En het deed ook echt pijn, al vanaf de eerste stap voelde mijn linkerkuit enorm stijf aan, de 798 stappen die volgden hebben er, raar maar waar, geen goed aan gedaan. Bij aankomst heb ik mezelf al hinkend en mankend tot aan mijn voordeur gesleept en heb ik me ineens op de WC-pot laten zakken, want 'een ongeluk komt nooit alleen', dus naast de meer dan pijnlijke kuit kreeg ik om de 100 stappen ook nog last van een soort van hevige diarreekrampen. Als een ware idioot liep ik nog liever het risico om gaandeweg een zekere lading te verliezen, dan op te geven en met de billen dicht naar huis te wandelen. Een vorm van misplaatste fierheid overviel me desondanks over het feit dat ik het gehaald had. As we speak, zit ik dus nog steeds met een borrelend darmkanaal en onbeweegbare benen. Dat wordt een aangename nacht...
Vandaag was ook de laatste dag van mijn VIER oneindig lijkende, maar toch in een wip om zijnde, vrije dagen. De zovele plannen en goede voornemens zijn traditiegetrouw nagenoeg volledig de mist in gegaan, maar waar ik me wel aan gehouden heb, is het ineenflatsen van een Paasboom met de miekes. Heeft me weer een uurtje het idee gegeven dat ik toch echt wel een uiterst creatieve en toffe mama ben, hoewel de uitwerking erin bestond dat de meisjes een A3-blad mochten inkleuren, verven, beplakken, enz...naar eigen goeddunken, waarna mama de 'eitjes' eruit knipte. Gaf me dan weer ruimschoots de tijd om ongestoord mijn vluchtheuvel (het hoeft niet altijd kermis (in de hel) te zijn) aan strijk weg te werken. Inventiviteit en multitasken zijn de hoekstenen van het moederschap.
Waar Fran in volle concentratie haar 'eitjes' zelf uit wil knippen...
is Fien die 'concentratie' alweer ergens hopeloos verloren...
It almost feels like Christmas...
Tadaaaaaaaaaaa!!!!
Pas nadien drong het tot me door dat men madammen, na 3 weken bijna ononderbroken bij mij te hebben geslapen, deze week weer fulltime (met uitzondering van woensdag en vrijdag :-)) bij de papa logeren en de Paasboom zodoende geen al te actieve rol zal spelen in het uitkijken naar Pasen (waarvoor de Paashaas best dringend een keertje eitjes mag beginnen sprokkelen), ach we hebben het toch maar weer gehad.
Na mijn genant moment op de zwemles gisteren, waarbij de bank in het omkleedlokaal plots wel heel koud aanvoelde aan mijn rechterbil, waarna ik erachter kwam dat ik een GIGANTISCH groot gat in mijn broek bleek te hebben en bijgevolg die hele voormiddag als een overjaarse puber met een vest rond mijn middel heb rondgelopen (het doel heiligt de middelen),was het tijd voor een ontspannen namiddagje. Caroline had ervoor gezorgd dat we gratis (en wat meer is, voor niks) naar de avant-première konden gaan van 'Brammetje Baas', het toeval wil dat net dan Julie geveld wordt door een lelijk venijn van een keelontsteking, the bitch. Dus ben ik maar 'alleen' gegaan, samen met de miekes en het ex-mannetje, daar we toch 2 plaatsen over hadden nu. Dat papa's interesse in de film niet echt ver reikte, was duidelijk merkbaar toen, 10 minuten na de start van de film, de iets stillere momenten opgevuld werden door een luidruchtig gesnurk afkomstig van 3 plaatsen rechts van mij :-). Hilarisch...Desondanks vond ik het echt fijn dat ie erbij was.
Het is even geleden, maar ik hoor de Baileys roepen in de verte...een lokroep die ik, vrees ik, nooit zal kunnen weerstaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten