Waar ik vroeger wachtte tot manlief thuis was om hem met puppy-ogen aan te kijken en te vragen of hij asjeblieft oh please naar de verwarmingsmakerman (hebben die eigenlijk een officiële naam?) kon bellen, liet ik deze keer het probleem niet koud worden (zucht), nam ik volledig geëmancipeerd mijn GSM vast en wachtte vol zenuwen op de stem aan de andere kant van de lijn.
Tevergeefs...'altijd bereikbaar' is dus relatief.
Dan maar in het kort het probleem uitgelegd en gevraagd contact met me op te nemen. Uiteraard wordt er terug gebeld op een moment dat je voor één keer je mobieltje niet op 2 m van je oor hebt liggen. De man op mijn voicemail wist me te zeggen dat de foutmeldingen vermeld staan in de handleiding en dat daar dan ook bij staat hoe je dit probleem kan oplossen.
Klinkt als een eitje, niet?
De foutmelding 164 E staat er GEWOON NIET TUSSEN!!!! Word je toch hartstikke crimineel van... Daar ik toch een beetje fatsoen in mijn lijf heb zitten, ga ik de arme man laten genieten van een rustig avondje, om hem dan morgen op een ontieglijk vroeg uur eventjes te vragen WAAR IK DAN IN GODSNAAM 164 E WEL KAN TERUG VINDEN!
*zucht*
Een ijskoffie smaakt gewoon niet hetzelfde, gewikkeld in de slaapzak die je 4-jarig dochtertje voor haar verjaardag heeft gekregen.
Maar alweer, elk nadeel (= kou lijden) heeft zijn voordeel (= geen warm water = niet afwassen) (heb je dan geen waterkoker Lieve? Euhm, nee hoor :-)). Voor dat afwassen had ik eigenlijk ook al een andere oplossing gevonden:
Hoewel mijn lichaamstemperatuur momenteel het vriespunt lijkt te bereiken, was het kookpunt vanmorgen niet ver weg.
Ik heb het even voor je uitgerekend...over welgeteld 46 dagen word er van mij verwacht (vooral door mezelf dan) dat ik 16 km ononderbroken ga lopen doorheen de Antwerpse straten. Waar ik 2 weken geleden nog tot 3x toe moest stoppen, heb ik vandaag mijn rondje van (een kleinschalige) 5 km in 1 adem uitgelopen, maar man o man, ik heb afgezien...
Tijd om mezelf streng tot de orde te roepen, mijn grenzen te verleggen naar daar waar ik nooit eerder ben geweest en mijn gevreesde uitgestippelde route van 9.7 km doorheen het Kampse Militaire Domein eindelijk proberen te overwinnen. Ik laat het je zeker weten als de dag gekomen (en gegaan) is, maar mijn agenda laat de komende dagen niet veel ruimte voor 'ontspanning'.
Die ontspanning heb ik me afgelopen zaterdag dubbel en dik gegund. Voor de verandering dacht ik dat het wel eens tijd was om uit eten te gaan :-P. Met als enige verschil dat het dit keer voor de verjaardag was van een vriendin van mij wiens verjaardag reeds 108 dagen verstreken was (shame on me). Eerst de meisjes afgezet bij mijn zus, die een heerlijk geurende ovenschotel had klaargemaakt, wat alweer een 'te bewaren' foto opleverde:
Moest er iemand (A N Y O NE) interesse hebben
*gratis mee te nemen*
Na het etentje in de Villa Muun te Balen (gezellig!), waar ik mijn eerste Baileyskoffie OOIT dronk (geloof het of niet), wat me trouwens niet echt beviel...vrij schokkend dat niet alles met het woord 'Baileys' in, ook lekker is, startten we onze fietsen en reden richting Mol voor een avondje/nachtje shaken met die billen! Mijn buikspieren, die al plaats hadden moeten ruimen voor de zoveelste overdaad aan voedsel in een week tijd, zijn onderweg naar daar serieus getraind geweest. Nooit eerder heb ik iemand gekend die werkelijk doodmoe wordt van het 'rustig ergens naartoe fietsen'. Maar na een aantal rustpauzes en zelfs een rondje windowshoppen, kwamen we dan, na een half uurtje, toch aan op de eindbestemming. Zo moe als ze was van het fietsen, zo hard heeft ze haar ass geshaked op de dansvloer...ZALIG! Het was lang geleden dat ik nog van begin tot einde mijn voeten geen seconde had laten rusten, nog langer geleden dat ik erna nog energie genoeg had om de terugweg naar huis, al zingend, aan te vangen en het was zelfs nooit eerder gebeurd dat ik na slechts 3
uurtjes slaap, maar uiteraard bloednuchter, ben gaan werken. Tegen de avond was ik meer dan doodmoe, tot op vandaag draag ik er eigenlijk nog de 'slaaptekort'-gevolgen van, maar het was het ZO waard...het heeft me van top tot teen deugd gedaan...(maar toch geef ik toe dat ik er te oud voor aan het worden ben)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten