Let it rain...

Veel zin had ik er niet in... Maar aangezien de eindejaarscorrida met rasse schreden dichterbij komt, en ik me daar liefst niet belachelijk maak, heb ik de regen getrotseerd en op mijn (natte) sloffen les 16 afgewerkt. Vijfendertig minuten lopen is ondertussen vrijwel een routine geworden en toch voel ik me elke keer weer enorm trots dat het me lukt. Niet alleen lukt het me, maar ik ben ook niet langer tot 3 uur later op zoek naar mijn 72ste adem. :-) Morgen, als laatste voorbereiding op de 8 km van zondag, les 17 afwerken...ik ga ze nog weten te appreciëren, ons Evy.

Gisteren met de meisjes, mijn metekindje en het gezinnetje van ons Neleke naar Winteravonden in Bokrijk geweest. Kermisattracties uit de jaren '60, verlichte paadjes, warme chocolademelk en vers gebakken wafeltjes...wat wil een mens nog meer? Doch, het meest gelukzalige moment van de avond vond plaats in mijn eigenste living...het geluid van een ritssluiting die opengaat, het verlangen naar een onbeschrijfelijk deugddoend gevoel dat steeds groter wordt...en dan...die (veel te hoge, niet op kasseien voorziene hak-) schoenen die van je voeten afschuiven en je vervullen met wat je alleen maar kan omschrijven als pure vreugde....