ALWAYS wear sunscreen....

Ondanks Baz Luhrman's overduidelijke waarschuwing heb ik het toch nagelaten afgelopen zondag mijn tere velletje te beschermen tegen die eerste, en blijkbaar voorlopig laatste, zonnestralen. Hoewel ik van mijn kant absoluut oprecht blij was de zon nog een keertje in haar beste humeur terug te zien, heeft het venijn me pijnlijk duidelijk gemaakt dat dat genoegen niet wederzijds was.

Reeds 29 jaar lang ben ik eigenaar van een paar melkwitte, nooit van kleur veranderende, onderbenen.

Correctie.

Ik WAS de eigenaar van zulke benen.

Mijn onderste ledematen zijn namelijk niet langer melkwit te noemen, maar wel degelijk VUURROOD. Zelfs nu, 2 dagen na datum, neemt de diepte van de kleur nog niet af. En ook de gepaard gaande pijn lijkt een nieuwe thuis te hebben gevonden.

Ik weet niet of je het kan zien op de foto, maar mijn rechterbeen is werkelijk een gezwollen versie van het linkerbeen. Wat op zich al vrij merkwaardig is, aangezien de linkerhelft van mijn lichaam de meeste slagen heeft mogen incasseren van dat omhooggevallen, hautain stukje hemellichaam dat zich ook wel 'de zon' durft noemen.
Neem dit gerust letterlijk...terwijl mijn linkeroor voortaan blozend door het leven gaat, fungeert mijn rechteroor als covergirl voor de nieuwe 'Colgate 3D-white'-tandpastacampagne.

Het was misschien een tikkeltje minder erg geweest, moest ik mezelf al niet sinds zaterdag als een kreupele door het leven hebben moeten sleuren, nadat ik, samen met 2 van mijn collega's, het lumineuze idee had om op vrijdag mee te doen aan een jaarlijks terugkerend volleybaltornooi. Niet alleen was er van 'eer hoog houden' na de eerste match, die een luttele 4 minuten heeft geduurd, al in de verste verte geen sprake meer, ook bleek deze sport volledig nefast voor mijn pijngrens. In de laatste match, waarin we echt 106x beter speelden dan in die befaamde eerste, stond het huilen me nader dan het lachen bij elke bal die ik mijn richting uit zag komen. Onderarmen die de pijn niet langer konden verdragen, een geschaafde rechterhand door de loeiharde (!) opslagen die ik keer op keer gaf en dan die nooit eerder ontdekte, ongekende en, meer dan eender wat, onbeminde spieren die me de dag erna weer maar eens duidelijk maakten dat ik nu eenmaal niet gemaakt ben om te sporten.
Het heeft me zaterdagmorgen ruim drie kwartier geduurd alvorens ik nog maar de moed vond de veiligheid van mijn bed te verlaten en als een ware debiel de trap afdaalde op een manier die Fien met verstomming leek te slaan, waarna de vraag 'mama, wat doe jij nu?' als een ware mokerslag in mijn gezicht leek te belanden.
'Awel Fien, ik PROBEER op een ietwat menswaardige manier de trap af te dalen, MAG HET?'
En dan maar blijven beweren dat stomme vragen niet bestaan...

Ik vind het vreselijk om toe te geven, ik heb de gedachte dan ook harder dan hard proberen te verdringen, maar ik heb meermaals het volgende door mijn hoofd weten gaan ... 'This is a man's world'.

Exact hetgeen ik vorige week maandag dacht toen ik nog maar op weg was naar de meest vreselijke plek op aarde...de autokeuring.

Nu ben ik een vrij zelfverzekerd iemand die niet snel een uitdaging uit de weg zal gaan, maar bij het betreden van dit 'walhalla der mannen', verander ik onstopbaar in het meest stereotiepe vrouwtje dat verlegen en dom lacht naar de man die haar vol minachting aankijkt nadat ze, bij de vraag om de 'faar' op te zetten, haar mistlampen aandraait om dan de meest overbodige opmerking te krijgen, nl 'ge moet uwe pinker naar achter trekken'.

*Genant*

Om dit alles met een positieve noot te eindigen bleek mijn autootje ook nog eens afgekeurd te worden op 'uitlaatgassen'.
Toen ik enkele uren later een berichtje stuurde naar mijn zus om haar te zeggen dat de soep die ze gemaakt had weer superlekker smaakte en ik er even bij vermeldde dat ik afgekeurd was op uitlaatgassen, als antwoord op haar vraag om haar te laten weten hoe de keuring was geweest, kreeg ik volgend berichtje terug: 'Alle missie alweer geslaagd dan ;-). En uw autootje? Goedgekeurd?'.

Tot op vandaag vraag ik me af op welk gebied zij in hemelsnaam dacht dat ik afgekeurd was op uitlaatgassen?

Net als bij de man die ik verleden week opbelde om zijn afspraak te verzetten, die zijn voicemailberichtje (eerlijk waar) eindigde met HET WOORD 'hekje' (hi-la-risch), stel ik me de vraag:

Nemen we de dingen niet al te vaak al te letterlijk?

:-)