One small step for man...

One giant step for Fien!

Nadat we haar een kleine 2 jaar geleden voor het eerst op een fiets zetten, waarna ze letterlijk niets méér deed als dat zitten op een fiets, heeft ze vandaag het idee dat ze louter en alleen met haar telepatische krachten die vierwieler (niet te veel ineens verwachten) wel aan het bewegen zou kunnen brengen, van zich af geschud en heeft ze haar eerste rijdende stapjes in de wereld gezet.
Zomaar.
Ineens.
Op eigen verzoek dan ook nog.
Het kind weet me nog steeds te verbazen. Toch was het geen overdonderdend succes, ik begrijp nog steeds niet hoe, maar op één of andere manier krijgt ze af en toe de pedalen echt niet rond gedraaid. En aangezien we Fien kennen als de rust en kalmte zelve, kan je je best inbeelden hoe alle honden in de buurt uit pure angst onder het dichtsbijzijnde meubelstuk zijn gekropen bij het moeten aanhoren van zulk een resem aan hoge, supersonische tonen.

Het gaf me wel een perfecte aanleiding om mijn blog nog een keertje bij te werken. Want samen met het verstrijken van de Ten Miles, lijkt de rode draad een beetje uit mijn berichten te zijn verdwenen.
Sinds die zwartgekleurde zondag ben ik dan ook niet meer gaan lopen. Eigenlijk heb ik sindsdien niets anders gedaan dan werken, eten en slapen. Wat een verademing dat het morgen mijn laatste dag, van een reeksje van 12, werken is en ik kan genieten van 2 dagen welverdiende rust.

I wish!

Het weekend zit overvol gepland met de voorbereidingen en uitvoeringen van de feestjes voor Fran, die zondag al ZES kaarsjes mag uitblazen! Z  E  S... Toen ik haar daarstraks in bed legde en mijn hoofd nog even naast dat van haar legde op haar kussen, dacht ik terug aan die eerste nacht, alleen wij tweeën, samen naast elkaar in dat ziekenhuisbed. Fran gewikkeld in een roos fleecedekentje, ik in een overruime pyjama met een maandverband in mijn onderbroek, groot genoeg om de melkvoorraad van een volledige maand van 1 koe in op te vangen, en de meest vreselijke panda-ogen EVER door de gewelddadige overval van de babyblues op heel mijn, reeds door een orkaan aan hormonen geteisterde, zijn. Uren heb ik naar dat perfecte wezentje liggen kijken en kon (en kan) ik alleen maar denken...Ik hou van jou tot aan de maan en terug en zelfs nog verderder...