31 mei 2013.
Een dag waar het merendeel van het spoedteam reeds enkele maanden reikhalzend naar uitkeek. De één met misschien een ietwat klein hartje, de ander vol spannende verwachtingen…Jessica en ik voornamelijk met een heimelijk, gniffelend gevoel.
Aan de hand van, rechtstreekse of eerder onrechtstreekse , tips die te pas en te onpas op het mededelingenbord verschenen, probeerden we niet enkel de interesse en de nieuwsgierigheid, maar ook het ‘durfgehalte’ van onze collega’s meer en meer aan de oppervlakte te krijgen.
Een tactiek die loonde.
Met niet minder dan zestien spoedcollega’s begaven we ons naar een plek waar ‘vies, vuil en vettig’ een totaal nieuwe betekenis kreeg.
Pure bewondering voor zij die zich vol overgave smeten in een voor hen onbekend avontuur dat ze zich (hopelijk) nog lang zullen herinneren.
Crime scene: Domein Orshof te Neerglabbeek
Uur van de misdaad: 16u00
Vermoedelijke duur: 90 minuten
Vereisten: het vermogen om je verstand eventjes volledig op vriesniveau te zetten, een pijngrens die net iets hoger reikt dan het juist kunnen verdragen van een netelbeet en, niet geheel onbelangrijk, kledij waar je emotioneel EN fysiek afstand van kan nemen.
Na een verkennende boswandeling van een tiental minuten waarin de ‘onwetenden’, maar zelfs de ‘wetenden’, nog netjes de mini-modderpoeltjes probeerden te ontwijken, kwamen we aan bij de plaats der onheil…het moeras.
Niet alleen zag het er allesbehalve smakelijk uit, de geur deed ook niet direct denken aan een weide vol welriekende boterbloempjes.
Hier was het geen kwestie van erlangs of erover, maar wel degelijk een kwestie van ERDOOR.
Waar het hele idee achter deze activiteit lag om elkaar als groep door de alles opslorpende smurrie te helpen, draaide het bij ons eerder uit op een ‘survival of the fittest’, waarbij voornamelijk de vier mannelijke collega’s gezien werden als ‘Enemies of the State’. Nagenoeg iedereen mocht eraan geloven en kan nu met zekerheid zeggen dat de smaak volkomen in overeenstemming is met het uitzicht en het aroma.
Nog een geluk dat de Spoed is uitgerust met een flink aantal vrouwen die hun mannetje weten te staan, waardoor ook het aanwezige testosteron niet geheel ongehavend uit de strijd kwam.
Na een meer dan deugddoende douche waarbij allerhande ondefinieerbare troep van ons lichaam bleef lopen uit plaatsen waar je het bestaan nog niet van wist, was het tijd voor het meer ontspannende deel van onze teambuilding.
De geur van smeulend vlees kwam ons langzaam maar zeker tegemoet naarmate we verder weg reden van de Limburgse schoonheid en ons terug meer en meer op bekend Mols terrein begaven.
Niets zo goed als een gevulde maag om een, zorgvuldig in elkaar gestoken, quiz te winnen, waarin niet alleen de parate kennis, snelheid en ademhalingstechnieken werden getest, maar waar ook de danskwaliteiten stevig onder de loep werden genomen.
Het was een nek-aan-nekrace, maar het compleet onverwachte dranktalent van Katrien zorgde ervoor dat Ploeg 3 verdiend naar huis mocht gaan met de beker (in de vorm van een spekbrochette)!
Het hoeft niet gezegd dat het bekomen van een goed team tijd nodig heeft en we hier dan ook tot in de vroege uurtjes ons beste beentje voor hebben voorgezet.
Bedankt lieve collega's....see you next year?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten