MY GOD! Ik vraag het je nog een keer: 'Why do bad things happen to good people?'
Om af te sluiten een terugblik op de aflevering van deze week van Grey's Anatomy...Hoewel de scenes met McYummie een 'sight for sour eyes' blijven, heeft ie me diep teleurgesteld door, letterlijk, in de koffer te duiken met zijn stagiaire...Avery's a slut. Niet zo zeker wat ik aanmoet met deze informatie :-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten