Meende gij da nu?

Een zin die ik wel eens vaker gebruik als ik dingen tegenkom die ik met moeite kan geloven :-), maar het aantal keer dat ik vandaag (al was het in mijn hoofd) deze zin daadwerkelijk heb gezegd, is op zijn minst even ongelooflijk.

Het begon in het heetst van de strijd van de eindejaarscorrida...mijn eerste verbazing over het aantal, hoe zal ik het zeggen, gekken die op een zondag als deze beslissen naar Leuven af te zakken om zich, letterlijk, in het zweet te lopen, was stilletjes aan het wegebben en toen zag ik het...Een bord met de vermelding '3 km'.

'Meende gij da nu?' Ik die dacht de 4 km al vlotjes gepasseerd te hebben. Van een mentale mokerslag gesproken. Elk volgend bord leek langer op zich te laten wachten, en dan...'MEENDE GIJ DA NU?!?' De ware replica van de Baraque Fraiture PAL in ons loopparcours. Ik moet het gewoon weten...Wiens lumineus idee was dit?

En dan schiet het overlevingsinstinct van de mensheid in gang. Al spurtend, op zen minst 2km/u, overwon ik deze hindernis, liep door straten en over kasseien, stak mensen voorbij, om diezelfde mensen even later opnieuw te zien voorbijkomen, niets kon me van mijn stuk brengen!

Het verlossende bord '7km'... heb je ooit in je hele leven al zoiets moois gezien? Mijn vooropgesteld plan om in de laatste km een versnelling te verhogen, heb ik, wegens een tot op het bot (heb je'm?) afgesleten tong, moeten laten varen. Ware het niet dat er een meute aan supporters samengeklit opgewonden stond aan te moedigen in de laatste (stijgende) lijn, had ik me, bij het zien van die laatste helling, waarschijnlijk op de grond laten vallen en was ik onbedaarlijk in tranen uitgebarsten...maar ik ben blijven gaan, in de laatste bocht zelfs nog een 5-tal mensen de wind vanvoor gegeven, om af te klokken op een tijd van 51:24. Matig, ik weet het, maar voor iemand die enkel op vlakke parcours heeft getraind, ben ik best fier op mezelf. :-).
Samen met Nele (48:23) en Ulrik (40:04!) onze absoluut meer dan welverdiende prijs in ontvangst genomen...

Deze zal de late shift op het werk morgen, samen met mij, zeker weten te appreciëren :-).

Wat hebben we vandaag geleerd?
1. Moderation is everything (vooruitblikkend op de 10 miles)!
2. De zon is en blijft vijand nr 1!
3. Leuven is NIET vlak!

Hoewel ik, na deze toch wel prachtprestatie, de rest van de dag figuurlijk gezien leeg was, heb ik nog 2 bijkomende bergen weten te overwinnen... Mijn berg strijk (die de Baraque Fraiture dan weer in het niets deed verdwijnen) en de berg afwas (en als er iets is wat Mega Mama niet graag doet, is het wel de afwas). En of dat nog niet genoeg was, heb ik ook nog een culinair hoogstandje op tafel weten te toveren voor mijn uitgehongerde kroost...(gezien hoe ik afwasbesparend weet te werken?)

 

Receptjes mogen altijd nagevraagd worden in een persoonlijk bericht...:-P

 

Nu...voeten omhoog (die arme voeten) en baileys in de hand!

Vanaf vandaag leef jij in mij...

Dat is de zin die me vandaag het meest is bij gebleven...

Al vanaf het moment dat ik deze morgen wakker werd, was me duidelijk dat mijn humeur het vriespunt had bereikt. Niets was goed, alles kostte moeite, de tijd ging te snel en te traag tegelijkertijd...

Oorzaak?

De nakende begrafenis van mijn vriendins moeder, tevens ook de grootmoeder van het beste vriendinnetje van Fran...Gestorven en begraven in dezelfde periode als waarin ik exact 17 jaar en 2 dagen geleden mijn eigen moeder onherroepelijk heb moeten loslaten...Ook al was ik toen pas op de prille leeftijd van 12 jaar, zovele jaren later een vriendin 'hetzelfde' zien mee maken, brengt je in één tel terug naar het gevoel van eenzaamheid, het verdriet in zijn meest naakte vorm en het ongeloof van toen. Ongeloof over het verlies, het reëel worden van de woorden 'nooit meer' en ongeloof over het feit dat desondanks de wereld, met zijn onbenulligheden, gewoon maar door blijft draaien. En toch...het verdriet 'slijt', je geeft het allesinds een plaats...maar...sinds 27 december 1995, leeft mijn mama in mij.

De afscheidsviering was mooi, sereen, intiem. Het gaf me een warm gevoel dat ik tot die intieme kring mocht horen, dat mijn vriendin me liet delen in haar verdriet en me op één of andere manier nodig had vandaag.

Bij het naar huis rijden merkte ik dat mijn vrieshumeur verdwenen was. Het opgekropte verdriet had een uitgang gevonden vandaag...

Tijd om te gaan slapen nu...morgen is het D-day, 8 km lopen op de eindejaarscorrida in Leuven. Again...may God be with me :-).

The end is near...

So this is how it feels when you have a near - death experience...bestaat er een vreselijker iets dan verveling? Ik word er ongemakkelijk van, mijn humeur bereikt stilaan een nooit eerder gezien dieptepunt. Ken je het gevoel, je zo erg vervelen, niet weten waarmee je jezelf de komende paar uren nog kan bezig houden en dan toch geïrriteerd raken wanneer de telefoon, de enige reden waarom je jezelf vandaag naar het werk hebt gesleept, dan toch een keer rinkelt? Ik vraag me af of de persoon aan de andere kant die irritatie enigszins opmerkt...nog een geluk dat met de ogen draaien nagenoeg geen geluid maakt.

Als er iets is waar ik de laatste tijd geen behoefte aan heb, is het wel tijd teveel om na te denken...nou, is me dat even een tegenvaller van jewelste vandaag :-). De radio loeihard zetten en als een volleerde popstar-wannabe meekwelen met elk, ietwat gekend, nummer heeft even voor soelaas gezorgd, maar dat hou je natuurlijk ook geen uren vol. En ik realiseer me net dat de muren hier misschien niet zo geluidsdicht zijn als ik lijk te denken...oeps :-).
Eten uit verveling is ook reeds de revue gepasseerd, vandaar dat ik niet alleen opgezadeld zit met dat ellendige gevoel van verveling, maar ook een beetje met een gevoel van misselijkheid na het verorberen van 2(!), uit 4 reepjes bestaande, kit kats dark. Bleh. One of these days....

Het doet me wel uitkijken naar mijn loopsessie straks. Ik heb in mijn hoofd reeds een, iets langere dan anders, route uitgestippeld om in les 17 Evy het nakijken te geven. Bring it on woman!

Nog 1 uur en 22 minuten...may God be with me...

Let it rain...

Veel zin had ik er niet in... Maar aangezien de eindejaarscorrida met rasse schreden dichterbij komt, en ik me daar liefst niet belachelijk maak, heb ik de regen getrotseerd en op mijn (natte) sloffen les 16 afgewerkt. Vijfendertig minuten lopen is ondertussen vrijwel een routine geworden en toch voel ik me elke keer weer enorm trots dat het me lukt. Niet alleen lukt het me, maar ik ben ook niet langer tot 3 uur later op zoek naar mijn 72ste adem. :-) Morgen, als laatste voorbereiding op de 8 km van zondag, les 17 afwerken...ik ga ze nog weten te appreciëren, ons Evy.

Gisteren met de meisjes, mijn metekindje en het gezinnetje van ons Neleke naar Winteravonden in Bokrijk geweest. Kermisattracties uit de jaren '60, verlichte paadjes, warme chocolademelk en vers gebakken wafeltjes...wat wil een mens nog meer? Doch, het meest gelukzalige moment van de avond vond plaats in mijn eigenste living...het geluid van een ritssluiting die opengaat, het verlangen naar een onbeschrijfelijk deugddoend gevoel dat steeds groter wordt...en dan...die (veel te hoge, niet op kasseien voorziene hak-) schoenen die van je voeten afschuiven en je vervullen met wat je alleen maar kan omschrijven als pure vreugde....

Jolly Christmas day ...

De opdracht voor het traditionele Kerstfeestje gisteren was simpel: kom verkleed! En net zoals zovele andere dingen de laatste tijd, werd ook de uitwerking van deze opdracht uitgesteld tot het laatste moment. Het idee om mezelf wanhopig te willen verjongen en als baby te gaan, werd even snel van tafel geveegd als dat het in mijn gedachten was opgekomen :-). Starend naar de kleren in mijn kleerkast stootte ik op de uiteindelijke 'winning outfit'. Het witte kleed, dat me eerst deed neigen naar een eigen interpretatie van 'Marilyn Monroe', kreeg een andere betekenis toen ik het kroontje, dat ik droeg op mijn trouwdag, zag liggen. Onmiddellijk moest ik denken aan het surreëele Vitaya (of is het Vijf TV) - programma waar ik meerdere malen met ongeloof naar heb zitten staren: 'Bridezilla' ...et voila, een idee was geboren :-)...

Overtuigend toch? :-P

Gelukkig is het voor kinderen veel makkelijker, Fien ging, uiteraard, als ...

Prinses, what else?





Fran ziet zichzelf dan weer eerder als...

(de liefste) heks! (met sandalen, om de outfit 'compleet' te maken)

Alvorens mij in mijn kerstoutfit te wurmen, heb ik voor de 15de keer in deze lessenreeks mijn loopschoenen aangetrokken voor een geliefde intervaltraining. Het is en blijft een hel...na de eerste versnelling lijken mijn benen niet meer in staat te zijn het normale ritme terug te vinden.  Na de laatste versnelling, die geen 60 maar 600 seconden leek te duren, heb ik van pure uitputting 2 minuten gewandeld (en dit zonder toestemming van Evy (ons geheimpje)) om dan al joggend (ok, eerder snelwandelend) de resterende tijd uit te lopen. Blij dat de volgende les 'normaal' verloopt.

Het kerstfeestje was, zoals elk jaar, enorm leuk! Lekker gegeten, gedronken, gelachen, gebabbeld...En, als nieuwkomer dit jaar, 'just dance' gespeeld op de wii! Lachwekkend, ontspannend en tegelijkertijd doodvermoeiend!

Om even terug te komen op die verrassing waar ik het maandag over had...vorig jaar kon mijn grote zus er niet bij zijn op het kerstfeestje, aangezien ze toen aan het bevallen was van haar vierde dochtertje, Aline...Dit jaar wist ze ons te vertellen dat Aline, samen met haar drie zussen, grote zus zal worden! (je hebt zo van die mensen die er elk jaar zeker van willen zijn dat de aandacht op hen gevestigd is :-P) Dus...ik word voor de 5de keer tante :-) :-) :-)

Nu...de keerzijde van Kerstmis 2012...

Deze morgen om 11u heeft 1 van mijn beste vriendinnen afscheid moeten nemen van haar moeder, en daarbij dan ook afscheid van het leven zoals het was...raar hoe voor sommigen de wereld lijkt stil te staan terwijl hij koppig blijft doordraaien...Ook bij ons brandde om elf uur een kaarsje xxx

Good day - Bad day

Een, emotioneel gezien, mindere dag gehad vandaag. Het nieuws dat de moeder van één van mijn beste vriendinnen binnen dit en een aantal dagen zal sterven, doet meer met me dan ik reeds had verwacht. Het rare is dat ik bij dit nieuws eerder geneigd ben naar het nog meer denken aan negatieve ervaringen, dan het om te draaien en me gelukkig te prijzen met de dingen in mijn leven die wel positief zijn. Ik voel me soms zo overvallen door de banaliteit van het leven, dat leven dat gevormd wordt door keuzes waar je uiteindelijk helemaal alleen verantwoordelijk voor bent. Hoewel het MIJN keuze is geweest mijn vertrouwde, 'veilige' leventje gedeeltelijk op te geven, MIJN keuze om mijn  hart open te stellen voor iemand die het uiteindelijk absoluut niet waard bleek te zijn (toch heb ik nog moeite met dit als dusdanig te aanvaarden), MIJN keuze om, gezien de opgave van het gekende leven, meer te gaan werken en zodoende minder tijd te hebben voor mijn dochtertjes en mezelf, lijkt het mijn leven nog niet in de gewenste richting te duwen. Dat het de juiste keuze is geweest, daar bestaat geen twijfel over, maar momenteel lijkt alles even stil te staan. Misschien is het gewoon een kwestie van tijd. Tijd die ik moet gebruiken om erachter te komen hoe ik het leven dan wel graag zou zien. Tijd om tot rust te komen. Tijd om de juiste keuzes te maken...

Om niet volledig het idee te wekken dat ik langzaam aan in een depressie aan het rollen ben, zijn er vandaag ook leuke dingen gebeurd. :-)

Morgen 1 jaar geleden werd ik tante van het vierde dochtertje van mijn grote zus. Vandaag hebben we deze eerste verjaardag uitbundig gevierd.

En omdat taart alleen ook maar zielig is, hebben we na het feestje nog gezellig samen aan tafel genoten van heerlijk Chinees eten (zo lang geleden). :-) :-)

De verrassing die ik later die avond te horen kreeg, hou ik nog even voor mezelf...

Loopke maken...

Net terug van een toertje lopen met Nele ter voorbereiding van de eindejaarscorrida in Leuven op 30/12. Zeven km lopen en ondertussen praten is absoluut niet evident. Zeker die aantal lachbuien tussendoor zijn uitermate vermoeiend te noemen :-). Maar het was het waard en ik kijk er naar uit hier vanaf nu een wekelijkse bezigheid van te maken.

Opgeladen om 2 uur opleiding te volgen en daarna een lateke te werken...

Maar nu eerst opwarmen in de douche :-)...

It's been a good day...

Weliswaar zal het leven er allicht mooier uitzien na het drinken van de hoeveelheid baileys die ik deze avond heb gedronken :-P, toch kan ik oprecht zeggen dat ik een goeie dag achter de rug heb. 

Op het werk vrij hilarische momenten meegemaakt door mensen op te bellen om een afspraak te bevestigen. De voicemails van enkelen waren, op zijn zachtst uitgedrukt, lachwekkend... 'Hallo, 't is de Mathieu, ik zen der nie... *2 minuten stilte* (werkelijk getimed)...tuuuuuuut'. De simplistische eenvoud van zulke berichten kan mijn dag maken :-).

In de avond een bezichtiging gaan doen in een appartementje, aangezien ik de hoop koester dat ons huis morgen verkocht geraakt, dacht ik dat de tijd wel rijp was om op zoek te gaan naar een eigen plekje voor mij en mijn miekes. Bij deze is die plek gevonden...allesinds als het huis werkelijk verkocht geraakt en het tekenen van de akte ietwat versneld kan gebeuren. *fingers crossed*

Wat quality time doorgebracht met Evy Gruyaert gedurende les 13. Zowaar 5.5 km gelopen in 35 min, een verbetering van 5 minuten ten opzichte van dezelfde afstand vorige week! Me = happy!

Nu, na een zalig bad en, niet te vergeten, een glaasje verrukkelijke vloeistof...hoor ik mijn bedje roepen...

Slaap zacht!

Lopen op wilskracht :-P

Hoewel ik het reeds aanvoelde toen ik deze morgen opstond dat het geen goede dag was om te lopen, wilde ik toch tot een totaal van 2x lopen deze week komen. Het vooruitzicht om op 30 december mee te lopen op de eindejaarsloop te Brussel (denk ik), was een extra motivatie :-). Les 12 had 7 versnellingen in petto, 3x 30 seconden en 4x 1 minuut. Het was een ware replica van de hel. Wat ben ik blij dat ik morgen geen tijd heb om te lopen! ;-)

Just keep running...

Gisteren, na een niet-geplande pauze van 8 dagen, les 11 van start to run afgewerkt. Een aantal keer een fel licht aan het einde van de tunnel (lees:straat) gezien, maar, om Dora te citeren: het lukte! Een slordige 6.7km op de teller in een tijd van 43 minuten. En dat terwijl ik het idee had heel wat trager te lopen dan vorige keer. (toen 5.5km in 40 minuten) *schouderklopje aan mezelf* Maar ik geef het toe, het deed pijn! Het grote plan om vandaag reeds les 12 af te werken heb ik moedwillig uitgesteld tot morgen. Mijn lichaam (en mijn geest) waren er nog lang niet toe in staat.

Gisterenavond een superavond gehad op 'De Langste Nacht', in de school van mijn meisjes. Eerst gesmikkeld van een lekkere spaghetti en een stuk cake, om daarna een boswandeling te maken, met de zaklampen die we gekregen hadden van Sinterklaas, kwestie van te kunnen zien wat we zeggen, in de gietende regen, gewapend met een goei paar rubberen laarzen en een warme muts. Zalig om als een kind plezier te hebben in het springen in plassen en modderige bospaadjes, druipend van de regen en halverwege te genieten van een welverdiende vanillejenever (ok, ok, het waren er twee). Het leven kan mooi zijn :-).

S²

Sinterklaas!!!!

Niets zo leuk als je meisjes, nog volledig in het geloof van de echtheid van de goedheilig man, in volle verwondering te zien bij het binnenkomen na het bezoek van Sinterklaas. Je hart maakt er spontaan een sprongetje van :-)

En die lieve (stok)oude man is ook mij niet vergeten! Dat heb je dan, als je zo lief bent als ik :-P 

Start to run LES 10

Gisteren ook nog maar eens een toertje gaan lopen. Nog 20 lessen en ik zou 'vlot 10 km aan 1 stuk moeten kunnen lopen'. Het verwondert me elke keer weer dat Evy Gruyaert nog steeds geen doodsbedreigingen heeft ontvangen. De les bestond uit 30 minuten lopen, maar aangezien ik mijn rond(je) iets te groot had gemaakt heb ik er 40 gelopen, goed voor een afstand van 5.5 km (schouderklopje aan mezelf). Op naar les 11! Yes I can!!!!

Ziek :-(

Geen al te leuke dag vandaag, sinds gisterenavond enorme buikkrampen (na het drinken van een warme melk bij mij BFF, maar dat is louter een detail :-)). Toch maar komen werken vandaag, maar lopen zit er niet in, tenzij lopen naar het kleinste kamertje :-)

Het startschot!

De bedoeling van mijn blog is om de uitwerking van de puntjes op mijn 'bucket list' stap voor stap te kunnen volgen. Een aantal ontwikkelingen in mijn leven hebben mij doen inzien dat je in het heden moet leven en je dromen best niet vooruitschuift naar 'ergens in de toekomst'.

De puntjes op mijn lijst waar ik tot nu toe actief aan bezig ben zijn 'ten miles uitlopen' en 'wandelvakantie in Schotland'.

Momenteel ben ik de lessen van 'Start to run 5-10 km' aan het volgen, de ene dag lukt dit al wat beter dan de andere :-), maar ... 'yes, we can!' Ten miles 2013 vindt plaats op zondag 21 april, the countdown has begun.

Na enige tijd zoeken heb ik een organisatie gevonden die groepsreizen organiseert naar het mooie Schotland. Hier gaat nog wat brainstorming aan vooraf gaan, alvorens echt de stap te zetten om de reis vast te leggen. Maar ik ben vastberaden dit avontuur in 2013 waar te maken!

Ik hou jullie op de hoogte!