Beestenboel

Niet denken Lieve, maar doen!

Waarom is het toch zo moeilijk om tegemoet te komen aan die filosofie? Dat moet nu toch de simpelste activiteit zijn die maar mogelijk is...niet denken.

'Eigenlijk zou die grote tafel mooier staan op het terras dan op zolder.' 'Als ik nu eens die lelijke blauwe steentjes zou doen verdwijnen en een konijnenrennetje zou maken, zou dat niet megagezellig zijn?' 'Ik moet echt dringend terug een kip adopteren.'

I proudly present:

1.

Nodigt uit tot een grootste bbq, vind je niet? Jammer voor jullie ben ik niet in het bezit van zomers accessoire numero uno (giften zijn  welkom op 007 - help Lieve eat), maar wees welkom voor een hapje (uiteraard) en een drankje (want een dag zonder alcohol is een dag niet geleefd), zoals je ziet...

er is nog plaats. :-)

2.

Het heeft me bloed (verdomde splinters), zweet (want net als mijn strijk die op zondag op het heetst van de dag MOEST gebeuren, moest ook dit op zaterdag in elkaar geflanst worden net op het moment dat de zon 'totally naked' ging) en tranen (verdomde splinters) gekost, maar *zo fier*.
Ik stel je dan ook graag voor aan:

Yutta en Fien!

Fien blijkt over een nogal vergroot ego te beschikken, aangezien ze geen seconde twijfelde bij de vraag 'hoe ga je jouw konijntje noemen?'. Achteraf bekeken was het de beste keuze die ze maken kon. Het beest luistert geen kl*ten, doet 100 000 x hetgeen je haar (of hem, who knows) 2 seconden van tevoren verboden hebt en steekt dingen in haar (of zijn he) mond die niet als levensdoel hadden opgegeten te worden. Benieuwd of 'onvoorwaardelijke liefde' ook voor de dierlijke vorm van mijn jongste telg op zal gaan.

Frans keuze ligt misschien iets minder voor de hand. Maar als ik je vertel dat we, net na aankoop, Jutta van haar klas tegen kwamen op de dierenmarkt, zal de naamkeuze je al veel minder verbazen. Die Jutta die ze een knuffel gaf alsof ze haar vriendinnetje al jarenlang uit het oog verloren was, in plaats van die ene week die het werkelijk is.

Eenmaal thuis gekomen leek het me vrij duidelijk dat Yutta een jongetje was en Fien een meisje, aangezien Yutta...je weet wel...

Tot even later de rollen werden omgedraaid.

*Confused*

3.

Ons Marie!

Ook hier had ik je graag een foto getoond van onze derde aanwinst...Marie de Kip. Maar ons Marie is de pist in. Voor de 4de keer vandaag trouwens. Na tot twee maal toe haar vleugels korter te hebben geknipt. Verbaast het je dat Marie uitgekozen werd door Fien?
Soort zoekt dus echt soort.
Marie is wat men noemt een luxekip. Een privékippenren van 5m op 4m is voor ons madam net niet groot genoeg. Marie heeft het graag een tikkeltje groter en paradeert om de haverklap, als een ware diva op de catwalk van Jean Paul Gaultier, over de totale lengte van ons kleine paradijsje.

Toch maar een bbq zorgen? :-)

Schatten op zolder

Dat soort schatten waarvan je ergens hoopt dat je er nooit meer iets van terug zal zien, maar waarvan je eigenlijk ook wel heel blij bent dat er nog tastbaar materiaal van te vinden blijkt.

Me gisteren, samen met de zus, in het ouderlijk huis op zolder een paar uurtjes opgesloten, om me te verdiepen in het verleden van de familie Leppens - Geenen.
In principe iets wat pas een twintigtal jaren later dan nu zou hebben moeten gebeuren, maar het is nu eenmaal wat het is en we moeten erdoor.
Onze ouderlijke woonst dient van boven tot onder leeggestript te worden, waarna er een walgelijk 'Te Koop'-bordje zal geplant worden in de voortuin van de thuis die ik nooit nog terug zal krijgen.

Surrealisme op z'n best.

Waar ik me had voorbereid op een aantal stevige huilbuien bij het zien van al dat jeugdig sentiment, had ik nooit kunnen voorzien dat ik in plaats daarvan een aantal keren in een bulderende lach zou schieten bij het terugzien van al dat kinderlijk genot en die puberale liefdesperikelen die op dat moment zo wereldbelangrijk leken.

En dan ben ik nog niet eens aan mijn eigen herinneringen geraakt. Elke doos die ik opende en bijgevolg leegroofde, bleek het emotionele bezit te zijn van de zus, die ik maar al te graag confronteerde met haar hilarische, maar soms ook droevige 'ooitjes'.
Té veel posters van Leonardo DiCaprio, een 'Fancy' van het jaar '98, briefjes aan haar vriendinnen die haar vriendinnen nooit hebben bereikt, maar waardoor ik, de kleine zus die deze informatie anders nooit onder ogen zou hebben gekregen, een beter inzicht kreeg in de jeugdjaren van mijn bloedgerelateerde in eerste lijn.
Anderzijds kaartjes die nog ondertekend werden met 'mama', wat ons niet minder dan 17,5 jaar terug bracht in de tijd. Een verjaardagskaartje voor haar 13de verjaardag met de melding '13 is dan wel een ongeluksgetal, hopelijk is het voor jou een prachtig jaar', die 8 maanden later een wrange nasmaak kreeg.

Zo zie je maar in het leven...you win some...you lose some...

Het draaide allesinds uit op een meer dan gezellig namiddagje dat ik maar al te graag had uitgebreid tot een sleepover omdat ik nu eenmaal geen genoeg kon krijgen van al dat 'lekkers'. Je kan je niet voorstellen hoe euforisch een (jonge) (knappe) (intelligente) vrouw van 29 kan worden bij de aanblik van een kartonnen doos met het opschrift 'Raad je plaatje'!

Zzzzzzzoeffffffff...

Een dikke 20 jaar terug in de tijd...ELKE week werd dit spel meerdere malen na elkaar gespeeld op onze zaterdagavonden waarbij we tweewekelijks onze magen vulden bij Tita en co en zij tweewekelijks bij ons. Een traditie die nu nog steeds wordt verder gezet trouwens, my family rules! Alleen is 'Raad je plaatje' koelbloedig vervangen door 'Scrabble'. Maar als je me kent zal het je niet verbazen dat op de eerstvolgende culinaire hoogdag te Leopoldsburg de chips en de chocolade verorberd zal worden tijdens een spelletje antieke memory.

Ik zou nog uren kunnen doorgaan over al de 'schatten' die ik tot nog toe heb terug gevonden, maar dat ga ik houden voor als ik aan mijn herinneringen ben geraakt.

Het was weer een tijdje geleden dat ik de tijd nam om hier een berichtje na te laten. En als je nu denkt 'tiens, die bucket list blijft precies wel redelijk onaangeroerd'...dan heb je groot gelijk. :-)
Voorlopig toch.
Mijn inschrijving voor de Spaanse les zal plaatsvinden op 19 augustus, omdat het simpelweg niet eerder kan. Maar dat komt er dus met redelijk rasse schreden aan. Ook heb ik, na het bekijken van mijn uurrooster van september, blijkbaar tijd en ruimte om de 'survival in de ardennen' af te werken. Het enige dat ik nog mankeer zijn medeslachtoffers.
Bij deze een warme oproep.

Heb ik de voorbije weken dan helemaal niets gedaan?

O jawel.

Ik heb genoten. Op mijn manier. Met en zonder mijn madammen. Plopsa Coo, Kerkhoven kermis, baileysavondjes met ons Anneke, grote kuis van keuken, living en de helft van de berging (komt helemaal goed), fietstochtjes op die schamele warme avonden, vriendinnenbabbels (altijd gecombineerd met wat voedsel),ijsjes eten, merken dat ik het dus echt wel kan, de lening alleen betalen en niet eens het idee hebben dat ik dingen op moet geven....

Maak je dus maar geen zorgen om mij...

It's all good :-)