Te beginnen bij voorbije zondag, ook wel Pasen genoemd. Na me een halve indigestie te hebben gegeten op het werk door de overvloed aan chocolade binnen handbereik, leek het me het ideale moment om mezelf nogmaals tot het uiterste te drijven. Een looptochtje van Strooiendorp naar Kattenbos, goed voor een afstand van om en bij de 10 km. Wat het mentaal nog zwaarder maakte dan dat het fysisch was, was het feit dat, op een paar schamele bochten na, dit parcours ALTIJD rechtdoor is. Walgelijk gewoon. En aangezien ik zaterdag mijn MP3-speler vergeten mee te nemen was naar Nele, galmde Evy Gruyaert ook nog eens het volledige uur door mijn oren.
Wat is het toppunt van irritatie?
Hoewel het slechts de tweede maal was dat ik zulk een afgrijselijke afstand aflegde, had ik deze keer reeds veel minder last van loskomende gewrichten, wel ben ik naar het einde toe gedwongen geweest 10 seconden wandelpauze in te lassen door plots opkomende hevige buikkrampen. In aanloop naar de ten miles zie ik 2 mogelijke 'oplossingen': of ik dien mezelf van tervoren een lavementje toe of ik 'leen ' een geriatrische luier vanop het werk. Het zal alleszins 'the lesser of two evils' worden.
Na deze, alweer, prachtprestatie, konden de miekes EINDELIJK de buit bijeen rapen die de Paashaas in mijn living had achtergelaten. Hoewel ik vrij traditiegetrouw in het leven sta (ahum), vergeef ik het die lieve haas voor één keer dat ie de eieren niet naar goede gewoonte in de tuin afleverde. De aanhoudende kou zou immers voor een ware tragedie kunnen gezorgd hebben, niet alleen was er het risico op stukgevroren snoepgoed, ook de in grote getale uit warmere oorden teruggekeerde vogels die in de veronderstelling leefden hier een overvloed aan voedsel te zullen vinden, zouden zich als ware kannibalen gestort kunnen hebben op die ontelbare kilo's chocolade en zodoende menig kinderhart breken. Heeft die haas mooi een stokje voor gestoken. Bravo!
Ziet er maar een zielig hoopje uit, zeg je? Wel, mijn ervaring heeft me geleerd dat:
A. Een berg chocolade hier, tot grote spijt van Fien, nooit ofte nooit opgegeten wordt en
B. dat de uiteindelijke berg, na het bezoek aan meters, peters, grootmoeders en grootvaders, onoverzichtelijke proporties aanneemt:
I rest my case...
Nu het ernaar uitziet, door het onvermogen van de mensheid om in te zien wat voor een parel van een huis dit is, dat ik nog wel een tijdje in Leopoldsburg zal vertoeven, heb ik een poging ondernomen me onder te dompelen in het sociale leven van de Strooiendorpenaren. Maandag heb ik met mijn kroost deelgenomen aan de 'Paashappening'van de lokale Vriendenkring (schoon he). Hoewel de madammen genoten hebben van de goochelshow van Clown Leonardo
voelde ik me een waar buitenbeentje, zittend op een krukske, daar al de stoelen rond de tafels reeds ingenomen waren door ouders die elkaar door en door leken te kennen. Achteraf bekeken was mijn krukplaatsje een grote meevaller, anders zou ik nooit gespot hebben hoe één of ander 'kind', mijn kleinste oogappel van een stoel duwde. Als er nu 1 ding is waar Megamama WILD van wordt, is het wel onrecht ten opzichte van mijn eigen vlees en bloed. Na het 'kind' aan het huilen te hebben gebracht, kon de show rustig verder gaan. Eindconclusie na 'Het leven zoals het is: Strooiendorp': Marginaliteit is nog lang de wereld niet uit.
Nog een geluk dat ik mijn bevindingen later die dag kon delen met mijn zusje, die op 1 april haar 31ste verjaardag vierde. Hoewel ze geen kado wilde, maar liever had dat we haar aandeel in ons 'zussenweekendje Brugge',dat plaats vindt in het laatste weekend van mei, voor onze rekening (letterlijk) nemen, vond ik het toch wel erg sneu om helemaal niets af te geven. Het creatieve hersendeel schoot onmiddellijk in gang en produceerde het volgende:
Een allegaartje van voedingsmiddeltjes waarvan ik weet dat ze er dol op is (koffie, sloten en sloten koffie), gecombineerd met etenswaren waarvan ik vind dat ze ze zeker moet ontdekken (ijskoffie *kwijl*) en bons waarvan ik weet dat ik ze zelf niet zal gebruiken (bedankt Hunkemöller).
Dinsdagmorgen was het zover, het uitje waarop de meisjes en ikzelf 2.5 maand hadden gewacht: 3 dagen Westende!!! Ik heb de laatste weken meermaals een schietgebedje de hemel in geschoten om het toch maar zonnig weer te laten zijn aan de Belgische Kust deze 3 dagen, maar het heeft niet mogen baten. Hoewel de zon sterk haar best deed haar plaatsje veilig te stellen daarboven, was de wind haar hier beneden te slim af. Het was BEREKOUD! We hebben ons best gedaan het niet aan ons hart te laten komen en te genieten van deze welverdiende 'vakantie'. Ik moet zeggen, we zijn er in geslaagd!
We gaan naar zee! Woop woop!
Bezigheidstherapie loont!
Fien speelde onderweg met Fiene :-)
Wat is Fiens lievelingskleur?
Naar Oostende gaan zonder 'visjes' te eten? No way!
Ons balkonnetje, je zou bijna denken dat het 30°C is...
Hmm, wat zou Fran eten aan de Kust?
Papa, die een dagje kwam mee genieten van zon, zee en strand, kreeg een allergische reactie op de zilte zeelucht :-)
Een brok ontembare energie, die Fran...
We spelen een spel vanavond!
Dag 1 was een goede start van wat een ontspannen driedaagse diende te worden. Na aankomst in Oostende hebben we als allereerste een bezoek gebracht aan het 'Stedelijk Zwembad', om 101 vragen als: 'Mama, mogen we zwemmen?' 'Mama, is het echt te koud om te zwemmen?' 'Mama, ik zou zo graag zwemmen, pleeeeeeeeaaaaaaase?', te vermijden. Wat een goede strategie bleek te zijn. Hoewel het IN het zwembad, naar mijn idee, ook TE koud was om te zwemmen, zelfs de temperatuur van het water in het bubbelbad leek niet boven de 20°C te komen en onderweg van de douches naar de kleedkamers (wiens idee was het om deze twee 300m uit elkaar te plaatsen?) ben ik mijn tepels simpelweg verloren.
Is men gierig in West-Vlaanderen?
De koffer uitgeladen in ons, ruim en supergezellig, appartementje van 'Zon en Zee', een blik proberen op te vangen van de kustlijn, waarbij we moeite hadden vooruit te komen door de stevige windvlagen waarbij Fien, met haar 13 kilo, bijna de lucht in gekatapulteerd werd, lekker gegeten, een doucheke gepakt en lekker onder de wol gekropen. Genieten van dag 1: check!
Dag 2 zag er bij het krieken van de dag veelbelovend uit, een stralende zon piepte door de gordijnen en liet ons bijna even vergeten dat het kwik niet boven de 6 graden zou komen. Na een lekker ontbijt
ons teruggetrokken op de binnenkoer van het hotel, waar het nagenoeg windstil was en de zonnestralen als het ware een soort van warme gloed afgaven op onze gezichten.
Even de zelfontspanner van het fototoestel testen ...
Blijkbaar toch niet volkomen windstil :-)
Effe wegdromen...
Na onze lunch, opnieuw de tocht naar zee aangevat en opgebokst tegen hevige windvlagen. We moeten en zullen schelpjes rapen!
'Mama, ik zie geen schepjes!'
WTF?!? Look again Fran!
Omdat ook zij een uitwaaidag verdienden, kregen we om half 4 bezoek van Julie, Caroline en 'Nonkeltje'! Vinden wij dit leuk?
Jazeker!
Het oorspronkelijke opzet was om hen te laten kennismaken met die overheerlijke, op je tong smeltende, culinair orgasme veroorzakende pannenkoeken van bij de 'Coqisserie'. Na er twee maanden van gedroomd te hebben, was het eindelijk zover!
Hoe spannend Fran en Fien het ook vonden om voor het eerst in hun leven de tram te nemen, was er van dit kinderlijk enthousiasme niet veel meer over na meer dan drie kwartier dooreengeschud te worden op een meer dan overvolle tram.
'Are we there yet?'
'No, not yet.'
Ook het enthousiasme van de 'grote mensen' daalde aanzienlijk toen bleek dat we niet ineens plaats hadden om te zitten, maar dat iedereen diende uit te stappen aan Oostende Station om, na 10 minuten door te brengen in ijzige koude, over te stappen op een alweer overvolle tram richting De Haan. Maar zoals ik echt wel voorzien had, was het deze helse rit meer dan waard. Ook Caroline en 'Nonkeltje' waren onder de indruk van 's werelds beste pannenkoeken en de gezelligheid van dit heerlijke koffiehuisje. (ik heb dus werkelijk ALTIJD gelijk) Ik kan zelfs niet anders dan Fran vergeven dat ze deze pannenkoeken lekkerder vindt dan die van SOS mama, op een bepaald punt in je leven kan je niet anders dan je meerdere erkennen. Kijk en verlang...
*Zwijmel*
Na deze trakatie voor de mama's, was het eventjes tijd om de kindjes te laten genieten...
Om de terugweg naar Westende draaglijker te maken, maakten we een tussenstop in Oostende. Toegegeven, alweer met voorbedachte rade. In Oostende bevindt zich natuurlijk 'La Siësta' en in 'La Siësta' maken ze zich elke dag weer schuldig aan het maken van de allersmakelijkste cosmopolitans (en afgaand op de woorden van 'Nonkeltje', de allersmakelijkste cocktails in het algemeen). Maar alvorens toe te geven aan de lokroep van zoete zonde nr 2 van de dag, brachten we eerst een bezoekje aan het strand.
Zandengeltjes
Zandbengeltje
Op het verwarmde terras van 'La Siësta' hebben we, om eerlijk te zijn, schaamteloos genoten van niet één, maar twee drankjes en overheerlijke tapas, terwijl de meisjes zich eindeloos amuseerden op de verkeersarme straat, zonder op de klok te letten. Je zou voor minder...
Zo moeders...
Zo dochters :-)
Daar we ervan uit gingen dat de kusttram ook 's avonds elk kwartier van de partij zou zijn, leek het ons volledig overbodig rekening te houden met de wijzers van de klok. Groot was dan ook de teleurstelling dat die tram 's avonds dus maar om het uur rijdt en, uiteraard, waren we net te laat waardoor we gedoemd leken een vol uur te mogen verspillen in het tramhokje. Dit was buiten de overlevingsdrang van 'Nonkeltje' gerekend, die voor een taxi zorgde die ons netjes voor de ingang van het hotel afzette. Onderweg keek Fien, die op mijn schoot zat en blijkbaar een deeltje gemist leek te hebben en er nog steeds van overtuigd was dat we met de tram naar huis zouden rijden, me totaal verbaasd aan en zei op een samenzweerderige toon: 'Mama, wij zitten in een auto.'. Hahahahaha, hilarisch!
Twee uur later dan ze voorzien hadden, vingen Caroline en 'Nonkeltje' de terugweg naar de Stille Kempen terug aan, terwijl Julie, samen met Fran en Fien, in een warm bedje kroop en uitkeek naar nog een dag aan zee.
Dag 3 stond echter volledig in het teken van de nakende terugreis naar huis.
Na het ontbijt...
keken de 3 musketiers om 10 u naar een tekenfilm MET chips, aangezien dit er de avond van tevoren niet meer van gekomen was, terwijl mama...
de afwas deed (zelfs op vakantie!), het appartementje opruimde en de koffer maakte. Na een pitstop in de McDonalds begon de 3 uur durende treinrit naar het verre Limburg, waarin koffie
zijn heil bewees...
Einde van de vakantie! And we loved it!
Om de terugkeer te vieren deed ik mezelf vandaag een groots iets kado...
Welcome, my new best friend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten