ALWAYS wear sunscreen....

Ondanks Baz Luhrman's overduidelijke waarschuwing heb ik het toch nagelaten afgelopen zondag mijn tere velletje te beschermen tegen die eerste, en blijkbaar voorlopig laatste, zonnestralen. Hoewel ik van mijn kant absoluut oprecht blij was de zon nog een keertje in haar beste humeur terug te zien, heeft het venijn me pijnlijk duidelijk gemaakt dat dat genoegen niet wederzijds was.

Reeds 29 jaar lang ben ik eigenaar van een paar melkwitte, nooit van kleur veranderende, onderbenen.

Correctie.

Ik WAS de eigenaar van zulke benen.

Mijn onderste ledematen zijn namelijk niet langer melkwit te noemen, maar wel degelijk VUURROOD. Zelfs nu, 2 dagen na datum, neemt de diepte van de kleur nog niet af. En ook de gepaard gaande pijn lijkt een nieuwe thuis te hebben gevonden.

Ik weet niet of je het kan zien op de foto, maar mijn rechterbeen is werkelijk een gezwollen versie van het linkerbeen. Wat op zich al vrij merkwaardig is, aangezien de linkerhelft van mijn lichaam de meeste slagen heeft mogen incasseren van dat omhooggevallen, hautain stukje hemellichaam dat zich ook wel 'de zon' durft noemen.
Neem dit gerust letterlijk...terwijl mijn linkeroor voortaan blozend door het leven gaat, fungeert mijn rechteroor als covergirl voor de nieuwe 'Colgate 3D-white'-tandpastacampagne.

Het was misschien een tikkeltje minder erg geweest, moest ik mezelf al niet sinds zaterdag als een kreupele door het leven hebben moeten sleuren, nadat ik, samen met 2 van mijn collega's, het lumineuze idee had om op vrijdag mee te doen aan een jaarlijks terugkerend volleybaltornooi. Niet alleen was er van 'eer hoog houden' na de eerste match, die een luttele 4 minuten heeft geduurd, al in de verste verte geen sprake meer, ook bleek deze sport volledig nefast voor mijn pijngrens. In de laatste match, waarin we echt 106x beter speelden dan in die befaamde eerste, stond het huilen me nader dan het lachen bij elke bal die ik mijn richting uit zag komen. Onderarmen die de pijn niet langer konden verdragen, een geschaafde rechterhand door de loeiharde (!) opslagen die ik keer op keer gaf en dan die nooit eerder ontdekte, ongekende en, meer dan eender wat, onbeminde spieren die me de dag erna weer maar eens duidelijk maakten dat ik nu eenmaal niet gemaakt ben om te sporten.
Het heeft me zaterdagmorgen ruim drie kwartier geduurd alvorens ik nog maar de moed vond de veiligheid van mijn bed te verlaten en als een ware debiel de trap afdaalde op een manier die Fien met verstomming leek te slaan, waarna de vraag 'mama, wat doe jij nu?' als een ware mokerslag in mijn gezicht leek te belanden.
'Awel Fien, ik PROBEER op een ietwat menswaardige manier de trap af te dalen, MAG HET?'
En dan maar blijven beweren dat stomme vragen niet bestaan...

Ik vind het vreselijk om toe te geven, ik heb de gedachte dan ook harder dan hard proberen te verdringen, maar ik heb meermaals het volgende door mijn hoofd weten gaan ... 'This is a man's world'.

Exact hetgeen ik vorige week maandag dacht toen ik nog maar op weg was naar de meest vreselijke plek op aarde...de autokeuring.

Nu ben ik een vrij zelfverzekerd iemand die niet snel een uitdaging uit de weg zal gaan, maar bij het betreden van dit 'walhalla der mannen', verander ik onstopbaar in het meest stereotiepe vrouwtje dat verlegen en dom lacht naar de man die haar vol minachting aankijkt nadat ze, bij de vraag om de 'faar' op te zetten, haar mistlampen aandraait om dan de meest overbodige opmerking te krijgen, nl 'ge moet uwe pinker naar achter trekken'.

*Genant*

Om dit alles met een positieve noot te eindigen bleek mijn autootje ook nog eens afgekeurd te worden op 'uitlaatgassen'.
Toen ik enkele uren later een berichtje stuurde naar mijn zus om haar te zeggen dat de soep die ze gemaakt had weer superlekker smaakte en ik er even bij vermeldde dat ik afgekeurd was op uitlaatgassen, als antwoord op haar vraag om haar te laten weten hoe de keuring was geweest, kreeg ik volgend berichtje terug: 'Alle missie alweer geslaagd dan ;-). En uw autootje? Goedgekeurd?'.

Tot op vandaag vraag ik me af op welk gebied zij in hemelsnaam dacht dat ik afgekeurd was op uitlaatgassen?

Net als bij de man die ik verleden week opbelde om zijn afspraak te verzetten, die zijn voicemailberichtje (eerlijk waar) eindigde met HET WOORD 'hekje' (hi-la-risch), stel ik me de vraag:

Nemen we de dingen niet al te vaak al te letterlijk?

:-)

Liefste Fran....

Zaterdag 5 mei 2007 om 00u09 maakte je me stilletjes duidelijk dat je klaar was om de wereld te komen ontdekken, de volgende 20 uur werd je wil om eruit te komen steeds heviger en pijnlijker, maar die pijn werd volkomen bijzaak vanaf de eerste glimp die ik van je op kon vangen.

Dit was perfectie.

Hoewel de eerste woorden die je van me te horen kreeg klonken als: 'Fuck man, da doe zeer', leek je je toch onmiddellijk aan je mama te hechten.
Letterlijk en figuurlijk.
Na een maand borstvoeding, waarbij je onophoudelijk huilde van de honger om dan na twee minuten drinken van pure uitputting in slaap te vallen, waarna dit scenario zich als een viscieuze cirkel bleef herhalen, besloot ik deze zogenaamde 'beste oplossing voor je baby' stop te zetten. Niet alleen was jij vanaf dat moment de meest vrolijke, niet langer hongerige, baby, maar ik voelde me eindelijk niet langer een totaal uitgeputte koe die haar kalf ten alle tijde moest voorzien van de nodige voedingsstoffen, met overlopende uiers die niet altijd een even leuk plaatje opleverden bij het verschijnen van twee perfect afgeronde cirkeltjes. Hoewel melkspuitende tepels een hilarische herinnering blijven.

 

Je was een droom van een baby. Na twee weken sliep je door, je lachtte ALTIJD, als je 's morgens (veel te vroeg) wakker werd, klapte je hard in je handjes of begon je te brabbelen zodat je papa en ik elke dag weer met een glimlach op onze gezichten opstonden.

Aan de andere kant werd ik ronduit gek van het feit dat je 's nachts tot 7x70 maal je tut kwijt raakte (en papa dit nooit hoorde) en ook jij had wel eens last van de meest smeuïge, walgelijke-geur-verspreidende diarree die vanuit je pamper verspreid werd naar elk mogelijk lichaamsdeel.

Ach...details...

 

Net als toen hou je nu nog steeds van dansen, tv kijken, verhaaltjes luisteren en, uiteraard...

 

 

Toen ik je op 15 februari 2009 in bed legde, heb ik eventjes naast je bedje gehuild. Ik wist wat er stond te gebeuren. Je kleine zusje wilde, net als jij, van de wereld komen proeven. Jij had geen idee wat je te wachten stond. De aandacht, die tot dan toe, alleen maar op jou gericht was, zou vanaf nu gedeeld moeten worden. Die gedachte dat jouw leventje, buiten jouw wil om, zomaar eventjes compleet zou veranderen, brak mijn hart.

 

Hoewel mama en papa toch wat tijd nodig bleken te hebben om te wennen aan een tweede engeltje, was jij vanaf dag 1 een fiere grote zus.

 

De tijd vloog voorbij...het lijkt wel of je van een tweejarige peuter ineens bent overgeschakeld naar een zesjarig madammeke.

 

Ja hoor...vorige zondag vierde je al je ZESDE verjaardag. Ook dees is erover.

 

 

Je hebt er een heuse verjaardagsdriedaagse opzitten. Zaterdag vierden we deze heuglijke (boehoe) dag met mama's familie. Omdat ik nu eenmaal altijd moet kunnen overdrijven, was ik de hele vrijdagavond druk in de weer met de culinaire voorbereidingen. Het resultaat mocht er, al zeg ik het zelf, echt wel zijn,...

 

 

Als logisch gevolg van het feit dat we voor deze overvloed aan zoete zondes, onze magen opwarmden met smoskes comme chez moi, zat ik met een overschot aan overschot en wat meer is, met een onaangeroerde kom overheerlijke tiramisu met baileys en speculaas. Ondenkbaar.

De vrienden van de Spoed zullen er niet rouwig om geweest zijn, volgens mij hebben ze zelfs de kom mee opgevreten. Ik vind ze nergens meer terug.

 

Zoals je kan zien, hebben we het feestje in openlucht gehouden. De gehele week werd er gesproken over een 'kille' zaterdag waarin we de zon zouden moeten missen en een warme eerste zaterdag van mei een utopie leek te worden. Mijn gevoel zei me net iets anders. Vandaar dat ik reeds op donderdag de grove middelen boven haalde en mijn, in een verzamelplaats van groenafval veranderde, achtertuin een welverdiende opsmukbeurt gaf.

 

 

 

 

 

En, wat had je nou gedacht, ik bleek gelijk te hebben! De weergoden waren mij, maar vooral mijn Frangipanneke, goedgezind. Of....zou vake er misschien voor iets tussen gezeten hebben?

 

 

 

Het was allesinds een supergezellige avond met alle mensen die wij als onze familie beschouwen.

 

 

 

 

 

Ja hoor, waar foto's getrokken worden, jat Fien altijd wel even het toestel om de kunst van zelfportreteren volledig onder de knie te krijgen...

 

 

 

 

 

Na een veel te korte nacht was het tijd voor feestje nummer twee! Samen met je BFF die 10 dagen voor jou de kaap van de 6 had behaald, gaf je een coole party in Circus Bruul. Het eerste voordeel van een zesjarige is ongetwijfeld het feit dat mama's niet langer elk speeltuig mee moeten verkennen en voor de 379ste keer op 10 minuten tijd van de glijbaan moeten sjeezen die amper breed genoeg is om de gemiddelde heupbreedte van een (in leeftijd) volwassen vrouw te dragen. Een koffieke, een babbelke...wat moet een feest meer hebben?

De enige 'storende factor' was één of ander ettertje van een jaar of acht die het nodig achtte het feestje van MIJN kind te willen vergallen door zich op te stellen als gewelddadige bruut, en dan ook nog eens 'astrant' reageerde toen we hem erover aanspraken. Het leek wel of hij me smeekte de voetafdruk van mijn maat 41 op zijn achterste te brandmerken. Een geluk voor hem dat zelfbeheersing 'my middle name' is.

 

 

 

 

 

Op maandag 6 mei werd je niet 1, maar 2 keer gevierd. Als eerste in de klas. 's Morgens bij het klaarmaken maakte ik een paardenstaartje in je 'sixties'lokken, waarbij je me ongerust aankeek en vroeg: 'Maar mama, gaat dat nu wel lukken om een kroon op mijn hoofd te zetten?' *glimlach*

En dan zeggen ze dat kinderen zorgeloos door het leven fladderen.

Je wilde graag Mega Mindy - cakejes meenemen naar school, aangezien ik absoluut voorstander ben van het principe 'what my baby wants, my baby gets', haalde ik mijn creatieve brein nogmaals vanonder het stof en fabriceerde volgende pareltjes:

 

 

 

I rule BIG TIME!

 

's Avonds, bij je papa, werd je voor de vierde en (voor dit jaar allesinds) laatste keer in de kadootjes gezet. Daar kreeg je allemaal centjes, omdat je nu eenmaal doodgraag een I - pad zou hebben (er verder dan ver over), je bedelde zo'n 90 euro bij elkaar. Ideaal. Op dit tempo ben je zeker 12 jaar voor je er daadwerkelijk één kan kopen. Zo zie je maar...Mama's krijgen altijd hun zin. :-)

 

Lieve Fran, ik hoop dat je genoten hebt van je drie daagjes 'in the spotlight'. Blijf voor eeuwig en altijd mijn Frannemieke aka 'de perfectie'.

 

Je mama

 

Om dit enorm ontnuchterende gebeuren te kunnen verwerken (en omdat eender welk excuus bruikbaar is) nodigde ik op maandagavond ons Anneke uit, voor een Baileyske op het terras, in aanwezigheid van de vuurkorf en een heerlijk warm fleeceke. Dit is genieten...

 

Na het feestje van zaterdag schoot het mij te binnen als een kogel doorheen het hoofd van een ter dood veroordeelde...zou ik het huis in mijn eentje kunnen houden? Het gezellige feestje in openlucht deed me opnieuw beseffen dat ik dit nog steeds een droomhuis vind. Na de berekening gemaakt te hebben, zou het mij, mits een ietwat zuinigere levensstijl, moeten lukken. Wat niet meer wil zeggen dan dat ik vanaf nu mijn vrienden en collega's nog meer moet zien af te zuipen op een onopmerkbare manier en mijn toiletpapier misschien twee in plaats van één keer moet gebruiken.

YES I CAN!

Met dit in mijn achterhoofd heb ik genoeg van de mentaliteit 'het huis te laten voor wat het is, het wordt toch verkocht' en ben ik vast van plan van dit huis ONZE thuis te maken. Naar mijn manier, naar mijn zin.

 

Stop dreaming...Start living...

 

Vandaar dat ik gisteren de daad bij het woord nam en mijn voortuin volledig omgeploegd heb. (voor de verschrikkelijke 'dirty minds' onder jullie, dit is NIET metaforisch bedoeld)

Het uittrekken van de vreselijk lelijke beplanting en het omploegen van mijn toekomstige droomtuintje waarin ik als een ware marginaal het Strooiendorpse leven kan gade slaan vanop mijn, centraal geplaatste, zitbankje, gaf me een enorm gevoel van onafhankelijkheid en emancipatie.

Een man is als het ware het meest onnodige gereedschap in een vrouwenleven. (of is dit net een tikkeltje te cynisch?)

Doch...

Nadat mijn broer er (misschien wel letterlijk, na een uurtje stonk ik al uuuuuren in de wind) lucht van had gekregen dat ik in mijn eentje aan een total make over van de voortuin was begonnen, stond ie in geen tijd voor mijn deur met de vraag of ik 'misschien hulp nodig had'.

We weten allemaal dat een man op tijd en stond de onverklaarbare drang voelt om zijn mannelijkheid te bewijzen, en dan nog liefst in de nabijheid van een 'weerloos vrouwtjesmens', dus ik heb hem een plezier gedaan door hem het zwaardere ploegwerk te laten uitvoeren. Zinnen als 'waauw Tom, ik had het in mijn eentje nooit zo goed kunnen doen', maakten zijn dag zelfs nog beter.

Toegegeven, nadat ik de eerste schup in twee had gebroken en bij de tweede, na de eerste schep, alleen nog maar de steel bleek vast te hebben, was zijn hulp meer dan welkom.

 

 

 

 

Zoals jullie weten, ben ik van nature een uiterst bescheiden persoon, dus het gebruik van superlatieven is absoluut niet aan mij besteed, maar mijn voortuintje wordt het ALLERmooiste, meest gezellige en Meneer Properste voortuintje van heel de buurt en diens omstreken. En dat allemaal door MIJN hard werk! (en een beetje door de ploegbroer en het ex-mannetje die me voordeed hoe ik de boompjes best verwijderde, waarvoor oprechte dank)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

One small step for man...

One giant step for Fien!

Nadat we haar een kleine 2 jaar geleden voor het eerst op een fiets zetten, waarna ze letterlijk niets méér deed als dat zitten op een fiets, heeft ze vandaag het idee dat ze louter en alleen met haar telepatische krachten die vierwieler (niet te veel ineens verwachten) wel aan het bewegen zou kunnen brengen, van zich af geschud en heeft ze haar eerste rijdende stapjes in de wereld gezet.
Zomaar.
Ineens.
Op eigen verzoek dan ook nog.
Het kind weet me nog steeds te verbazen. Toch was het geen overdonderdend succes, ik begrijp nog steeds niet hoe, maar op één of andere manier krijgt ze af en toe de pedalen echt niet rond gedraaid. En aangezien we Fien kennen als de rust en kalmte zelve, kan je je best inbeelden hoe alle honden in de buurt uit pure angst onder het dichtsbijzijnde meubelstuk zijn gekropen bij het moeten aanhoren van zulk een resem aan hoge, supersonische tonen.

Het gaf me wel een perfecte aanleiding om mijn blog nog een keertje bij te werken. Want samen met het verstrijken van de Ten Miles, lijkt de rode draad een beetje uit mijn berichten te zijn verdwenen.
Sinds die zwartgekleurde zondag ben ik dan ook niet meer gaan lopen. Eigenlijk heb ik sindsdien niets anders gedaan dan werken, eten en slapen. Wat een verademing dat het morgen mijn laatste dag, van een reeksje van 12, werken is en ik kan genieten van 2 dagen welverdiende rust.

I wish!

Het weekend zit overvol gepland met de voorbereidingen en uitvoeringen van de feestjes voor Fran, die zondag al ZES kaarsjes mag uitblazen! Z  E  S... Toen ik haar daarstraks in bed legde en mijn hoofd nog even naast dat van haar legde op haar kussen, dacht ik terug aan die eerste nacht, alleen wij tweeën, samen naast elkaar in dat ziekenhuisbed. Fran gewikkeld in een roos fleecedekentje, ik in een overruime pyjama met een maandverband in mijn onderbroek, groot genoeg om de melkvoorraad van een volledige maand van 1 koe in op te vangen, en de meest vreselijke panda-ogen EVER door de gewelddadige overval van de babyblues op heel mijn, reeds door een orkaan aan hormonen geteisterde, zijn. Uren heb ik naar dat perfecte wezentje liggen kijken en kon (en kan) ik alleen maar denken...Ik hou van jou tot aan de maan en terug en zelfs nog verderder...