Zelden me zo slecht gevoeld na het zien van een film. Walgelijk. Niet alleen het feit dat ze zo diep zat dat ze haar kinderen hun leven kon afnemen, het moment dat ze ze één voor één naar boven liet komen...huiveringwekkend. Ik krijg nog kippenvel als ik eraan denk. Maar ook het feit hoe ze behandeld werd door haar 'liefhebbende echtgenoot'. En wat nog erger is...ik denk dat het voor veel vrouwen ergens een vrij herkenbare situatie is...
Dadelijk voor ik ga slapen men kleinste nog eens goed bekijken, een dikke knuffel en een smakkerd van een kus geven om dan zo dicht mogelijk tegen men grootste aan te kruipen, want dat had ik haar beloofd, om dan alleen maar te kunnen denken 'mijn god, wat zie ik jullie graag'.
Ik heb de film ni gezien en betwijfel of ik m nog zal zien, maar ik heb onze Guust toch ook nog effe keihard geknuffeld zuh!
BeantwoordenVerwijderen