20 868

Dat is mijn positie in de uitslagenlijst van de Ten Miles 2013.

Twintigduizendachthonderdachtenzestigste plaats.
Het duurt bijna net zolang om uit te spreken als dat ik erover gedaan heb hem uit te lopen. Als je nu, net als ik tot 6 minuten geleden, denkt 'hm, valt nog mee, van de 34 500 deelnemers', denk je, net als ik 7 minuten geleden, fout. Dit is het totaal aantal deelnemers van zowel de Ten Miles als de Marathon, de Ladies Run (hoe sexistisch kan je zijn, schande aan vrouwen die zich daar vol fierheid voor inschrijven) EN de Kids Run. Ik heb dus niet 13 632 lopers het nakijken gegeven, maar slechts een miezerige zeshonderdzestig (gaat al veel vlotter he). Om mezelf niet helemaal zielig te voelen maak ik er 1221 van, aangezien er van de 22 089 starters, 'amper' 21 528 gefinished zijn. En misschien maak ik er dan maar ineens 4550 van, aangezien er van de 25 418 ingeschrevenen, 3329 hun kat hebben gestuurd. (En die kat was dan waarschijnlijk ook nog een uur vroeger binnen dan ik) Ik voel me nu inderdaad al stukken beter!
Hoewel het natuurlijk ook een feit blijft dat er dan 20 867 lopers voor mij aangekomen zijn. Een hallucinant getal, maar verbazen doet het me niet. Gedurende de volledige 16(,2!) km ben ik voorbijgestoken door honderden en honderden sportieverelingen, waaronder een man van 83, één iemand op blote voeten en een volledig legerpeleton. Niet zo raar? Deze moedige, maar gestoorde (let's be honest), soldaten mochten pas als laatste starten, 45 minuten na de eersten, MET tientallen extra kilo's aan hun lijf EN in volledige legertenue. Geloof me, als zij je voorbij steken op 5 km van de finish, mag je gerust en terecht bij jezelf denken 'mene gij da nei?'.

Heb ik de Ten Miles uitgelopen?
Nee.
Heb ik het volledige parcours van de Ten Miles afgelegd?
Ja.
Heb ik mijn doel bereikt?
In een heel héééééééééél brede zin van het woord, antwoord ik ja.
Mag puntje 1. Ten Miles uitlopen, geschrapt worden van de 'Bucket List'?
Daar ik het momenteel nog niet zie gebeuren dat ik mezelf nogmaals ga onderwerpen aan dergelijke pijnlijke, eindeloze, zenuwslopende krachtmeting, schreeuw ik 'JA! GOOI DIE ROTZOOI VAN MIJN LIJST!'

Vanaf de treinrit naar Antwerpen heb ik mezelf lopen oppeppen, 'ge gaat da kunnen, nie nadenken, gewoon blijven lopen' of, zoals ik kon lezen op verscheidene t-shirts 'pain is temporary, pride is forever'! Een waarheid als een koe. Jammer genoeg ligt mijn pijngrens 2000m onder de zeespiegel.
Wachtende aan de startplaats werd ik blootgesteld aan de eerste tegenslag. Ik hoor het ons Frankske nog zeggen 'zondag rond de middag komen er meer wolkenvelden en gaan we de zon niet veel meer te zien krijgen'.
Welkom in Antwerpen, waar de zon, in haar volle glorie, aan de hemel prijkt en de wolkenvelden besloten hebben een dagske congé te pakken. Voor wie het gemist heeft: IK HAAT LOPEN IN DE ZON!
'Nee, Lieve, laat u niet kennen, kijk die trut recht in de ogen, met een verbeten glimlach op je gezicht en zeg 'phuh, is dat alles wat je kunt, biatch'. (en maak er dan ineens een 'talk to the hand, 'cause the face don't wonna hear it anymore' - gebaar bij)

De start.
Moloko galmt door mijn oren.
Kilometer 1 laat precies al vrij lang op zich wachten.
Kilometer 2 en 3 volgen vrij vlot.
Kilometer 4.
Ik heb mijn ritme gevonden.
De Kennedytunnel...WTF!
Dit is de hel. Naar beneden is een eitje (het zou maar erg zijn), ritme houden, niet te snel...nu naar boven. Nog naar boven. Nog. En nog. NOG??? Are you kidding me??? Dees is erover.
Fieuw, vlakte, op adem komen, al lopende onder het justitiepaleis door.
Kilometer 5.
Drankpost 1.
Hier gaat het mis. Ik maak de grootste fout die een loper maken kan. Ik STOP om te drinken. Ik, achterlijke kip, ben gestopt om te drinken, aangezien mijn lippen de droogte in de Savannah aan het imiteren waren en mijn hele lijf nood leek te hebben aan vocht. Maar nooit, echt NOOIT stoppen om te drinken.
Ik geraak niet meer op gang.
Lopen...wandelen...lopen....wandelen....lopen....
Kilometer 10.
De pijn in mijn heupen begint aan een opmars.
De muziek van mijn MP-3 irriteert me mateloos en wordt uit mijn oren gezwierd.
Oppeppende woorden van toeschouwers, die, al zittend op een strandstoel, niet willen dat je opgeeft, hebben een omgekeerd effect. In gedachten sleur ik ze van hun stoel, gooi mijn startnummer naar hen toe en roep 'RUN, FOREST, RUUUUUUUUUUUUN!'
Kilometer 12.
Mijn heupen doen zoveel pijn dat ik tranen in de ogen krijg. Maar het einde is in zicht. Ik vind ergens terug een (waggelend) ritme.
Kilometer 13.
De konijnenpijp.
Als de Kennedytunnel de hel was, heeft dit gewoon geen naam.
Aan al diegenen die me wijsmaakten dat dit 'vals plat' is, liegen is lelijk! Vals plat, als in, lichtjes hellend, is een heel ander gegeven dan in een graad van 45 omhoog.
Mijn lieve God, dit is afzien.
Buitenlucht.
Affiche 'Er is licht aan het einde van de tunnel'.
Nog 500m....400.....300....200...150................FINISH!
En niemand, maar dan ook niemand om te knuffelen, om tegen te vloeken, om me een vestje te geven nu mijn  druipend zweet wel heel koud begint aan te voelen.
Een flesje Aquarius...een medaille...Ik ben er geraakt! :-)

Maar de teleurstelling was, en is, groot. Aan de telefoon met Nele, waar ik mijn teleurstelling erg duidelijk liet blijken, wilde ze me troosten met de woorden 'Ma Lieveke, ge hebt het tenminste nie opgegeven', ik kon alleen maar antwoorden: 'Ma Nele, ik heb het zo vaak willen opgeven, maar ik wist nie hoe, waar moest ik dan hene? Ik had gewoon geen keuze, ik moest wel naar de finish!' Thuisgekomen de zo nodige knuffel gekregen van de miekes en het ex-ventje, effe goed geblet en gesnotterd en gejammerd. Ik had meer van mezelf verwacht.

Ten Miles.

Never again.

The worst week of my life...

Allesinds de week met 'the worst day of my life' als apotheose. De Ten miles 2013 vindt plaats over exact 3 dagen. Drie!
Ben je er klaar voor Lieve?
Aboluut niet.
Heb je hard genoeg getraind Lieve?
Ik betwijfel het.
Denk je dat je de 16(,2!) km zal uitlopen Lieve?
Al val ik er bij neer.

Het rare is dat ik tot nog toe geen greintje zenuwen door mijn lijf voel gieren, gek hoe mijn hersenen zelfs dit als louter een zoveelste taak op mijn dagelijkse to-dolijstje weet te klasseren. Die zenuwen zullen ongetwijfeld zondag in overvloedige mate aanwezig zijn, vanaf het moment dat ik op de trein richting Antwerpen stap. Samen met een tiental andere, waarschijnlijk veel beter getrainde, zotten die, net als ik, lijken te denken dat het lopen van een belachelijk aantal kilometers op één of andere manier een meerwaarde zal geven aan het leven.
En toch kijk ik er enorm naar uit.
Het moment waarop ik aan mezelf (hopelijk) bewijs dat ZELFS IK, die tot enkele maanden geleden de betekenis van het woord conditie moest opzoeken in de Dikke van Daele, een 'grootse' sportieve prestatie weet neer te zetten.
Maandenlang trainen (weliswaar met een aantal 'rust'weken), op mijn eten letten (waaaaaaaa, ik was er zelf bijna mee weg) en, het ergste van al, uren en uren in het 'gezelschap' van Evy Gruyaert vertoeven, wiens muziekkeuze zich beperkte tot een 20-tal, steeds maar weer terugkerende,liedjes, dat eindelijk (nogmaals hopelijk)beloond wordt.
Mijn poging om voorbije zaterdag 12 km te lopen was echter geen goed voorteken. Nog geen 3 km ver ben ik van pure ellende terug gedraaid. Al vanaf de eerste stap galmde het door mijn hoofd: 'pfff, nog zo ver'. De laatste weken was een aaneenschakeling van die gedachte. Lopen was (en is) gewoon niet leuk meer. Want 'het moet'.  Wat gaat het deugd doen om vanaf volgende week terug te kunnen gaan lopen, zomaar, omdat ik er zin in heb, omdat het me voldoening geeft en omdat het me steeds dichter bij mijn 'buns of steel' brengt. ;-)
Wat me nog het meest doet verlangen naar zondag, is de tijd NA het lopen. Ik zie in mijn glazen bol een grote zak chips, een fles Baileys en Grey's Anatomy.
Dingen die ik sinds maandag heb afgezworen, ter voorbereiding van. Ja hoor, mijn ontbijt bestaat al 4 dagen uit havermout (elke dag smaakt het iets beter, of toch naar een iets betere kwaliteit van karton), mijn tussendoortjes uit fruit en groentensoep en mijn nieren weten met hun vreugde geen blijf door al die liters water die ik de laatste dagen binnen geslokt heb. En dat is nog niet alles! Al 4 dagen ben ik voor half elf gaan slapen! Een prachtprestatie op zich. ALLES voor de sport. :-P

Waar ik vorige zaterdag mijn mislukking wegat in 'De Onthaasting' en daarna verdronk met een gigantisch glas Baileys in de 'Belle Vue',

 

in het gezelschap van ons Anneke, ga ik me zondag ook nog te buiten gaan aan een megagrote ultravettige kebap! Eten is een hobby.

 

Maar bovenal ga ik genieten!

 

 

Net als Fran...toen we vorige week zondag een ijsje gingen eten alvorens ik moest gaan werken op die ENE zomerse dag (typisch) en ik aan Fran vroeg wat ze eigenlijk aan het doen was, uitgestrekt op de picknicktafel, antwoordde ze vol overtuiging en met een glimlach die reikte van oor tot oor: 'Genieten!' Waardoor aan mij een luide lach ontsnapte.

 

Luminul en Teleniet!

Mijn goede voornemen om vanaf nu wat sneller te bloggen, is duidelijk volledig de mist in gegaan, aangezien het alweer een hele week geleden is dat ik hier iets achtergelaten heb.
Maar aangezien ik ook voor morgen een goed voornemen heb gemaakt, ga ik het proberen relatief kort te houden. Dat voornemen bestaat uit het 2 uur vroeger laten aflopen van de wekker om de hoop strijk, die de voorbije dagen alleen maar gegroeid is, eindelijk weg te werken, wat ik al sinds dinsdagavond van plan was. Aangezien ik ook deze morgen dat voornemen had, maar dan om de afwas schoon te schrobben, en ik uiteindelijk toch pas om kwart voor negen uit bed rolde, kan ik misschien beter de wekker gewoon niet instellen.
Waarom blog je dan zo laat op de avond Lieve? Wel, vandaag leek de dienst spoedgevallen alweer 'the place to be', waardoor het voor mij en mijn collega's niet evident was ergens tussendoor snel snel iets tussen de kiezen te laten belanden. Nog een geluk dat de tafel in ons keukentje een enorme aantrekkingskracht lijkt te hebben op allerhande snoepgoed en meer van die voedzame, gezonde snacks, zodat we tenminste daar af en toe iets van kunnen wegpikken. (en ik vervang de batterijen van mijn weegschaal nog steeds niet) Met als gevolg dat ik bij thuiskomst om half elf eerst mijn lasagne heb opgegeten, mijn facebook heb nagekeken en nog wat liedjes heb beluisterd.
Op dat vlak begin ik meer en meer op mijn meter te lijken. Ik heb altijd tijd genoeg en kom zodoende altijd, maar dan ook altijd te laat.

Alsook vanmorgen, toen ik met Neleke had afgesproken om te gaan genieten van een 'ontbijt met bubbels voor maar €8'  (<3 Flair <3) in Brasserie Flore in Geel. Volledig voorbereid EN vlot op tijd vertrok ik richting Stille Kempen. Voorbereid omdat ik niet van plan was uuuuren aan te schuiven in Mol nu ze daar blijkbaar alweer aan het 'werken' zijn, en dus via Ham de autostraden nam. Soms vertrouw ik iets te veel op mijn vrouwelijke intuïtie en mijn, enkel in mijn eigen hoofd bestaande, oriëntatiegevoel. Het moet al even geleden zijn dat ik de Geelse binnenstad verblijdde met mijn aanwezigheid, want blijkbaar bestaat Geel voortaan alleen nog maar uit éénrichtingsverkeer EN kan je niet langer je auto parkeren op de Markt zelf. Waarom heeft niemand me hiervoor gewaarschuwd??? Niet alleen kwam ik dus meer dan een kwartier te laat, ook stond ik Nele op te wachten in de foute Brasserie! En ja hoor, ik had al eventjes vermeld aan de serveerster dat ik gereserveerd had voor 2 personen, maar dat mijn 'date' er blijkbaar nog niet was. Moet ik je vertellen hoe genant dit was? De hemel geprezen dat het ontbijt superlekker was en de gezelligheid bleef duren tot één uur in de namiddag.

 

Bubbels op nuchtere maag zorgen steeds weer voor dat instant 'happy feeling'

 

Een beknopte samenvatting van de 'belangrijkste' gebeurtenissen van afgelopen week:

 

Zaterdag 6/04/2013: We gaan nog eens een aantal jaren terug in de tijd en leven ons uit op de beste muziek aller tijden, de muziek waarop ik mijn eerste stappen in het uitgaansleven zette en tot op vandaag mijn dansmoves nog exact weet na te bootsen. I <3 the 90's baby! De zorgvuldig uitgekozen outfit liet me toe de hele avond en nacht de dansvloer onveilig te maken, maar zorgde er ook voor dat ik op de terugweg naar de auto mijn voeten langzaam maar zeker voelde afsterven. Schoenen van €5.55 van den Axion just can't cut it! Thank God dat ik niet de intentie heb deze gedrochten ooit nog aan te trekken (daarom dat ik ze wel degelijk heb uitgewassen ipv ze weg te gooien)!

 

 

Zondag 7/04/2013: Niets maar dan ook niets gehad aan het semi-zomerse weertje, aangezien ik heel de namiddag (en de rest van de week) de gevolgen droeg van alweer veel te weinig slaap. Het is vreselijk om te zeggen, maar 'ik ben hier echt te oud voor geworden'.

 

Maandag 8/04/2013: 7 km gelopen, nog steeds met Evy Gruyaert in mijn oren, maar dat is vanaf vandaag verleden tijd. Ik heb haar definitief gedumpt en vervangen door alleen maar muziek die ik graag hoor en die me, hopelijk, de kracht gaat geven om over 9 dagen het eerste puntje van mijn Bucket List te schrappen.

 

Dinsdag 9/04/2013: Erachter gekomen dat medewerkers van Luminus EN telenet, net als vroeger de rijbewijzen, gratis te krijgen zijn bij aankoop van een zakje crocky chips.

 

Woensdag 10/04/2013: Mijn frustratie uitgewerkt op een medewerkster van mijn energieleverancier, er hiermede voor gezorgd dat ze het, onterecht, gedebiteerde bedrag, opnieuw gecrediteerd hebben naar mijn rekening en dat mijn zogenaamde 'Comfort Service', waarop ik 'recht' had te annuleren. 'Mijn excuses dat mijn collega u 'vergat' te vertellen dat u voor deze service maandelijks een bedrag dient te storten van €6.95.'

Moest ik niet eerst een kwartier 'in wacht' hebben gestaan, waarbij een mannenstem mij elke 20 seconden verzekerde dat ik METEEN geholpen zou worden, zou ik misschien iets minder dreigend en ronduit gefrustreerd overgekomen hebben. Maar het woord meteen verliest werkelijk ELKE betekenis als je uiteindelijk nog 15 minuten hebt moeten wachten!

 

Donderdag 11/04/2013: 5.5 km gelopen, voor het eerst zonder sjaal, muts en 3 laagjes kleding maar simpelweg met een sporttopje...zalig :-) (jammer van het ge-Evy in mijn oren)

 

Vrijdag 12/04/2013: Ontbijt, momentje met de miekes, werken, bloggen. Een antwoord gekregen op het mailtje dat ik op 31/03 verstuurde naar Luminus ivm de 'Comfort Service'.

 

' Beste, ik zie dat u ondertussen reeds contact heeft opgenomen met onze klantendienst.  Ik hoop dat u naar tevredenheid ben verder geholpen.'

 

'Ik vrees dat er van tevredenheid bij Luminus al lang geen sprake meer is.'

 

*niet-publiceerbare resem scheldwoorden die nog niet eens de beschrijving van het IQ van dergelijke werknemers, die de Belgische economie draaiende zouden moeten  kunnen houden, benadert*

 

 

It's the moment, not the day...

En de afgelopen week heb ik veel van die memorabele momenten meegemaakt.

Te beginnen bij voorbije zondag, ook wel Pasen genoemd. Na me een halve indigestie te hebben gegeten op het werk door de overvloed aan chocolade binnen handbereik, leek het me het ideale moment om mezelf nogmaals tot het uiterste te drijven. Een looptochtje van Strooiendorp naar Kattenbos, goed voor een afstand van om en bij de 10 km. Wat het mentaal nog zwaarder maakte dan dat het fysisch was, was het feit dat, op een paar schamele bochten na, dit parcours ALTIJD rechtdoor is. Walgelijk gewoon. En aangezien ik zaterdag mijn MP3-speler vergeten mee te nemen was naar Nele, galmde Evy Gruyaert ook nog eens het volledige uur door mijn oren.
Wat is het toppunt van irritatie?
Hoewel het slechts de tweede maal was dat ik zulk een afgrijselijke afstand aflegde, had ik deze keer reeds veel minder last van loskomende gewrichten, wel ben ik naar het einde toe gedwongen geweest  10 seconden wandelpauze in te lassen door plots opkomende hevige buikkrampen. In aanloop naar de ten miles zie ik 2 mogelijke 'oplossingen': of ik dien mezelf van tervoren een lavementje toe of ik 'leen ' een geriatrische luier vanop het werk. Het zal alleszins 'the lesser of two evils' worden.

Na deze, alweer, prachtprestatie, konden de miekes EINDELIJK de buit bijeen rapen die de Paashaas in mijn living had achtergelaten. Hoewel ik vrij traditiegetrouw in het leven sta (ahum), vergeef ik het die lieve haas voor één keer dat ie de eieren niet naar goede gewoonte in de tuin afleverde. De aanhoudende kou zou immers voor een ware tragedie kunnen gezorgd hebben, niet alleen was er het risico op stukgevroren snoepgoed, ook de in grote getale uit warmere oorden teruggekeerde vogels die in de veronderstelling leefden hier een overvloed aan voedsel te zullen vinden, zouden zich als ware kannibalen gestort kunnen hebben op die ontelbare kilo's chocolade en zodoende menig kinderhart breken. Heeft die haas mooi een stokje voor gestoken. Bravo!

 

Ziet er maar een zielig hoopje uit, zeg je? Wel, mijn ervaring heeft me geleerd dat:

A. Een berg chocolade hier, tot grote spijt van Fien, nooit ofte nooit opgegeten wordt en

B. dat de uiteindelijke berg, na het bezoek aan meters, peters, grootmoeders en grootvaders, onoverzichtelijke proporties aanneemt:

 

I rest my case...

 

Nu het ernaar uitziet, door het onvermogen van de mensheid om in te zien wat voor een parel van een huis dit is, dat ik nog wel een tijdje in Leopoldsburg zal vertoeven, heb ik een poging ondernomen me onder te dompelen in het sociale leven van de Strooiendorpenaren. Maandag heb ik met mijn kroost deelgenomen aan de 'Paashappening'van de lokale Vriendenkring (schoon he). Hoewel de madammen genoten hebben van de goochelshow van Clown Leonardo

 

 

voelde ik me een waar buitenbeentje, zittend op een krukske, daar al de stoelen rond de tafels reeds ingenomen waren door ouders die elkaar door en door leken te kennen. Achteraf bekeken was mijn krukplaatsje een grote meevaller, anders zou ik nooit gespot hebben hoe één of ander 'kind', mijn kleinste oogappel van een stoel duwde. Als er nu 1 ding is waar Megamama WILD van wordt, is het wel onrecht ten opzichte van mijn eigen vlees en bloed. Na het 'kind' aan het huilen te hebben gebracht, kon de show rustig verder gaan. Eindconclusie na 'Het leven zoals het is: Strooiendorp': Marginaliteit is nog lang de wereld niet uit.

Nog een geluk dat ik mijn bevindingen later die dag kon delen met mijn zusje, die op 1 april haar 31ste verjaardag vierde. Hoewel ze geen kado wilde, maar liever had dat we haar aandeel in ons 'zussenweekendje Brugge',dat plaats vindt in het laatste weekend van mei, voor onze rekening (letterlijk) nemen, vond ik het toch wel erg sneu om helemaal niets af te geven. Het creatieve hersendeel schoot onmiddellijk in gang en produceerde het volgende:

 

 

Een allegaartje van voedingsmiddeltjes waarvan ik weet dat ze er dol op is (koffie, sloten en sloten koffie), gecombineerd met etenswaren waarvan ik vind dat ze ze zeker moet ontdekken (ijskoffie *kwijl*) en bons waarvan ik weet dat ik ze zelf niet zal gebruiken (bedankt Hunkemöller).

 

Dinsdagmorgen was het zover, het uitje waarop de meisjes en ikzelf 2.5 maand hadden gewacht: 3 dagen Westende!!! Ik heb de laatste weken meermaals een schietgebedje de hemel in geschoten om het toch maar zonnig weer te laten zijn aan de Belgische Kust deze 3 dagen, maar het heeft niet mogen baten. Hoewel de zon sterk haar best deed haar plaatsje veilig te stellen daarboven, was de wind haar hier beneden te slim af. Het was BEREKOUD! We hebben ons best gedaan het niet aan ons hart te laten komen en te genieten van deze welverdiende 'vakantie'. Ik moet zeggen, we zijn er in geslaagd!

 

 

We gaan naar zee! Woop woop!

Bezigheidstherapie loont!

 

 

Fien speelde onderweg met Fiene :-)

 

 

Wat is Fiens lievelingskleur?

 

 

Naar Oostende gaan zonder 'visjes' te eten? No way!

 

 

Ons balkonnetje, je zou bijna denken dat het 30°C is...

 

 

 

Hmm, wat zou Fran eten aan de Kust?

 

 

Papa, die een dagje kwam mee genieten van zon, zee en strand, kreeg een allergische reactie op de zilte zeelucht :-)

 

 

Een brok ontembare energie, die Fran...

 

 

We spelen een spel vanavond!

 

Dag 1 was een goede start van wat een ontspannen driedaagse diende te worden. Na aankomst in Oostende hebben we als allereerste een bezoek gebracht aan het 'Stedelijk Zwembad', om 101 vragen als: 'Mama, mogen we zwemmen?' 'Mama, is het echt te koud om te zwemmen?' 'Mama, ik zou zo graag zwemmen, pleeeeeeeeaaaaaaase?', te vermijden. Wat een goede strategie bleek te zijn. Hoewel het IN het zwembad, naar mijn idee, ook TE koud was om te zwemmen, zelfs de temperatuur van het water in het bubbelbad leek niet boven de 20°C te komen en onderweg van de douches naar de kleedkamers (wiens idee was het om deze twee 300m uit elkaar te plaatsen?) ben ik mijn tepels simpelweg verloren.

Is men gierig in West-Vlaanderen?

De koffer uitgeladen in ons, ruim en supergezellig, appartementje van 'Zon en Zee', een blik proberen op te vangen van de kustlijn, waarbij we moeite hadden vooruit te komen door de stevige windvlagen waarbij Fien, met haar 13 kilo, bijna de lucht in gekatapulteerd werd, lekker gegeten, een doucheke gepakt en lekker onder de wol gekropen. Genieten van dag 1: check!

 

Dag 2 zag er bij het krieken van de dag veelbelovend uit, een stralende zon piepte door de gordijnen en liet ons bijna even vergeten dat het kwik niet boven de 6 graden zou komen. Na een lekker ontbijt

 

 

ons teruggetrokken op de binnenkoer van het hotel, waar het nagenoeg windstil was en de zonnestralen als het ware een soort van warme gloed afgaven op onze gezichten.

 

 

Even de zelfontspanner van het fototoestel testen ...

 

 

Blijkbaar toch niet volkomen windstil :-)

 

 

Effe wegdromen...

 

Na onze lunch, opnieuw de tocht naar zee aangevat en opgebokst tegen hevige windvlagen. We moeten en zullen schelpjes rapen!

 

 

'Mama, ik zie geen schepjes!'

 

 

WTF?!? Look again Fran!

 

Omdat ook zij een uitwaaidag verdienden, kregen we om half 4 bezoek van Julie, Caroline en 'Nonkeltje'! Vinden wij dit leuk?

 

 

Jazeker!

 

Het oorspronkelijke opzet was om hen te laten kennismaken met die overheerlijke, op je tong smeltende, culinair orgasme veroorzakende pannenkoeken van bij de 'Coqisserie'. Na er twee maanden van gedroomd te hebben, was het eindelijk zover!

Hoe spannend Fran en Fien het ook vonden om voor het eerst in hun leven de tram te nemen, was er van dit kinderlijk enthousiasme niet veel meer over na meer dan drie kwartier dooreengeschud te worden op een meer dan overvolle tram.

 

 

'Are we there yet?'

 

 

'No, not yet.'

 

Ook het enthousiasme van de 'grote mensen' daalde aanzienlijk toen bleek dat we niet ineens plaats hadden om te zitten, maar dat iedereen diende uit te stappen aan Oostende Station om, na 10 minuten door te brengen in ijzige koude, over te stappen op een alweer overvolle tram richting De Haan. Maar zoals ik echt wel voorzien had, was het deze helse rit meer dan waard. Ook Caroline en 'Nonkeltje' waren onder de indruk van 's werelds beste pannenkoeken en de gezelligheid van dit heerlijke koffiehuisje. (ik heb dus werkelijk ALTIJD gelijk) Ik kan zelfs niet anders dan Fran vergeven dat ze deze pannenkoeken lekkerder vindt dan die van SOS mama, op een bepaald punt in je leven kan je niet anders dan je meerdere erkennen. Kijk en verlang...

 

 

 

*Zwijmel*

 

Na deze trakatie voor de mama's, was het eventjes tijd om de kindjes te laten genieten...

 

 

 

 

Om de terugweg naar Westende draaglijker te maken, maakten we een tussenstop in Oostende. Toegegeven, alweer met voorbedachte rade. In Oostende bevindt zich natuurlijk 'La Siësta' en in 'La Siësta' maken ze zich elke dag weer schuldig aan het maken van de allersmakelijkste cosmopolitans (en afgaand op de woorden van 'Nonkeltje', de allersmakelijkste cocktails in het algemeen). Maar alvorens toe te geven aan de lokroep van zoete zonde nr 2 van de dag, brachten we eerst een bezoekje aan het strand.

 

 

Zandengeltjes

 

 

Zandbengeltje

 

 

Op het verwarmde terras van 'La Siësta' hebben we, om eerlijk te zijn, schaamteloos genoten van niet één, maar twee drankjes en overheerlijke tapas, terwijl de meisjes zich eindeloos amuseerden op de verkeersarme straat, zonder op de klok te letten. Je zou voor minder...

 

 

 

 

 

Zo moeders...

 

 

Zo dochters :-)

 

Daar we ervan uit gingen dat de kusttram ook 's avonds elk kwartier van de partij zou zijn, leek het ons volledig overbodig rekening te houden met de wijzers van de klok. Groot was dan ook de teleurstelling dat die tram 's avonds dus maar om het uur rijdt en, uiteraard, waren we net te laat waardoor we gedoemd leken een vol uur te mogen verspillen in het tramhokje.  Dit was buiten de overlevingsdrang van 'Nonkeltje' gerekend, die voor een taxi zorgde die ons netjes voor de ingang van het hotel afzette. Onderweg keek Fien, die op mijn schoot zat en blijkbaar een deeltje gemist leek te hebben en er nog steeds van overtuigd was dat we met de tram naar huis zouden rijden, me totaal verbaasd aan en zei op een samenzweerderige toon: 'Mama, wij zitten in een auto.'. Hahahahaha, hilarisch!

Twee uur later dan ze voorzien hadden, vingen Caroline en 'Nonkeltje' de terugweg naar de Stille Kempen terug aan, terwijl Julie, samen met Fran en Fien, in een warm bedje kroop en uitkeek naar nog een dag aan zee.

 

Dag 3 stond echter volledig in het teken van de nakende terugreis naar huis.

 

 

Na het ontbijt...

 

 

keken de 3 musketiers om 10 u naar een tekenfilm MET chips, aangezien dit er de avond van tevoren niet meer van gekomen was, terwijl mama...

 

 

de afwas deed (zelfs op vakantie!), het appartementje opruimde en de koffer maakte. Na een pitstop in de McDonalds begon de 3 uur durende treinrit naar het verre Limburg, waarin koffie

 

 

zijn heil bewees...

 

 

Einde van de vakantie! And we loved it!

 

Om de terugkeer te vieren deed ik mezelf vandaag een groots iets kado...

 

 

Welcome, my new best friend!