Dat is de zin die me vandaag het meest is bij gebleven...
Al vanaf het moment dat ik deze morgen wakker werd, was me duidelijk dat mijn humeur het vriespunt had bereikt. Niets was goed, alles kostte moeite, de tijd ging te snel en te traag tegelijkertijd...
Oorzaak?
De nakende begrafenis van mijn vriendins moeder, tevens ook de grootmoeder van het beste vriendinnetje van Fran...Gestorven en begraven in dezelfde periode als waarin ik exact 17 jaar en 2 dagen geleden mijn eigen moeder onherroepelijk heb moeten loslaten...Ook al was ik toen pas op de prille leeftijd van 12 jaar, zovele jaren later een vriendin 'hetzelfde' zien mee maken, brengt je in één tel terug naar het gevoel van eenzaamheid, het verdriet in zijn meest naakte vorm en het ongeloof van toen. Ongeloof over het verlies, het reëel worden van de woorden 'nooit meer' en ongeloof over het feit dat desondanks de wereld, met zijn onbenulligheden, gewoon maar door blijft draaien. En toch...het verdriet 'slijt', je geeft het allesinds een plaats...maar...sinds 27 december 1995, leeft mijn mama in mij.
De afscheidsviering was mooi, sereen, intiem. Het gaf me een warm gevoel dat ik tot die intieme kring mocht horen, dat mijn vriendin me liet delen in haar verdriet en me op één of andere manier nodig had vandaag.
Bij het naar huis rijden merkte ik dat mijn vrieshumeur verdwenen was. Het opgekropte verdriet had een uitgang gevonden vandaag...
Tijd om te gaan slapen nu...morgen is het D-day, 8 km lopen op de eindejaarscorrida in Leuven. Again...may God be with me :-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten