Schatten op zolder

Dat soort schatten waarvan je ergens hoopt dat je er nooit meer iets van terug zal zien, maar waarvan je eigenlijk ook wel heel blij bent dat er nog tastbaar materiaal van te vinden blijkt.

Me gisteren, samen met de zus, in het ouderlijk huis op zolder een paar uurtjes opgesloten, om me te verdiepen in het verleden van de familie Leppens - Geenen.
In principe iets wat pas een twintigtal jaren later dan nu zou hebben moeten gebeuren, maar het is nu eenmaal wat het is en we moeten erdoor.
Onze ouderlijke woonst dient van boven tot onder leeggestript te worden, waarna er een walgelijk 'Te Koop'-bordje zal geplant worden in de voortuin van de thuis die ik nooit nog terug zal krijgen.

Surrealisme op z'n best.

Waar ik me had voorbereid op een aantal stevige huilbuien bij het zien van al dat jeugdig sentiment, had ik nooit kunnen voorzien dat ik in plaats daarvan een aantal keren in een bulderende lach zou schieten bij het terugzien van al dat kinderlijk genot en die puberale liefdesperikelen die op dat moment zo wereldbelangrijk leken.

En dan ben ik nog niet eens aan mijn eigen herinneringen geraakt. Elke doos die ik opende en bijgevolg leegroofde, bleek het emotionele bezit te zijn van de zus, die ik maar al te graag confronteerde met haar hilarische, maar soms ook droevige 'ooitjes'.
Té veel posters van Leonardo DiCaprio, een 'Fancy' van het jaar '98, briefjes aan haar vriendinnen die haar vriendinnen nooit hebben bereikt, maar waardoor ik, de kleine zus die deze informatie anders nooit onder ogen zou hebben gekregen, een beter inzicht kreeg in de jeugdjaren van mijn bloedgerelateerde in eerste lijn.
Anderzijds kaartjes die nog ondertekend werden met 'mama', wat ons niet minder dan 17,5 jaar terug bracht in de tijd. Een verjaardagskaartje voor haar 13de verjaardag met de melding '13 is dan wel een ongeluksgetal, hopelijk is het voor jou een prachtig jaar', die 8 maanden later een wrange nasmaak kreeg.

Zo zie je maar in het leven...you win some...you lose some...

Het draaide allesinds uit op een meer dan gezellig namiddagje dat ik maar al te graag had uitgebreid tot een sleepover omdat ik nu eenmaal geen genoeg kon krijgen van al dat 'lekkers'. Je kan je niet voorstellen hoe euforisch een (jonge) (knappe) (intelligente) vrouw van 29 kan worden bij de aanblik van een kartonnen doos met het opschrift 'Raad je plaatje'!

Zzzzzzzoeffffffff...

Een dikke 20 jaar terug in de tijd...ELKE week werd dit spel meerdere malen na elkaar gespeeld op onze zaterdagavonden waarbij we tweewekelijks onze magen vulden bij Tita en co en zij tweewekelijks bij ons. Een traditie die nu nog steeds wordt verder gezet trouwens, my family rules! Alleen is 'Raad je plaatje' koelbloedig vervangen door 'Scrabble'. Maar als je me kent zal het je niet verbazen dat op de eerstvolgende culinaire hoogdag te Leopoldsburg de chips en de chocolade verorberd zal worden tijdens een spelletje antieke memory.

Ik zou nog uren kunnen doorgaan over al de 'schatten' die ik tot nog toe heb terug gevonden, maar dat ga ik houden voor als ik aan mijn herinneringen ben geraakt.

Het was weer een tijdje geleden dat ik de tijd nam om hier een berichtje na te laten. En als je nu denkt 'tiens, die bucket list blijft precies wel redelijk onaangeroerd'...dan heb je groot gelijk. :-)
Voorlopig toch.
Mijn inschrijving voor de Spaanse les zal plaatsvinden op 19 augustus, omdat het simpelweg niet eerder kan. Maar dat komt er dus met redelijk rasse schreden aan. Ook heb ik, na het bekijken van mijn uurrooster van september, blijkbaar tijd en ruimte om de 'survival in de ardennen' af te werken. Het enige dat ik nog mankeer zijn medeslachtoffers.
Bij deze een warme oproep.

Heb ik de voorbije weken dan helemaal niets gedaan?

O jawel.

Ik heb genoten. Op mijn manier. Met en zonder mijn madammen. Plopsa Coo, Kerkhoven kermis, baileysavondjes met ons Anneke, grote kuis van keuken, living en de helft van de berging (komt helemaal goed), fietstochtjes op die schamele warme avonden, vriendinnenbabbels (altijd gecombineerd met wat voedsel),ijsjes eten, merken dat ik het dus echt wel kan, de lening alleen betalen en niet eens het idee hebben dat ik dingen op moet geven....

Maak je dus maar geen zorgen om mij...

It's all good :-)