Het was de zomer van 2013...

* waarin ik meer werkte dan in de 10 maanden voorafgaand aan deze zogenaamde ontspannen periode, waarin de batterijen kunnen opgeladen worden voor de komende 10 maanden noeste arbeid. Zodoende bracht ik meer tijd door op mijn bureaustoel dan in mijn teerbeminde zetel, hoorde ik meer klaagzangen aan van mensen die me vrijwel vreemd zijn in plaats van die van mensen die me nauw aan het hart liggen, bracht ik meer tijd door met mijn collega's dan met mijn vrienden en familie EN liggen nu zelfs mijn poetsdoeken begraven onder een stoflongveroorzakende hoop smurrie...

* waarin we reeds na een week afscheid moesten nemen van onze nieuwe huisdieren. Na mijn oorverdovende en meermaals herhaalde verkondiging dat onze konijnen de kans niet hadden te ontsnappen door het graven van een tunnel naar het andere eind van de wereld, daar hun loopren omgeven werd door beton, was de verbazing op mijn gezicht waarschijnlijk zelfs hoorbaar bij het aanschouwen van een loopgracht die netjes onder het huis door leek te lopen. Meerdere pogingen om de voortvluchtigen terug te lokken ten spijt, hebben we Fien en Yutta nooit meer weer gezien. Het feit dat ook Marie de Kip in diezelfde nacht spoorloos verdween, doet het vermoeden dat de babyslang die we twee jaar geleden tijdens de verhuis onder de slaapkamervloer zagen wegglippen, ondertussen is uitgegroeid tot een 2 meter lange allesverslindende moordmachine, in al zijn hevigheid heroplaaien.

* waarin de BBQ ten huize Hanne'e op 12 juli het startsein was van een zomer (over)vol eten, drank en gezelligheid. (misschien wordt het tijd de aankoop van een weegschaal enigszins te overwegen) Dus zelfs de schamele vrije momenten vulde ik vrijwillig op met het gezelschap van de collega's...ze moesten Mmmmmmmmmmmmmmmaaar zo 'lekker' niet zijn.

* waarin ik, na 17 maanden de blijde boodschap verspreid te hebben dat 'liefde niet bestaat', 'de man het meest overbodige gereedschap is in het leven van een vrouw' en 'ik liever 10 mannen in de lucht zie zweven dan er 1 aan mijn rok te hebben hangen', Het Lief leerde kennen en mijn cynische blik langzaam maar zeer zeker de kop zie ingeslagen worden.  De hemel zij dank dat mijn koppigheid zich niet zomaar gewonnen geeft en ik toch nog steeds met 1 voet (alleszins een halve) stevig op de grond blijf staan.
Hij is lief, hij is leuk, hij is sarcastisch (*vreugdedans*), hij is (o zo) mooi...Hij is....Tim...

* waarin mijn BFF na jarenlang van twijfelen dan toch de knoop doorhakte en op 28 juli een ondefinieerbare, eindeloos lijkende pijn onderging om dan het leven te geven aan haar eerste (en blijkbaar laatste, lees: 'dit doe ik NOOIT meer!') spruitje, <3 Pip <3.
Op haar vraag wat ik van de naam vond, kon ik niet anders dan eerlijkheidshalve verklaren dat ik het niet lelijk, maar anderzijds ook niet mooi vond. Waar deze naamgeving me eerst niet in de oren klonk, ben ik nu volledig verslaafd aan dat kleine wurmelende hebbedingetje en kan ik haast niet wachten om over 325 dagen uit volle overtuiging 'Hip Pip Pip...Hoera!!!' te zingen. Tanteke is (wederom) verliefd...

* waarin ik met mijn eigen twee spruiten het avontuur recht in de ogen keek en op 5 augustus in de auto stapte om op 8 dagen tijd een schamele 2600 km slijtage toe te voegen aan mijn robuuste, blauwe God.
Met als einddoel L'Escala, Spanje, maakten we een eerste tussenstop in het Franse Metz. Slechts 300 km verwijderd van ons startpunt, maar na het werken van een vroege shift en een aaneenschakeling van te korte nachten kwam de duik in het zwembad van ons Novotel Hotel niets te vroeg.

Na een verhelderende nachtrust, met z'n drietjes lekker dicht bij elkaar in het Kingsize bed, knorden onze magen als een meute varkens op weg naar hun eerste huidverzachtende modderbad in 3 dagen.
Fran bewees nogmaals dat ze een dochter is van haar moeder, schepte haar bord meermaals tot aan het randje vol pannenkoekjes, wafels, cornflakes, broodjes en koffiekoekjes en genoot, net als ik, van elke decadente hap die ze nam.

 

Het afscheid was nabij...

Een autorit van niet minder dan 12 uur later, bij temperaturen van ver boven de 30°, waarbij de bestuurderszetel meer vochtabsorberend bleek dan het gemiddelde vel Scottex, was het Spaanse platteland eindelijk nagenoeg tastbaar.
Ondanks meerdere vrij noodzakelijke pitstops...

en ontspanningsmomentjes...

was de ontlading bij de aanblik van 'bekend terrein', ontegensprekelijk verrukkelijk.

En hoewel Fran mijn dag fantastisch had gemaakt, door droogweg, na het (voor het eerst) zien van een lifter, te verkondigen dat we op de juiste weg zaten, 'want die meneer deed ZO (steekt duim in de lucht)', kon ik mijn geluk niet op dat ik de eerstvolgende dagen verlost was van dat stuk ijzer op wielen.

Onze vier dagen Costa Brava waren een opeenvolging van strandbezoekjes, ijsjes eten, gezelligheid en pure hitte. Om de tradities in ere te houden, brachten we ook dit jaar een bezoekje aan 'de toren', slenterden we over marktjes, namen we deel aan een boottocht, die dit jaar wel iets natter en wilder uitdraaide dan andere jaren, aten we paëlla en sloten we het tripje af met het zo begeerde kermisbezoek.

Laat ik jullie even bewijzen dat beelden wel degelijk meer kunnen zeggen dan woorden...

 

Om ook het monotone van de terugreis een beetje te doorbreken, overnachtten we éénmalig in het lieflijke Lyon. De tocht daarnaartoe was, door file na file, eindeloos, heet, klagerig en enerverend. Dat klagen kwam uitsluitend van mijn kant. Het gehele Franse wegennetwerksysteem is tot in de oneindigheid vervloekt geweest, wat ik na thuiskomst en DRIE snelheidsboetes later (enkel van de heenreis) nogmaals overtuigd herhaald heb.

Volkomen gestresseerd en, laat me eerlijk wezen, slechtgezinder dan Maggie De Block na het drinken van een vetvrije milkshake op een doordeweekse morgen in het parlement, kwamen we aan in 'Les Clos de Chaponost'. Vol afschuw bekeek ik de trap, die me, bij gebrek aan een lift, niet één, maar twee verdiepingen hoger diende te brengen, beladen met een overvolle koffer, een koelbox en vergezeld door twee kinderen die de betekenis van het woord 'hulpvaardigheid' tot op heden nog niet ontdekt hebben.
Het openen van de kamerdeur bleek evenmin een boost voor mijn tevredenheid. De woorden 'wa vur een oubollig kot is me da hie' kwamen spontaan in me op en werden ook in die hoedanigheid uitgesproken.
'Allez Lieve, tu est encore en vacances, relax ma chérie.'
De innerlijke stem, die zich voor de gelegenheid aanpaste aan de omgeving, won het uiteindelijk van de koppigheid.

Na een duik in het prachtige zwembad...

 

en een driegangendiner op het oogverblindende en überromantische terras...

bereikte mijn humeur zijn hoogtepunt en was mijn kijk op dit ietwat afgelegen hotelletje 360° gedraaid.
Welk ander effect zou een voorgerecht van gekarameliseerde appeltjes en bloedworst op een bladerdeegbedje, voorzien van een slaatje met geroosterde amandelen teweeg kunnen brengen? Laat hier een lasagne van vis op volgen en, als kers op de taart, een perfecte moelleux van chocolade vergezeld van een bolletje koekjesijs en je begrijpt volkomen wat ik bedoel.

Het perfecte einde van een quasi perfecte vakantie...

* waarin de vijfde (nee, dit is geen typfout) telg van mijn oudste (maar nog steeds in de fleur van haar leven zijnde) zus al wist naar wie hij te luisteren had nog voor hij het levenslicht in de ogen keek en zodoende op 12 augustus, de dag na onze thuiskomst, het geboortekanaal doorzwom en als eerste 'mannetje' onze familie vervolledigde. Welkom <3 Miel(eke Melleke Mol) <3 !

* waarin ik, na een kleine 2 jaar hier te wonen, de omwonenden eindelijk een tikkeltje beter leerde kennen op het megaleuke trouwfeest van de naaste buren en daar ook ontdekte dat deze zelfde naaste buur(vrouw) meermaals getuige bleek te zijn geweest van mijn 'zangtalent' in de badkamer. *genant* Aangezien ze onder ede verklaarde de stem best oké te bevinden, kan het niet anders dan dat de badkamertegels een serieus stemverbeterend effect opleveren. Ons plan om elke maandag gelijktijdig een bad te nemen, weliswaar met een muur ertussen, heb ik totnogtoe niet uitgevoerd. *faalangst*

* waarin Toverland voor de tweede maal zijn geheimen aan ons prijs gaf en ik samen met Fran, Fien en het ex-mannetje de vele misselijkmakende attracties onderging, daarbij vooral denkend aan het schip dat niet enkel op en neer beweegt, maar ook nog eens een perfecte cirkel weet na te bootsen. Walgelijk...
Zulk een uitstapje wordt steevast afgesloten met een bezoekje aan caloriebom nr 1: McDonalds! Kinderhartjes opgehaald, mama's buikje gevuld = een geslaagde dag!

* waarin de Belgische Kust geen afwezige kon zijn op het lijstje 'dingen die we zeker gedaan moeten hebben deze zomer' en we zodoende drie dagen afzakten naar de thuishaven van 'Tien om te Zien' om er daar achter te komen dat Blankenberge volkomen geen aantrekkingskracht uitoefent op mijn 'Oostendegerichte-zijn'.

Maar na een treinrit van meer dan 4 uur (lang leve de NMBS) aankomen in een zonovergoten kuststad is uiteraard niets in vergelijking met het einde van de wereld. Koffer binnenzwieren, bikini aan en...

De hitte van dag 1 werd letterlijk weggespoeld op dag 2. Regen, regen en o ja, nog een beetje regen. Het geplande uitstapje naar 'Sea Life' bracht weinig verlichting. Met moeite doe je er een uurtje over om je van de start naar de finish te begeven. Continu op zoek naar eender welks interessant om naar te kijken. Als je op het einde van je tripje kan stellen dat het hoogtepunt van de dag het aanraken van een (volgens mij van verveling overleden) zeester was, mag je gerust verkondigen dat het een totale verspilling van geld betrof.

Beterschap was in zicht!

De drie musketiers begaven zich naar het station van Oostende en wachtten vol ongeduld op de komst van An, Ferre en Karel!

Laat de lol en de ontspanning tot ons komen!

En wel op deze manier...

Bedankt Anneke, voor alweer een geslaagd zeekendje :-)

* waarin ik afscheid nam van één van mijn favoriete collega's, die een jaar lang gedwee naar mijn klaagzangen luisterde, me troostte op haar eigen manier, mijn rare trekjes een plek wist te geven en  ze zelfs apprecieerde, meermaals een lachbui aan me ontlokte, me op onze laatste gezamelijke werkdag nog overtuigd het spreekwoord 'met kouwe duiven schieten' hoorde zeggen, terwijl ik eigenlijk 'iemand blij maken met een dooi mus' bedoelde, simpelweg mijn werkdagen net dat extraatje aangenamer maakte. Astridje, het ga je goed daar in Herentals...maar denk eraan...collega's als ons zijn dun gezaaid. ;-)

* waarin mijn digibox zijn laatste adem uitblies op een onbewaakt moment en ik met ware puppy-ogen de Telenetmedewerkster aankeek en smeekte of ze alsjeblieft-o-please mijn 9 afleveringen van Army Wives, 6 afleveringen van Game of Thrones en 5 afleveringen van Private Practice enigszins kon terughalen uit het land der doden. Tevergeefs...graag vraag ik 1 minuut stilte voor dit vreselijk verlies.

* waarin ik op twee maanden tijd in totaal een afstand liep van net geen 8km en hier nu de gevolgen mag van dragen.

Opsporing verzocht!

Sinds enige tijd vermist....mijn conditie...bij eender welke aanwijzing omtrent deze verdwijning, bel het nr 0495 86 48 62.

* waarin ik noodgedwongen vaarwel zegde tegen het hebben van twee kleutertjes in huis en Fran op 1 september naar school stuurde met een boekentas groot genoeg om zich in te verstoppen, op wieltjes, uiteraard, want 'ik ga die wel niet de hele tijd dragen he mama'...In onzen tijd...

Eerste leerjaar - Les 1

Leren lezen vergt geduld.

Veel geduld.

Van mama...

Het Klikklakboekje heeft me reeds ettelijke keren hypertensie bezorgd.
M    AA   N = MAAN
M   I   N = .......M.............IN?

*censuur*

Het was na de zomer van 2013 dat Fien haar eerste keurturnles afwerkte. Fran voor het eerst (op een hilarische manier) de Hip Hopwereld binnenstapte, haar balletles heroptippelde en het fenomeen 'Als je't mij vraagt...Chiro!' ontdekte. Ze beiden terug als visjes in het water peddelden en mama nooit eerder zo blij was het normale ritme terug op te nemen.

The summer was crazy...uhuh...lalalalaaaaaaa

Beestenboel

Niet denken Lieve, maar doen!

Waarom is het toch zo moeilijk om tegemoet te komen aan die filosofie? Dat moet nu toch de simpelste activiteit zijn die maar mogelijk is...niet denken.

'Eigenlijk zou die grote tafel mooier staan op het terras dan op zolder.' 'Als ik nu eens die lelijke blauwe steentjes zou doen verdwijnen en een konijnenrennetje zou maken, zou dat niet megagezellig zijn?' 'Ik moet echt dringend terug een kip adopteren.'

I proudly present:

1.

Nodigt uit tot een grootste bbq, vind je niet? Jammer voor jullie ben ik niet in het bezit van zomers accessoire numero uno (giften zijn  welkom op 007 - help Lieve eat), maar wees welkom voor een hapje (uiteraard) en een drankje (want een dag zonder alcohol is een dag niet geleefd), zoals je ziet...

er is nog plaats. :-)

2.

Het heeft me bloed (verdomde splinters), zweet (want net als mijn strijk die op zondag op het heetst van de dag MOEST gebeuren, moest ook dit op zaterdag in elkaar geflanst worden net op het moment dat de zon 'totally naked' ging) en tranen (verdomde splinters) gekost, maar *zo fier*.
Ik stel je dan ook graag voor aan:

Yutta en Fien!

Fien blijkt over een nogal vergroot ego te beschikken, aangezien ze geen seconde twijfelde bij de vraag 'hoe ga je jouw konijntje noemen?'. Achteraf bekeken was het de beste keuze die ze maken kon. Het beest luistert geen kl*ten, doet 100 000 x hetgeen je haar (of hem, who knows) 2 seconden van tevoren verboden hebt en steekt dingen in haar (of zijn he) mond die niet als levensdoel hadden opgegeten te worden. Benieuwd of 'onvoorwaardelijke liefde' ook voor de dierlijke vorm van mijn jongste telg op zal gaan.

Frans keuze ligt misschien iets minder voor de hand. Maar als ik je vertel dat we, net na aankoop, Jutta van haar klas tegen kwamen op de dierenmarkt, zal de naamkeuze je al veel minder verbazen. Die Jutta die ze een knuffel gaf alsof ze haar vriendinnetje al jarenlang uit het oog verloren was, in plaats van die ene week die het werkelijk is.

Eenmaal thuis gekomen leek het me vrij duidelijk dat Yutta een jongetje was en Fien een meisje, aangezien Yutta...je weet wel...

Tot even later de rollen werden omgedraaid.

*Confused*

3.

Ons Marie!

Ook hier had ik je graag een foto getoond van onze derde aanwinst...Marie de Kip. Maar ons Marie is de pist in. Voor de 4de keer vandaag trouwens. Na tot twee maal toe haar vleugels korter te hebben geknipt. Verbaast het je dat Marie uitgekozen werd door Fien?
Soort zoekt dus echt soort.
Marie is wat men noemt een luxekip. Een privékippenren van 5m op 4m is voor ons madam net niet groot genoeg. Marie heeft het graag een tikkeltje groter en paradeert om de haverklap, als een ware diva op de catwalk van Jean Paul Gaultier, over de totale lengte van ons kleine paradijsje.

Toch maar een bbq zorgen? :-)

Schatten op zolder

Dat soort schatten waarvan je ergens hoopt dat je er nooit meer iets van terug zal zien, maar waarvan je eigenlijk ook wel heel blij bent dat er nog tastbaar materiaal van te vinden blijkt.

Me gisteren, samen met de zus, in het ouderlijk huis op zolder een paar uurtjes opgesloten, om me te verdiepen in het verleden van de familie Leppens - Geenen.
In principe iets wat pas een twintigtal jaren later dan nu zou hebben moeten gebeuren, maar het is nu eenmaal wat het is en we moeten erdoor.
Onze ouderlijke woonst dient van boven tot onder leeggestript te worden, waarna er een walgelijk 'Te Koop'-bordje zal geplant worden in de voortuin van de thuis die ik nooit nog terug zal krijgen.

Surrealisme op z'n best.

Waar ik me had voorbereid op een aantal stevige huilbuien bij het zien van al dat jeugdig sentiment, had ik nooit kunnen voorzien dat ik in plaats daarvan een aantal keren in een bulderende lach zou schieten bij het terugzien van al dat kinderlijk genot en die puberale liefdesperikelen die op dat moment zo wereldbelangrijk leken.

En dan ben ik nog niet eens aan mijn eigen herinneringen geraakt. Elke doos die ik opende en bijgevolg leegroofde, bleek het emotionele bezit te zijn van de zus, die ik maar al te graag confronteerde met haar hilarische, maar soms ook droevige 'ooitjes'.
Té veel posters van Leonardo DiCaprio, een 'Fancy' van het jaar '98, briefjes aan haar vriendinnen die haar vriendinnen nooit hebben bereikt, maar waardoor ik, de kleine zus die deze informatie anders nooit onder ogen zou hebben gekregen, een beter inzicht kreeg in de jeugdjaren van mijn bloedgerelateerde in eerste lijn.
Anderzijds kaartjes die nog ondertekend werden met 'mama', wat ons niet minder dan 17,5 jaar terug bracht in de tijd. Een verjaardagskaartje voor haar 13de verjaardag met de melding '13 is dan wel een ongeluksgetal, hopelijk is het voor jou een prachtig jaar', die 8 maanden later een wrange nasmaak kreeg.

Zo zie je maar in het leven...you win some...you lose some...

Het draaide allesinds uit op een meer dan gezellig namiddagje dat ik maar al te graag had uitgebreid tot een sleepover omdat ik nu eenmaal geen genoeg kon krijgen van al dat 'lekkers'. Je kan je niet voorstellen hoe euforisch een (jonge) (knappe) (intelligente) vrouw van 29 kan worden bij de aanblik van een kartonnen doos met het opschrift 'Raad je plaatje'!

Zzzzzzzoeffffffff...

Een dikke 20 jaar terug in de tijd...ELKE week werd dit spel meerdere malen na elkaar gespeeld op onze zaterdagavonden waarbij we tweewekelijks onze magen vulden bij Tita en co en zij tweewekelijks bij ons. Een traditie die nu nog steeds wordt verder gezet trouwens, my family rules! Alleen is 'Raad je plaatje' koelbloedig vervangen door 'Scrabble'. Maar als je me kent zal het je niet verbazen dat op de eerstvolgende culinaire hoogdag te Leopoldsburg de chips en de chocolade verorberd zal worden tijdens een spelletje antieke memory.

Ik zou nog uren kunnen doorgaan over al de 'schatten' die ik tot nog toe heb terug gevonden, maar dat ga ik houden voor als ik aan mijn herinneringen ben geraakt.

Het was weer een tijdje geleden dat ik de tijd nam om hier een berichtje na te laten. En als je nu denkt 'tiens, die bucket list blijft precies wel redelijk onaangeroerd'...dan heb je groot gelijk. :-)
Voorlopig toch.
Mijn inschrijving voor de Spaanse les zal plaatsvinden op 19 augustus, omdat het simpelweg niet eerder kan. Maar dat komt er dus met redelijk rasse schreden aan. Ook heb ik, na het bekijken van mijn uurrooster van september, blijkbaar tijd en ruimte om de 'survival in de ardennen' af te werken. Het enige dat ik nog mankeer zijn medeslachtoffers.
Bij deze een warme oproep.

Heb ik de voorbije weken dan helemaal niets gedaan?

O jawel.

Ik heb genoten. Op mijn manier. Met en zonder mijn madammen. Plopsa Coo, Kerkhoven kermis, baileysavondjes met ons Anneke, grote kuis van keuken, living en de helft van de berging (komt helemaal goed), fietstochtjes op die schamele warme avonden, vriendinnenbabbels (altijd gecombineerd met wat voedsel),ijsjes eten, merken dat ik het dus echt wel kan, de lening alleen betalen en niet eens het idee hebben dat ik dingen op moet geven....

Maak je dus maar geen zorgen om mij...

It's all good :-)

How to built a team?

31 mei 2013.

Een dag waar het merendeel van het spoedteam reeds enkele maanden reikhalzend naar uitkeek. De één met misschien een ietwat klein hartje, de ander vol spannende verwachtingen…Jessica en ik voornamelijk met een heimelijk, gniffelend gevoel.

 

 

Aan de hand van, rechtstreekse of eerder onrechtstreekse , tips die te pas en te onpas op het mededelingenbord verschenen, probeerden we niet enkel de interesse en de nieuwsgierigheid, maar ook het ‘durfgehalte’ van onze collega’s meer en meer aan de oppervlakte te krijgen.

Een tactiek die loonde.

Met niet minder dan zestien spoedcollega’s begaven we ons naar een plek waar ‘vies, vuil en vettig’ een totaal nieuwe betekenis kreeg.

Pure bewondering voor zij die zich vol overgave smeten in een voor hen onbekend avontuur dat ze zich (hopelijk) nog lang zullen herinneren.
 

Crime scene: Domein Orshof te Neerglabbeek

Uur van de misdaad: 16u00

Vermoedelijke duur: 90 minuten

Vereisten: het vermogen om je verstand eventjes volledig op vriesniveau te zetten, een pijngrens die net iets hoger reikt dan het juist kunnen verdragen van een netelbeet en, niet geheel onbelangrijk, kledij waar je emotioneel EN fysiek afstand van kan nemen.
 

Na een verkennende boswandeling van een tiental minuten waarin de ‘onwetenden’, maar zelfs de ‘wetenden’, nog netjes de mini-modderpoeltjes probeerden te ontwijken, kwamen we aan bij de plaats der onheil…het moeras.

Niet alleen zag het er allesbehalve smakelijk uit, de geur deed ook niet direct denken aan een weide vol welriekende boterbloempjes.

Hier was het geen kwestie van erlangs of erover, maar wel degelijk een kwestie van ERDOOR.

Waar het hele idee achter deze activiteit lag om elkaar als groep door de alles opslorpende smurrie te helpen, draaide het bij ons eerder uit op een ‘survival of the fittest’, waarbij voornamelijk de vier mannelijke collega’s gezien werden als ‘Enemies of the State’. Nagenoeg iedereen mocht eraan geloven en kan nu met zekerheid zeggen dat de smaak volkomen in overeenstemming is met het uitzicht en het aroma.

Nog een geluk dat de Spoed is uitgerust met een flink aantal vrouwen die hun mannetje weten te staan, waardoor ook het aanwezige testosteron niet geheel ongehavend uit de strijd kwam.
 

 

 

Na een meer dan deugddoende douche waarbij allerhande ondefinieerbare troep van ons lichaam bleef lopen uit plaatsen waar je het bestaan nog niet van wist, was het tijd voor het meer ontspannende deel van onze teambuilding.

De geur van smeulend vlees kwam ons langzaam maar zeker tegemoet naarmate we verder weg reden van de Limburgse schoonheid en ons terug meer en meer op bekend Mols terrein begaven.

 

 

Niets zo goed als een gevulde maag om een, zorgvuldig in elkaar gestoken, quiz te winnen, waarin niet alleen de parate kennis, snelheid en ademhalingstechnieken werden getest, maar waar ook de danskwaliteiten stevig onder de loep werden genomen.

 

 

Het was een nek-aan-nekrace, maar het compleet onverwachte dranktalent van Katrien zorgde ervoor dat Ploeg 3 verdiend naar huis mocht gaan met de beker (in de vorm van een spekbrochette)!

 

Het hoeft niet gezegd dat het bekomen van een goed team tijd nodig heeft en we hier dan ook tot in de vroege uurtjes ons beste beentje voor hebben voorgezet.

 

 

Bedankt lieve collega's....see you next year?