The worst has happened...

Mijn straightener has died and went to heaven. :-(

Nu ik sinds gisteren EINDELIJK voor eens en voor altijd (allesinds voor 6 weken) verlost ben van mijn grijze haardos, waardoor ik niet langer verplicht ben mijn haren altijd los te laten hangen (zelfs de haren achter de oren stoppen was niet langer een te overwegen optie), word ik nu onrechtstreeks verplicht mijn haren ALTIJD in een staart te dragen. Tenminste, als ik er niet bij wil lopen als iemand die het stopcontact van net iets te dichtbij heeft gezien.
Why do bad things happen to good people?
Het begon met het lampje dat niet langer continu wilde branden, waardoor het een heel gedoe was om de juiste positie te vinden waarbij mijn straightener voldoende tijd had om tot zijn hoogtepunt te komen. Lichtjes euforisch was ik vanmorgen toen het lampje zomaar wél de hele tijd bleef branden. Dit prachtig gevoel was van korte duur...al straightenend drong de geur van smeltend rubber onuitgenodigd mijn neus binnen en had ik inkijk op de ingewanden van mijn favoriete haaraccessoire. Mijn, noem een kat gerust een kat, ijdelheid dwong me ertoe toch eerst mijn weerbarstige haarlokken tot kalmte te dwingen, waarna ik, voor de allerlaatste keer, de stekker uit het stopcontact trok. Mijn lieve vriend...het ga je goed.

Wat een geluk dat de straightener donderdag nog wel zijn taak wist te vervullen, of de foto op mijn, splinternieuwe, lidkaart van de Copacabana (is er iemand die het nu kan weerstaan 'in de Copa...Copacabana' te zingen?) te Antwerpen, had er heel anders uitgezien. Het avondje uit met een deel van de spoedcollega's was, op zijn minst, legendarisch en memorabel (hoewel deze vlieger voor sommigen niet zal opgaan) te noemen. Ik ga niet te fel in detail treden, maar aan de hand van volgende foto en een aantal, samenvattende, zinnen, ga je je er zeker iets kunnen bij voorstellen.

- Drank is den duvel
- Dokters zijn (blijkbaar) ook maar mensen
- I'm in the mood for dancing...
- Hoeveel personen passen er in een Mini? (Verander Mini in Ford Escort en het antwoord is 7)
- Beter een goeie collega dan een verre vriend

Need I say more?

Bij het herlezen van mijn blogberichten, lijkt het soms dat ik, wanneer ik over de felste lichtpuntjes in mijn leven schrijf, voornamelijk over Fien praat. Dit kan simpelweg verklaart worden door het feit dat Fran karakterieel het volledige tegengestelde is van haar kleine zus. Fran is een superlief (dit hebben ze met elkaar gemeen), rustig en niet-zo-erg-prettig-gestoord meisje, waardoor de 'quotes' over Fien nu eenmaal in grotere mate aanwezig zijn. Wat niet wil zeggen dat ook Fran af en toe geen grote glimlach op mijn gezicht weet te toveren. Woensdag, bij het eten van heerlijk pannenkoekenbrood van SOS Mama, vond ze het zo vies dat Fien choco op haar portie wilde (nog zulk een verschil, Fran lust 'geen' chocolade, Fien zou graag bij ALLES een portie chocolade als bijgerechtje bestellen, wat soms leidt tot volgend tafereel:

 

ook bij Fien is 'trop simpelweg te veel') dat ze haar neus optrok. Waarop ze van Fien moest 'stoppen met ruiken!', waarna Fran geshoqueerd repliceerde: 'Fien, als ik stop met ruiken, dan kan ik niet meer ademen en dan ga ik wel dood he!' *glimlach* (maar die glimlach maakte Fran alleen maar bozer)  Toen ze, later diezelfde dag, over zichzelf tegen mijn zus zei 'dat haar kopke soms niet goed werkte', was het zoveelste bewijs geleverd dat ze een dochter van haar moeder is.

 

 

Dat werd me woensdagavond ook nogmaals bevestigd op het oudercontact, waar juf Linda me wist te vertellen dat Fran heel gemotiveerd en geïnteresseerd is, volledig klaar om naar het eerste leerjaar te gaan. That's my girl ;-).

Ook Fien doet het goed in de klas, ze heeft veel vriendjes, beschikt over een oneindige fantasie (meen je het?) EN ze maakt graag werkjes...Schaam je niet, mijn eerste reactie was ook 'wtf'', maar toen ik dit 's avonds aan Fien vertelde bekeek ze me, eerlijk waar, NOG verbaasder dan ikzelf was. Aan de andere kant blijkt Fien het wel heel moeilijk te hebben met de dood van vake en met het feit dat mama en papa niet meer in 1 huisje wonen...meerdere onverklaarbare huilbuien op een dag, waar ze zich toch een beetje zorgen over maken. En ook ik heb dit de laatste dagen mogen merken...Mijn Fieneke is zo verdrietig en ik weet niet goed hoe ik haar kan helpen...

 

Als je je afvraagt waarom ik niks schrijf over mijn trainingen...het is moeilijk te schrijven over iets dat je niet gedaan hebt. Maar tomorrow, tomorrow, gaat de kilometerteller op de loopschoenen met een duizelingwekkend getal van (hopelijk) 12 omhoog. Het is nodig...en dan niet alleen omdat de Ten Miles nog maar 3 weken weg is, maar ook omdat ik me gisteren enorm te buiten ben gegaan aan taart en dergelijke op het verjaardagsfeestje van Katrien, die morgen 13 jaar wordt (OMG), vandaag op het verjaardagsfeestje van mijn Neleke die gisteren 31 (OMG) kaarsjes mocht uitblazen en het vooruitzicht om dit alles maandag nog een keertje te herhalen op het verjaardagfeestje van mijn zusje die die dag eveneens 30+1 jaren jong is. OH MY GOD! Ik vraag het je nog een keer: 'Why do bad things happen to good people?'

 

Om af te sluiten een terugblik op de aflevering van deze week van Grey's Anatomy...Hoewel de scenes met McYummie een 'sight for sour eyes' blijven, heeft ie me diep teleurgesteld door, letterlijk, in de koffer te duiken met zijn stagiaire...Avery's a slut. Niet zo zeker wat ik aanmoet met deze informatie :-).

 

 

 

Aanvraag tot invaliditeit...

Maandag = loopdag...zo lijkt het alleszins, want alweer was het 1 volle week geleden dat ik mijn loopschoenen aantrok en de woorden van mijn vroegere body-pumpinstructeur 'pijn is fijn', 5,5 km lang tegen mezelf heb lopen herhalen. Net als toen zou het me ook nu geholpen hebben moest Henri daadwerkelijk voor me hebben gestaan, in zijn kort en spannend shortje en een marcelleke rond dat geasfalteerd lijf, waardoor deze wraakroepende woorden maar al te graag met de mantel der liefde werden bedekt.
En het deed ook echt pijn, al vanaf de eerste stap voelde mijn linkerkuit enorm stijf aan, de 798 stappen die volgden hebben er, raar maar waar, geen goed aan gedaan. Bij aankomst heb ik mezelf al hinkend en mankend tot aan mijn voordeur gesleept en heb ik me ineens op de WC-pot laten zakken, want 'een ongeluk komt nooit alleen', dus naast de meer dan pijnlijke kuit kreeg ik om de 100 stappen ook nog last van een soort van hevige diarreekrampen. Als een ware idioot liep ik nog liever het risico om gaandeweg een zekere lading te verliezen, dan op te geven en met de billen dicht naar huis te wandelen. Een vorm van misplaatste fierheid overviel me desondanks over het feit dat ik het gehaald had. As we speak, zit ik dus nog steeds met een borrelend darmkanaal en onbeweegbare benen. Dat wordt een aangename nacht...

Vandaag was ook de laatste dag van mijn VIER oneindig lijkende, maar toch in een wip om zijnde, vrije dagen. De zovele plannen en goede voornemens zijn traditiegetrouw nagenoeg volledig de mist in gegaan, maar waar ik me wel aan gehouden heb, is het ineenflatsen van een Paasboom met de miekes. Heeft me weer een uurtje het idee gegeven dat ik toch echt wel een uiterst creatieve en toffe mama ben, hoewel de uitwerking erin bestond dat de meisjes een A3-blad mochten inkleuren, verven, beplakken, enz...naar eigen goeddunken, waarna mama de 'eitjes' eruit knipte. Gaf me dan weer ruimschoots de tijd om ongestoord mijn vluchtheuvel (het hoeft niet altijd kermis (in de hel) te zijn) aan strijk weg te werken. Inventiviteit en multitasken zijn de hoekstenen van het moederschap.

 

 Waar Fran in volle concentratie haar 'eitjes' zelf uit wil knippen...

 

 

is Fien die 'concentratie' alweer ergens hopeloos verloren...

 

It almost feels like Christmas...

 

 

Tadaaaaaaaaaaa!!!!

 

Pas nadien drong het tot me door dat men madammen, na 3 weken bijna ononderbroken bij mij te hebben geslapen, deze week weer fulltime (met uitzondering van woensdag en vrijdag :-)) bij de papa logeren en de Paasboom zodoende geen al te actieve rol zal spelen in het uitkijken naar Pasen (waarvoor de Paashaas best dringend een keertje eitjes mag beginnen sprokkelen), ach we hebben het toch maar weer gehad.

 

Na mijn genant moment op de zwemles gisteren, waarbij de bank in het omkleedlokaal plots wel heel koud aanvoelde aan mijn rechterbil, waarna ik erachter kwam dat ik een GIGANTISCH groot gat in mijn broek bleek te hebben en bijgevolg die hele voormiddag als een overjaarse puber met een vest rond mijn middel heb rondgelopen (het doel heiligt de middelen),was het tijd voor een ontspannen namiddagje. Caroline had ervoor gezorgd dat we gratis (en wat meer is, voor niks) naar de avant-première konden gaan van  'Brammetje Baas', het toeval wil dat net dan Julie geveld wordt door een lelijk venijn van een keelontsteking, the bitch. Dus ben ik maar 'alleen' gegaan, samen met de miekes en het ex-mannetje, daar we toch 2 plaatsen over hadden nu. Dat papa's interesse in de film niet echt ver reikte, was duidelijk merkbaar toen, 10 minuten na de start van de film, de iets stillere momenten opgevuld werden door een luidruchtig gesnurk afkomstig van 3 plaatsen rechts van mij :-). Hilarisch...Desondanks vond ik het echt fijn dat ie erbij was.

 

Het is even geleden, maar ik hoor de Baileys roepen in de verte...een lokroep die ik, vrees ik, nooit zal kunnen weerstaan...

Boalen joarmet!

Alvorens ik even terugblik naar wat vroeger voor mezelf  'het evenement van het jaar' was, voor heel andere redenen dan waarvoor het voor Fran en Fien nu één groot feest is, wil ik even de meer dan volledige aandacht vestigen op mijn wereldschokkende verlegde grens van afgelopen maandag.

Maandag 18 maart 2013 is de eerste, en tot nu toe enige, dag waarop ik, zonder stoppen, niet minder dan NEGEN KOMMA ZEVEN km 'liep'. Bij dit laatste woord kan ik niet anders dan het tussen aanhalingstekens te zetten, aangezien ik, naar mijn idee, in de laatste km gemakkelijk zou kunnen ingehaald zijn door een groep gepensioneerde leden van de vrouwengilde op jaarlijkse wandeluitstap. Hoewel heel mijn onderlichaam me, zelfs tot op vandaag, heel duidelijk maakte dat dit niet iets is wat een wekelijkse routine dient te worden, heb ik mezelf enorm verbaasd dat ik dus toch over meer karakter beschik dan ik ooit had durven vermoeden. Waar ik vroeger reeds gedegouteerd raakte bij het idee van een zweetdruppel, die zijn oorsprong vond tussen mijn haarwortels en zich dan een weg baande van mijn voorhoofd naar mijn lippen, die in een reflex opgelikt werd door mijn eigen tong (het idee dat iemand anders zijn tong dit zou doen is te walgelijk voor woorden), leer ik nu te genieten van een overbezwete rug, waarvan de druppels langzaam, maar zeer zeker, neerwaarts lijken te verdwijnen. Ik las trouwens net in <3 Flair <3 dat het Hé Oké is 'om niet zo subtiel je onderbroek tussen je billen uit te trekken'.

Mijn naam is Lieve Leppens en ik ben schuldig aan het 'niet zo subtiel mijn onderbroek tussen mijn billen uittrekken', tijdens het lopen dan toch. Raar hoe je op zulke momenten schijt ( :-P ) hebt aan 'etiquette' en zonder problemen je scrupules opzij zet, dat je te fel bezig bent met ronduit overleven op een ietwat aangename manier...zonder onderbroek-tussen-de-reet-ergernissen dus. Genieten van walgelijke dingen kent dus ook weer zijn grenzen.

Wel ben ik er na deze, op zen minst geestverruimende, ervaring steevast van overtuigd dat ik over 1 maand en 1 dag wel degelijk de 'Ten Miles' zal uitlopen, al zal het dan meer een verdienste zijn van dat eerder vernoemde karakter dan van een uitstekende conditie ten gevolge van een strikt gevolgd trainingsschema. Want het was inderdaad van vorige week maandag geleden dat ik mijn loopschoenen ontboden had aan mijn voeten en ik met moeite 5,5 km aflegde. Het zoveelste bewijs dat we met nen 'avondloper' zitten, misschien een logisch gevolg van het feit dat ik een rasecht avondmens ben en zodoende ook productiever blijk te zijn in avondshiften (maar zeg dit nooit door aan de hogere instanties). Jammer dus dat ik nu eenmaal meer ochtenden tijd lijk te hebben voor een loopke dan avonden (en voor die hogere instanties ook jammer dat ik evenveel vroege als late shiften heb)...McYummie zet je dan ook niet 'on hold' om aan je conditie te werken (maar ik wil hem gerust een keertje betrekken IN zulk een trainingsschema (of val ik nu in herhaling?))...

Ok, ok, omdat je zo aandringt...

 Moest ik valse tanden hebben...ze zouden al vaak gesneuveld zijn...

 

Nu dan...Boalen joarmet! Of om het op zen schoonst te zeggen, Balen jaarmarkt. In mijn jeugd betekende dit weekend zo veel als mogelijk op stap gaan en dan liefst nog zo lang mogelijk, met als enige doelstelling, laten we eerlijk zijn, de nacht van zondag op maandag al dansend te overwinnen en pas naar huis te gaan, op blote (pijnlijke) voeten, bij het krieken van de dag, op het moment dat ze de werkelijke jaarlijks terugkerende markt aan het opstellen waren. En als je echt je best had gedaan, kwam je zelfs de eerste (uitgeslapen) marktbezoekers al zwalpend tegen (en het duurde je even voor je doorhad dat niet zij, maar jij diegene was die zwalpte). *memories* (tenzij je te hard je best had gedaan en Balen Jaarmarkt 1 zwart gat bleek te zijn (ook al is er niks mis met een zwart gat (o jee)))

 

De laatste jaren bestaat dit weekend uit het over de kermis gaan met de miekes, het genieten van een immer zalige kermisfriet en het maximum één avondje 'uit de bol gaan' in de tent, wat absoluut niet hetzelfde is als wanneer 'den Oriënt' the place to be was (those were the days). Maar iets wat niet hetzelfde is, is niet per definitie slechter. Over de kermis gaan met de madammen en hun snoetjes, die een mengeling van verbazing en opwinding niet kunnen onderdrukken, zien, geeft een enorm gelukzalig en bevredigend gevoel. Eén dag, zelfs maar een paar uurtjes, bestaat hun wereld uit glimmende, lawaaierige kermisattracties, roze snoepkraampjes en overal verspreide lachende kindergezichtjes...

 

 

 

 

Waar Fran al een aantal jaren bekend staat als een absolute 'durfal' inzake kermisattracties, was Fien tot dit jaar een echt 'watje'. Vorig jaar kreeg je ze amper in de vliegertjes op de paardenmolen (de paardenmolen die ze dit jaar allebei links lieten liggen), dit jaar waagde ze zich aan de 'vliegtuigjesattractie', het mini-schip (om mottig in te worden, ik heb er een filmpje van, maar aangezien ik een totale informatica-nitwit ben, krijg ik het niet klaar dit van mijn GSM op de laptop te zetten...my bad) EN...

 

 

 

 

yep, je ziet het goed, de snelrups! Het kind was onherkenbaar!

 

Van al dat kermis vieren wordt je moe...

 

 

heel moe...

 

net zo moe als ik nu ben.

 

Al had ik je nog graag verteld over mijn, in 1.5 jaar tijd voor het eerst, geschrobde keukenvloer die er nog steeds vrijwel blinkend bij ligt, je zou er haast van kunnen eten (maar ik raad het niet aan), over het feit dat er nog steeds mensen blijken te bestaan die (let op: niet voor gevoelige lezers) hun ajuinen snijden op een niet-risicobeperkende manier, waardoor de kans op panda-ogen enorm is (nog nooit van tupperware gehoord?), over het harde werk op de werkvloer bij gebrek aan patiënten, met name aan de 'fridgery' (sorry, binnenpretje) en over de heerlijke steppegras die ik gisteren met mijn zusje at voor 8 euro, met dank aan, daar is ie weer, <3 Flair <3. Ik ben er simpelweg te moe voor, na een zoveelste drukke woensdag, die afgesloten werd met een vergadering waarbij het eerste onderwerp suïcide bleek te zijn (are you kidding me?) en ik onrechtstreeks terug moest denken aan het 'gesprek' dat ik eerder vandaag voerde met een mede'werkster' van Luminus, waarbij ik niet eerst de moeite nam mijn klantennummer door te geven, maar eerst heel luid en heel duidelijk mijn 'niet akkoord zijn met de afrekeningsfactuur' wilde laten horen. Waarna de dame in kwestie uiteraard geen enkel idee had waar ik het in hemelsnaam over had en alsnog naar mijn klantennummer vroeg. 'Voor ons ben je geen nummer', is dus niet aan hen besteed. Een telefoontje van 12 minuten (waarvan de kosten natuurlijk ook voor mijn rekening zijn) waarin ik meermaals mijn 'zen' ben kwijt geraakt en ik het idee kreeg dat ze me ergens naar het einde toe het gevoel gaf dat ik haar dankbaar zou moeten zijn dat ze me een 'oplossing' bood die het probleem enkel en alleen verlegt naar een latere datum en omdat ze me tot 6 x toe de uitleg gaf 'waarom ik dat bedrag toch wel aan hen verschuldigd was' (do I look like a retard?). Mensen die na zulk een gesprek me nog oprecht (zo klonk het allesinds) een prettige dag weten te wensen, moeten eerlijk waar letterlijk beschikken over zenuwen van staal. Moest ik elke dag opnieuw dergelijke telefoongesprekken aanhoren, ik nam nimmer op. :-)

 

Slaaptijd nu...morgen nog 5 uurtjes werken en dan VIER dagen vrij, VIER! Een zee van tijd die ik, genietend en ontspannen, ga doorspartelen...Adieu!

 

 

 

 

Het genot van snot!

Het bewijs dat ik ben gaan lopen is weer in fel overdreven mate aanwezig geweest vandaag. Terwijl ik dit schrijf loopt het snot nog steeds als de watervallen van Coo uit mijn neus, klink ik als de rechtmatige stunt-double van 'The Nanny' en krijg ik mijn ogen niet verder open dan de gemiddelde Japanner. Als dit effect bereikt wordt na het afleggen van 5,5 km, houd ik mijn hart vast voor als de afstand verdrievoudigd moet worden! Zou iemand me er nogmaals eventjes aan kunnen herinneren met welke reden ik ook alweer koste wat het kost mezelf onnodige pijn wil aandoen met het lopen van 16,2 (over die 200 extra meter ben ik trouwens absoluut niet te spreken!) km...ik lijk het even kwijt te zijn...

Om tenminste 20 minuten mijn rode, pijnlijke snotneus te vergeten, blik ik graag terug op afgelopen weekend.

Daar Fran vanaf september mag bewijzen dat ze het verstand heeft geërfd van de mama, leek het me het ideale moment om op vrijdag nog eventjes ongegeneerd te genieten van het 'niet-schoolplichtig' zijn en de miekes en mezelf te trakteren op een ontspannen namiddagje Dendermonde. Weer zo'n plek waar ik gerust mijn dagen zou willen en kunnen slijten. Alleen zou ik me daar niet elke dag te buiten gaan aan smeuïge, smeltende pannenkoeken (nog 23x slapen...het weerzien zal zoet zijn) maar wel aan de culinaire hoogstandjes van de moe. Of hoe ALLES maar dan ook echt ALLES beter smaakt als het liefdevol is klaargemaakt door kleine moeke.

 

Niet alleen de geur en de smaak van het heerlijk malse stoofvlees verraadden de aanwezigheid van bruin bier, ook het effect hiervan op mijn kinderen liet niets van de twijfel over...

 

 

 

Hoewel in mijn geloofsovertuiging ontspanning volgt na inspanning, volgt na ontspanning onvermijdelijk ook weer inspanning. Na deze zalige VRIJdag, volgde een hectische zaterdag, met in chronologische volgorde:

- Ballet Fran

- Bakker

- Pistoletkes eten bij Caro

- Kinderen droppen op verjaardagsfeestje

- Aldi - Budgetslager - Colruyt

- Kamer van Julie verven (dit was allesinds het oorspronkelijke plan, maar aangezien ik als enige 'proper' was, 'mocht' ik ipv te verven, stofzuigen en afwassen...nee hoor, ik voel me zeker niet gebruikt (dit heeft me allesinds gevrijwaard van verf op mijn handen, wat een even grote nachtmerrie zou geweest zijn als wanneer ik in mijn kindertijd (en eigenlijk nu ook nog) stift op mijn handen kreeg, IEUW!) )

- Kinderen ophalen op verjaardagsfeestje

- Poing tot het maken van spaghetti EN appelcake op zen Piets voor 7 volwassenen en 9 kinderen in  een tijdspanne van 90 minuten, waarin ik ook nog de afwas, die al sinds woensdag aan een opmars bezig was (allemaal de fout van de defecte chauffageketel EN van mijn onwetendheid inzake het in mijn bezit hebben van een waterkoker ;-)), diende weg te werken, de rommel op moest ruimen en de tafel hoorde te dekken. Uiteindelijk heb ik na 120 minuten spaghetti op tafel weten te toveren, op een, door mijn nicht, mooi gedekte tafel, met, door diezelfde nicht en mijn tante, afgewassen servies in een semi-rommelig huis. Het resultaat mocht er zijn:

 

Aline liet op een heel andere manier haar appreciatie voor mijn harde werk blijken...

 

Als je nu denkt dat ik de rest van de avond op handen en knieën heb doorgebracht om al die spaghettirestjes van de vloer te rapen, moet ik je teleurstellen. Hiervoor heb ik dezelfde tactiek gebruikt als wanneer ik mijn nageslacht het plezier gun zich 5 minuten bezig te houden met het, door mij, meest gehate speelgoed EVER, nl; klei. Laten opdrogen en opstofzuigen die handel! Ik ben toch niet gek! Op een zaterdagavond heb ik heus wel andere dingen te doen...met name mijn strijk wegwerken, wat me maar 2,5 uur heeft gekost...Gaf me ruimschoots de tijd te genieten van 2 afleveringen van 'Thuis', 1 aflevering van 'Brothers & Sisters' en een megadeshydratatiesessie tijdens 'Grey's Anatomy', waarin McYummy niet alleen ruimschoots in beeld kwam, maar ook opnieuw vrijgezel werd (go home Kepner!). Het was een mooie dag...

 

Zondag was een grote dag voor Fien...en zodoende ook voor mama. Mijn kleine meid mocht om 8u50 (mag ik nog even herhalen dat het zondag was) aantreden in haar allereerste zwemles. Dat 'kleine' werd me visueel duidelijk toen ik zag dat ze net met haar hoofdje boven water kwam en al mijn verwachtingen inloste. Even wenen aan het begin van de les...de aandacht van de juf volledig naar zich toe trekken met zielige 'help mij, ik ben bang'-blikken, afgewisseld met heimelijke 'ik ben heus niet echt bang hoor'-glimlachjes...Fien = Fien.

Ook Fran loste om 9u50 de verwachtingen volledig in. Ze ploegde als een speer doorheen het water met als enige doel zoveel mogelijk andere kindjes voorbijsteken en laten zien hoe snel ze wel is. Michael Phelps is bij deze gewaarschuwd.

 

Het weekend werd afgesloten met smoutebollen EN kermisfrietjes (met ne goeie vettige cervela special met look en tomatenketchup) op het werk...'Vettige Zondag' deed zijn naam weer alle eer aan...I love my job ;-).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De wonderen der techniek...

Kan ik mijn kinderen, en mezelf, eindelijk terug proper gewassen kleren aandoen (aja, die rekening moet ik ook nog betalen...woeps), houdt mijn chauffageketel het voor bekeken. Nog een geluk dat het deze week relatief warm is, anders kon ik, in plaats van de zo gemiste ijskoffie die nu voor mijn neus staat (met eeuwige dank aan Caroline), mezelf beginnen oplepelen.
Waar ik vroeger wachtte tot manlief thuis was om hem met puppy-ogen aan te kijken en te vragen of hij asjeblieft oh please naar de verwarmingsmakerman (hebben die eigenlijk een officiële naam?) kon bellen, liet ik deze keer het probleem niet koud worden (zucht), nam ik volledig geëmancipeerd mijn GSM vast en wachtte vol zenuwen op de stem aan de andere kant van de lijn.
Tevergeefs...'altijd bereikbaar' is dus relatief.
Dan maar in het kort het probleem uitgelegd en gevraagd contact met me op te nemen. Uiteraard wordt er terug gebeld op een moment dat je voor één keer je mobieltje niet op 2 m van je oor hebt liggen. De man op mijn voicemail wist me te zeggen dat de foutmeldingen vermeld staan in de handleiding en dat daar dan ook bij staat hoe je dit probleem kan oplossen.
Klinkt als een eitje, niet?
De foutmelding 164 E staat er GEWOON NIET TUSSEN!!!! Word je toch hartstikke crimineel van... Daar ik toch een beetje fatsoen in mijn lijf heb zitten, ga ik de arme man laten genieten van een rustig avondje, om hem dan morgen op een ontieglijk vroeg uur eventjes te vragen WAAR IK DAN IN GODSNAAM 164 E WEL KAN TERUG VINDEN!
*zucht*
Een ijskoffie smaakt gewoon niet hetzelfde, gewikkeld in de slaapzak die je 4-jarig dochtertje voor haar verjaardag heeft gekregen.
Maar alweer, elk nadeel (= kou lijden) heeft zijn voordeel (= geen warm water = niet afwassen) (heb je dan geen waterkoker Lieve? Euhm, nee hoor :-)). Voor dat afwassen had ik eigenlijk ook al een andere oplossing gevonden:

Hoewel mijn lichaamstemperatuur momenteel het vriespunt lijkt te bereiken, was het kookpunt vanmorgen niet ver weg.
Ik heb het even voor je uitgerekend...over welgeteld 46 dagen word er van mij verwacht (vooral door mezelf dan) dat ik 16 km ononderbroken ga lopen doorheen de Antwerpse straten. Waar ik 2 weken geleden nog tot 3x toe moest stoppen, heb ik vandaag mijn rondje van (een kleinschalige) 5 km in 1 adem uitgelopen, maar man o man, ik heb afgezien...
Tijd om mezelf streng tot de orde te roepen, mijn grenzen te verleggen naar daar waar ik nooit eerder ben geweest en mijn gevreesde uitgestippelde route van 9.7 km doorheen het Kampse Militaire Domein eindelijk proberen te overwinnen. Ik laat het je zeker weten als de dag gekomen (en gegaan) is, maar mijn agenda laat de komende dagen niet veel ruimte voor 'ontspanning'.

Die ontspanning heb ik me afgelopen zaterdag dubbel en dik gegund. Voor de verandering dacht ik dat het wel eens tijd was om uit eten te gaan :-P. Met als enige verschil dat het dit keer voor de verjaardag was van een vriendin van mij wiens verjaardag reeds 108 dagen verstreken was (shame on me). Eerst de meisjes afgezet bij mijn zus, die een heerlijk geurende ovenschotel had klaargemaakt, wat alweer een 'te bewaren' foto opleverde:

Moest er iemand (A N Y O NE) interesse hebben

*gratis mee te nemen*

 

Na het etentje in de Villa Muun te Balen (gezellig!), waar ik mijn eerste Baileyskoffie OOIT dronk (geloof het of niet), wat me trouwens niet echt beviel...vrij schokkend dat niet alles met het woord 'Baileys' in, ook lekker is, startten we onze fietsen en reden richting Mol voor een avondje/nachtje shaken met die billen! Mijn buikspieren, die al plaats hadden moeten ruimen voor de  zoveelste overdaad aan voedsel in een week tijd, zijn onderweg naar daar serieus getraind geweest. Nooit eerder heb ik iemand gekend die werkelijk doodmoe wordt van het 'rustig ergens naartoe fietsen'. Maar na een aantal rustpauzes en zelfs een rondje windowshoppen, kwamen we dan, na een half uurtje, toch aan op de eindbestemming. Zo moe als ze was van het fietsen, zo hard heeft ze haar ass geshaked op de dansvloer...ZALIG! Het was lang geleden dat ik nog van begin tot einde mijn voeten geen seconde had laten rusten, nog langer geleden dat ik erna nog energie genoeg had om de terugweg naar huis, al zingend, aan te vangen en het was zelfs nooit eerder gebeurd dat ik na slechts 3



uurtjes slaap, maar uiteraard bloednuchter, ben gaan werken. Tegen de avond was ik meer dan doodmoe, tot op vandaag draag ik er eigenlijk nog de 'slaaptekort'-gevolgen van, maar het was het ZO waard...het heeft me van top tot teen deugd gedaan...(maar toch geef ik toe dat ik er te oud voor aan het worden ben)

Kleine wasjes, grote wasjes...

Mijn wasmachine is gemaakt! Woop woop! Het werd langzaamaan tijd, ik liep ondertussen (bij manier van spreken ;-)) al 3 dagen in dezelfde onderbroek rond en mijn, en de miekes hun, kleerkast vertoonde meer gaten dan de gemiddelde bol emmentalerkaas. De vraag 'wat zijn je plannen dit weekend', lijkt me duidelijk retorisch.
Het probleem bleek een verstopte afvoer te zijn.
De buit? Twee sokken, wat kleine centjes, steentjes (FIEN!) en...een lekstok (FIEN!), of allesinds het stokje van die lekstok.
Drie minuten 'werk' = 38 euro, blijkbaar heb ik dus toch het verkeerde beroep gekozen.

Woensdag vond het tweede deel van Fiens verjaardag plaats. Haar eerste feestje voor een select groepje van de klasgenootjes. Als je je afvraagt hoeveel lawaai 3 kleuters van 4 en 3 kleuters van 5 (bijna 6) kunnen maken?
Belachelijk veel!
Ik heb me stilletjes terug getrokken in de keuken terwijl die losgelaten bende kleine vandalen zich bezig hield met het respectvol behandelen van speelgoed.

Ach, ze hebben zich geamuseerd en wat is er, op zulk een dag, meer waard dan dat?

 

 

Fien wilde zich verkleden...het eerste deel lukte wonderwel goed (kleren uitdoen)...het tweede deel is ze gewoon vergeten (verkleedkleren aandoen)...

 

 

Prille liefde?

 

 

Tja...

 

 

Fiens eindeloze enthousiasme was ook weer van de partij...

 

Na deze uitputtende dag (3 uurtjes kunnen gerust doorgaan als volledige dag), had mama wel weer wat ontspanning verdiend. Na mijn BFF op maandag, trakteerde woensdag een andere vriendin ook nog voor mijn, ondertussen 98 dagen geleden gevierde, verjaardag. Deze keer liet ik me verleiden door...

 

 

Ik heb in mijn leven al vele (afwas-, was-, etens-)bergen overwonnen, maar deze bleek toch te sterk. Ik moest al een half uur eten alvorens ik een glimp kon opvangen van de heerlijk saignant gebakken steak. Toen ik deze eindelijk stukje voor stukje kon laten smelten op mijn tong, begon mijn maag reeds te protesteren tegen deze enorme hoeveelheid voedsel. Resultaat: een slechts half opgegeten steak en een halve berg, ondertussen koud geworden (beikes), steppegrasfrietjes. Ik heb er nog steeds spijt van. Na een kleine rustpauze voor mijn spijsverteringsstelsel en een rookpauze voor Ans...

 

 

Het leven van een roker kan hard zijn, ik heb een keer lief gezwaaid vanuit de mij omringende warmte...

 

wilde ik, in tegenstelling tot maandag, graag een LEKKERE coupe mokka eten, deze keer eentje helemaal voor mij alleen, aangezien Ans meer zin had in...

 

 

Daar zit je dan met je simpele, ineens niet meer zo verleidelijke, coupe mokka, zonder slagroom dit keer (denkende aan mijn reeds op maandag stilletjes aan uitpuilende maagstreek).

*groen van jaloezie*

 

 

Vandaag op het werk werd ik aangesproken door een toffe brandweerman (het is nu eenmaal complimentjesdag), of ik me nu ging inschrijven voor de 'Ten Miles' die plaats vindt op 21 april. *zucht* Ik zie het op dit moment echt absoluut niet zitten, aangezien ik in mijn 5 km van vorige week woensdag DRIE keer ben moeten stoppen, maar omdat zelfkennis inderdaad het begin is van alle wijsheid en ik mezelf echt wel goed genoeg ken om te weten dat als ik dit jaar niet mee doe, de kans uitermate miniem is dat ik het volgend jaar wel ga doen. Bij deze heb ik me ingeschreven voor de 'Ten Miles 2013'. OH    MY      SWEET      LORD!  Ik vraag me af of er al ooit eerder een deelnemer is geweest die meer dan drie uur nodig had....