Maandag 18 maart 2013 is de eerste, en tot nu toe enige, dag waarop ik, zonder stoppen, niet minder dan NEGEN KOMMA ZEVEN km 'liep'. Bij dit laatste woord kan ik niet anders dan het tussen aanhalingstekens te zetten, aangezien ik, naar mijn idee, in de laatste km gemakkelijk zou kunnen ingehaald zijn door een groep gepensioneerde leden van de vrouwengilde op jaarlijkse wandeluitstap. Hoewel heel mijn onderlichaam me, zelfs tot op vandaag, heel duidelijk maakte dat dit niet iets is wat een wekelijkse routine dient te worden, heb ik mezelf enorm verbaasd dat ik dus toch over meer karakter beschik dan ik ooit had durven vermoeden. Waar ik vroeger reeds gedegouteerd raakte bij het idee van een zweetdruppel, die zijn oorsprong vond tussen mijn haarwortels en zich dan een weg baande van mijn voorhoofd naar mijn lippen, die in een reflex opgelikt werd door mijn eigen tong (het idee dat iemand anders zijn tong dit zou doen is te walgelijk voor woorden), leer ik nu te genieten van een overbezwete rug, waarvan de druppels langzaam, maar zeer zeker, neerwaarts lijken te verdwijnen. Ik las trouwens net in <3 Flair <3 dat het Hé Oké is 'om niet zo subtiel je onderbroek tussen je billen uit te trekken'.
Mijn naam is Lieve Leppens en ik ben schuldig aan het 'niet zo subtiel mijn onderbroek tussen mijn billen uittrekken', tijdens het lopen dan toch. Raar hoe je op zulke momenten schijt ( :-P ) hebt aan 'etiquette' en zonder problemen je scrupules opzij zet, dat je te fel bezig bent met ronduit overleven op een ietwat aangename manier...zonder onderbroek-tussen-de-reet-ergernissen dus. Genieten van walgelijke dingen kent dus ook weer zijn grenzen.
Wel ben ik er na deze, op zen minst geestverruimende, ervaring steevast van overtuigd dat ik over 1 maand en 1 dag wel degelijk de 'Ten Miles' zal uitlopen, al zal het dan meer een verdienste zijn van dat eerder vernoemde karakter dan van een uitstekende conditie ten gevolge van een strikt gevolgd trainingsschema. Want het was inderdaad van vorige week maandag geleden dat ik mijn loopschoenen ontboden had aan mijn voeten en ik met moeite 5,5 km aflegde. Het zoveelste bewijs dat we met nen 'avondloper' zitten, misschien een logisch gevolg van het feit dat ik een rasecht avondmens ben en zodoende ook productiever blijk te zijn in avondshiften (maar zeg dit nooit door aan de hogere instanties). Jammer dus dat ik nu eenmaal meer ochtenden tijd lijk te hebben voor een loopke dan avonden (en voor die hogere instanties ook jammer dat ik evenveel vroege als late shiften heb)...McYummie zet je dan ook niet 'on hold' om aan je conditie te werken (maar ik wil hem gerust een keertje betrekken IN zulk een trainingsschema (of val ik nu in herhaling?))...
Ok, ok, omdat je zo aandringt...
Moest ik valse tanden hebben...ze zouden al vaak gesneuveld zijn...
Nu dan...Boalen joarmet! Of om het op zen schoonst te zeggen, Balen jaarmarkt. In mijn jeugd betekende dit weekend zo veel als mogelijk op stap gaan en dan liefst nog zo lang mogelijk, met als enige doelstelling, laten we eerlijk zijn, de nacht van zondag op maandag al dansend te overwinnen en pas naar huis te gaan, op blote (pijnlijke) voeten, bij het krieken van de dag, op het moment dat ze de werkelijke jaarlijks terugkerende markt aan het opstellen waren. En als je echt je best had gedaan, kwam je zelfs de eerste (uitgeslapen) marktbezoekers al zwalpend tegen (en het duurde je even voor je doorhad dat niet zij, maar jij diegene was die zwalpte). *memories* (tenzij je te hard je best had gedaan en Balen Jaarmarkt 1 zwart gat bleek te zijn (ook al is er niks mis met een zwart gat (o jee)))
De laatste jaren bestaat dit weekend uit het over de kermis gaan met de miekes, het genieten van een immer zalige kermisfriet en het maximum één avondje 'uit de bol gaan' in de tent, wat absoluut niet hetzelfde is als wanneer 'den Oriënt' the place to be was (those were the days). Maar iets wat niet hetzelfde is, is niet per definitie slechter. Over de kermis gaan met de madammen en hun snoetjes, die een mengeling van verbazing en opwinding niet kunnen onderdrukken, zien, geeft een enorm gelukzalig en bevredigend gevoel. Eén dag, zelfs maar een paar uurtjes, bestaat hun wereld uit glimmende, lawaaierige kermisattracties, roze snoepkraampjes en overal verspreide lachende kindergezichtjes...
Waar Fran al een aantal jaren bekend staat als een absolute 'durfal' inzake kermisattracties, was Fien tot dit jaar een echt 'watje'. Vorig jaar kreeg je ze amper in de vliegertjes op de paardenmolen (de paardenmolen die ze dit jaar allebei links lieten liggen), dit jaar waagde ze zich aan de 'vliegtuigjesattractie', het mini-schip (om mottig in te worden, ik heb er een filmpje van, maar aangezien ik een totale informatica-nitwit ben, krijg ik het niet klaar dit van mijn GSM op de laptop te zetten...my bad) EN...
yep, je ziet het goed, de snelrups! Het kind was onherkenbaar!
Van al dat kermis vieren wordt je moe...
heel moe...
net zo moe als ik nu ben.
Al had ik je nog graag verteld over mijn, in 1.5 jaar tijd voor het eerst, geschrobde keukenvloer die er nog steeds vrijwel blinkend bij ligt, je zou er haast van kunnen eten (maar ik raad het niet aan), over het feit dat er nog steeds mensen blijken te bestaan die (let op: niet voor gevoelige lezers) hun ajuinen snijden op een niet-risicobeperkende manier, waardoor de kans op panda-ogen enorm is (nog nooit van tupperware gehoord?), over het harde werk op de werkvloer bij gebrek aan patiënten, met name aan de 'fridgery' (sorry, binnenpretje) en over de heerlijke steppegras die ik gisteren met mijn zusje at voor 8 euro, met dank aan, daar is ie weer, <3 Flair <3. Ik ben er simpelweg te moe voor, na een zoveelste drukke woensdag, die afgesloten werd met een vergadering waarbij het eerste onderwerp suïcide bleek te zijn (are you kidding me?) en ik onrechtstreeks terug moest denken aan het 'gesprek' dat ik eerder vandaag voerde met een mede'werkster' van Luminus, waarbij ik niet eerst de moeite nam mijn klantennummer door te geven, maar eerst heel luid en heel duidelijk mijn 'niet akkoord zijn met de afrekeningsfactuur' wilde laten horen. Waarna de dame in kwestie uiteraard geen enkel idee had waar ik het in hemelsnaam over had en alsnog naar mijn klantennummer vroeg. 'Voor ons ben je geen nummer', is dus niet aan hen besteed. Een telefoontje van 12 minuten (waarvan de kosten natuurlijk ook voor mijn rekening zijn) waarin ik meermaals mijn 'zen' ben kwijt geraakt en ik het idee kreeg dat ze me ergens naar het einde toe het gevoel gaf dat ik haar dankbaar zou moeten zijn dat ze me een 'oplossing' bood die het probleem enkel en alleen verlegt naar een latere datum en omdat ze me tot 6 x toe de uitleg gaf 'waarom ik dat bedrag toch wel aan hen verschuldigd was' (do I look like a retard?). Mensen die na zulk een gesprek me nog oprecht (zo klonk het allesinds) een prettige dag weten te wensen, moeten eerlijk waar letterlijk beschikken over zenuwen van staal. Moest ik elke dag opnieuw dergelijke telefoongesprekken aanhoren, ik nam nimmer op. :-)
Slaaptijd nu...morgen nog 5 uurtjes werken en dan VIER dagen vrij, VIER! Een zee van tijd die ik, genietend en ontspannen, ga doorspartelen...Adieu!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten