We gaan naar zee!

Dag 1      28/01/2013

Na de kindjes naar school gebracht te hebben en de koffer te hebben voorzien van een aantal gezondere voedselgroepen dan, zoals in elk eerder vakantietripje, enkel en alleen de 'restgroep', mijn limousine voorgereden om ons Anneke op te pikken, waarna ons langverwachte tripje naar zee kon starten...

Mijn bezorgdheid omtrent 'o nee, wat als An en ik na een uur al niet meer weten wat te zeggen tegen mekaar', bleek, zoals best te verwachten was, volledig ongegrond. Nu ik dit typ zitten we halverwege dag 2 en buiten onze zes uurtjes (slechte en onderbroken) slaap is er van stilte niet veel sprake geweest. Beiderzijds dan ook nog, wat voor mij vrij nieuw is, daar ik vaak het idee heb bij andere vriendinnen dat voornamelijk ik het woord voer. Best een verademing :-).

Omdat eten nu eenmaal een belangrijk, zoniet het belangrijkste, onderdeel uitmaakt van mijn dagelijkse bezigheden, kon ik (en ja hoor, ook An) niet het geduld opbrengen om te wachten tot de aankomst in Koksijde om een eerste keer iets tussen mijn kiezen te laten belanden (dan tel ik de koek en de druiven (jaja) van onderweg niet mee). En zoals het een goede burger betaamt, buigen wij voor dat heerlijke gegeven.

 

 

Aangekomen in het, raar maar waar, zonnige Koksijde, eerst het hotel opgezocht in de hoop toch al op de kamer te mogen, al waren we een kleine 1.5 uur te vroeg. Ook weer zoiets nieuws... (meer dan) op tijd komen. Tot onze verbazing bleken de kamers volledig in overeenstemming met de gasten...

 

 

De koffers, letterlijk, in de kamer gesmeten en toegegeven aan de lokroep van de zee. Het is en blijft een beetje een magische plek. Elke keer weer, net als wanneer je op kinderleeftijd telkens opnieuw met verbazing naar dat grote geweld keek, voel je je op een of andere manier volkomen vrij bij het aanschouwen van die gigantische watermassa.

Om die kinderlijke blijheid nog wat feller uit te buiten en omdat de kindjes overal en altijd toch wel ergens bij me zijn, de zakken gevuld met een hele hoop door zand besmeurde schelpen. Wetende dat ze enorm blij gaan zijn met dit kleine, simplistische kadootje, wat voor hen symbool staat voor het hele zeegebeuren, om na een dag of twee dit gegeerde speelgoed terug te vinden in één of ander vergeten hoekje. Ach, ze zijn het waard.

 

 

 

Na een fikse strandwandeling en ondertussen een kilo of vier aan schelpen mee te zeulen, de eerste (van vele nog te komen) 'hot chocolate'-breaks ingelast, heavenly... (maar weer die restgroep aan koekjes erbij, dan doe je al zo je best ;-))

 

 

Time flies when you're having fun...dat was dit keer niet anders, na de terugwandeling, waarbij we merkten dat we het spoor van schelpen best ver gevolgd waren, hebben we ons rustig gesettled in onze thuis voor drie dagen. Daar we de enige twee hotelgasten waren in het volledige gebouw, konden we ook het binnenzwembad een beetje als het onze beschouwen. Zwemmen heeft een verrukkelijk ontspannend effect...tot ik geveld werd door een volhardende kramp in mijn linkervoet, pijnlijk, maar terzelfdertijd ook zo hilarisch. :-)

 

Voor ons avondeten hadden we beiden zin in iets 'simpels' en daarbij hoort dan ook een 'simpel' taverneke. Nooit eerder een zo fel verlichte brasserie gezien, de gemiddelde leeftijd van de andere gasten lag om en bij de 65 jaar en de (enorm luide, maar dat kan waarschijnlijk dan weer terug gebracht worden naar die gemiddelde leeftijd) 'achtergrondmuziek' bestond uitsluitend uit de meest vreselijke Vlaamse Schlagerhits. Hoe krijgen we het toch steeds weer voor elkaar?

Maar...het aperitief was geestverruimend en de spaghetti (eens ik hem terug gevonden had onder de gigantische hoop kaas) alsook de lasagne smaakten super!

 

 

Na nog heel wat getater en getetter (dat mens zwijgt geen 2 seconden ;-)) tot beide onze kelen er pijn van deden, was het tijd voor...oogjes dicht en snaveltjes toe...

 

 

Dag 2     29/01/2013

 

Sportief als we zijn stond onze wekker geprogrammeerd om 8 uur om de dag meer dan goed te kunnen beginnen met een deugddoende zeedijkjogging. We moesten er nu eenmaal wel rekening mee houden dat we op vakantie waren, doe asjeblieft een beetje normaal, wakker waren we dus allesinds om 8 uur, om om tien uur dan ook werkelijk te vertrekken op loopmissie. 

 

 

 

Het zijn zotten die gaan lopen met windstoten van meer dan 60km/u, nog zotter zijn ze als ze het merendeel van de looptijd tegen de wind in trachten te lopen....

De combinatie van wind, regen, nog even vlug een sigaretje roken net voor vertrek en het feit dat ze al meer dan een maand haar loopschoenen niet meer van dichtbij had gezien, legde An geen windeieren ;-). Vijf minuten voor mij heeft ze het moeten opgeven, maar wat een prestatie om ondanks die gestoorde combinatie 25 minuten aan een stuk door te gaan! Ik kan me echt niet voorstellen dat we meer dan 3 km hebben afgelegd in die weersomstandigheden, maar het kan niet anders dan dat we zodoende een massa aan spieren hebben gekweekt! We rule!!!

 

Zoals paragraaf 5 in mijn 'ongeschreven-wetboek' het zo mooi beschrijft: 'Na inspanning volgt ontegensprekelijk ontspanning!'

Time to shop...shop...shop!!!

Vol energie door het lopen startten we aan onze daguitstap naar Oostende, om luier dan de gemiddelde ambtenaar aan te komen na een tramrit(je) van 55 minuten.

 

 

 

Tijd om de batterijtjes wat op te laden...Lunchbreak!!! En, uiteraard, hot chocolate time! (gezien hoe hoog die toren slagroom is? I-DE-AAL! In West - Vlaanderen begrijpen ze vrouwen die om 'een beetje' slagroom vragen) 

 

 

 

 

 

En omdat shoppen nu eenmaal superleuk...

 

 

 

 

maar ook doodvermoeiend is, was het even later alweer prijs...

 

 

 

I'm a junkie...

 

Daar we nog redelijk wat tijd te doden hadden alvorens ons tafeltje in La Siësta (kmis je zo) cosmopolitanproof was, de stad Oostende wat grondiger verkend.

 

Soms zeggen beelden meer dan woorden...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat 'De Onthaasting' voor mij is in Mol, is 'La Siësta' voor mij in Oostende. Genieten van de eerste tot de laatste seconde, van de sfeer, het eten, het drinken...

 

 

*zucht* Ik zou er uren naar kunnen kijken...

 

Eens terug in Koksijde, wilden we onze laatste avond zo lang mogelijk rekken...gewapend met een handdoek, een fles cava en oneindige gespreksstof ons kamp opgezet op het winderige strand. Onderweg daar naartoe moeten toegeven dat ik echt een schrikschijt ben...ik zag de voorpagina al voor me: '2 jonge moeders vermoord terug gevonden in de duinen van Koksijde', maar dankzij het koelbloedige optreden van An en het idee dat ik de hotelsleutel kon en zou gebruiken als dodelijk wapen was het echt een zalige ervaring!

 

 

03u00...slaaptijd!

 

 

Dag 3   30/01/2013

 

Bij het idee om de wekker op half 8 te zetten, stootte ik op een nooit geziene weerstand bij An. 'Lieve nee, ge moet uwe wekker nie zetten, ik ben echt te moe om al zo vroeg op te staan.'

En dan, om 6u40, ineens een stem in de duisternis: 'Lieve?' En aangezien ik An had beloofd dat ze mij wakker mocht maken als haar biologische wekker haar opnieuw om 5 uur zou wekken, kon ik niet anders dan onmiddellijk reageren. Je kan wel zien dat we ons schoonheidsslaapje grotendeels gemist hadden...

 

 

Op het doodst mogelijke gemak gegeten, koffer gemaakt en het hotel vaarwel gezegd. Het was een stralende dag aan de Belgische kust, maar we moeten eerlijk zijn, Koksijde is nu niet meteen 'the place to be', in de auto gesprongen, onszelf wat meer wakker gedwongen door onbeschaamd en vrijwel ongecontroleerd te shaken op loeiharde muziek en een ongepland bezoekje gebracht aan ' De Haan'.

 

Prachtig! Ik was echt onder de indruk, die gebouwen, die straatjes, de kust...even herhalen wat ik meermaals (tot vervelens toe waarschijnlijk, maar dat zal ze nooit toegeven (hoop ik)) tegen An gekweeld heb: 'Hier zou ik gerust mijn dagen kunnen slijten.'

 

 

En ik zou elke dag starten met een bordje pannenkoeken van bij de 'Coqisserie'.

 

 

 

Niet normaal lekker! Werkelijk mijn eerste culinaire orgasme. Die pannenkoek was lichter dan lucht, bij de eerste aanraking met mijn tong leek hij weg te smelten om mijn zintuigen te vervullen met een ongekende vorm van genot. Voor dat alleen zou ik onmiddellijk terug rijden, het feit dat aan de Coqisserie een B&B is verbonden, doet me helemaal tintelen van plezier. Nummertje elf op de Bucket List: overnachten in B&B De Coqisserie (of nummer 12? Nummer 11 is eigenlijk gereserveerd voor dr. Avery...hmm, moeilijke keuze, misschien gewoon combineren?).

 

 

Kword alweer helemaal gek door ernaar te kijken...

 

Onze laatste uurtjes 'effe weg', gevuld met letterlijk uitwaaien, kuieren, wandelen, babbelen (deuh)...genieten is...

 

 

 

 

Een dag niet onnozel gedaan, is een dag niet geleefd, vandaar...

 

 

 

 

 

 

We moeten zelfs toegeven....dat we het werk begonnen te missen...

 

 

Ik kan niet anders dan zeggen dat deze drie dagen de meest ontspannen 'vakantie' is geweest die ik ooit gehad heb. Mijn hoofd is volledig leeg geweest, mijn hart gelucht, mijn levenslust opgeladen. Merci Anneke, voor dit super 'weekend', you're a keeper ;-)