How to built a team?

31 mei 2013.

Een dag waar het merendeel van het spoedteam reeds enkele maanden reikhalzend naar uitkeek. De één met misschien een ietwat klein hartje, de ander vol spannende verwachtingen…Jessica en ik voornamelijk met een heimelijk, gniffelend gevoel.

 

 

Aan de hand van, rechtstreekse of eerder onrechtstreekse , tips die te pas en te onpas op het mededelingenbord verschenen, probeerden we niet enkel de interesse en de nieuwsgierigheid, maar ook het ‘durfgehalte’ van onze collega’s meer en meer aan de oppervlakte te krijgen.

Een tactiek die loonde.

Met niet minder dan zestien spoedcollega’s begaven we ons naar een plek waar ‘vies, vuil en vettig’ een totaal nieuwe betekenis kreeg.

Pure bewondering voor zij die zich vol overgave smeten in een voor hen onbekend avontuur dat ze zich (hopelijk) nog lang zullen herinneren.
 

Crime scene: Domein Orshof te Neerglabbeek

Uur van de misdaad: 16u00

Vermoedelijke duur: 90 minuten

Vereisten: het vermogen om je verstand eventjes volledig op vriesniveau te zetten, een pijngrens die net iets hoger reikt dan het juist kunnen verdragen van een netelbeet en, niet geheel onbelangrijk, kledij waar je emotioneel EN fysiek afstand van kan nemen.
 

Na een verkennende boswandeling van een tiental minuten waarin de ‘onwetenden’, maar zelfs de ‘wetenden’, nog netjes de mini-modderpoeltjes probeerden te ontwijken, kwamen we aan bij de plaats der onheil…het moeras.

Niet alleen zag het er allesbehalve smakelijk uit, de geur deed ook niet direct denken aan een weide vol welriekende boterbloempjes.

Hier was het geen kwestie van erlangs of erover, maar wel degelijk een kwestie van ERDOOR.

Waar het hele idee achter deze activiteit lag om elkaar als groep door de alles opslorpende smurrie te helpen, draaide het bij ons eerder uit op een ‘survival of the fittest’, waarbij voornamelijk de vier mannelijke collega’s gezien werden als ‘Enemies of the State’. Nagenoeg iedereen mocht eraan geloven en kan nu met zekerheid zeggen dat de smaak volkomen in overeenstemming is met het uitzicht en het aroma.

Nog een geluk dat de Spoed is uitgerust met een flink aantal vrouwen die hun mannetje weten te staan, waardoor ook het aanwezige testosteron niet geheel ongehavend uit de strijd kwam.
 

 

 

Na een meer dan deugddoende douche waarbij allerhande ondefinieerbare troep van ons lichaam bleef lopen uit plaatsen waar je het bestaan nog niet van wist, was het tijd voor het meer ontspannende deel van onze teambuilding.

De geur van smeulend vlees kwam ons langzaam maar zeker tegemoet naarmate we verder weg reden van de Limburgse schoonheid en ons terug meer en meer op bekend Mols terrein begaven.

 

 

Niets zo goed als een gevulde maag om een, zorgvuldig in elkaar gestoken, quiz te winnen, waarin niet alleen de parate kennis, snelheid en ademhalingstechnieken werden getest, maar waar ook de danskwaliteiten stevig onder de loep werden genomen.

 

 

Het was een nek-aan-nekrace, maar het compleet onverwachte dranktalent van Katrien zorgde ervoor dat Ploeg 3 verdiend naar huis mocht gaan met de beker (in de vorm van een spekbrochette)!

 

Het hoeft niet gezegd dat het bekomen van een goed team tijd nodig heeft en we hier dan ook tot in de vroege uurtjes ons beste beentje voor hebben voorgezet.

 

 

Bedankt lieve collega's....see you next year?

Land of Balls & Glory!

Reis je inderdaad half het land door, naar een plek waar men nogal losjes omgaat met de term Algemeen Nederlands, je kan zelfs amper spreken van Verstaanbaar Nederlands, om jezelf, na een ellenlange wandeltocht doorheen pittoreske straatjes, te verwennen met een portie stevige, overheerlijke gehaktballetjes...is het walhalla der geplet rundsvlees gesloten op een zaterdag.

Juist ja, GESLOTEN op een ZATERDAG!

Dat is als een frituur die gesloten is op zondag, een speeltuin die enkel open is op regenachtige dagen, of, heaven forbid, een Grey's Anatomy zonder een dr. Avery (mijn God, ik mis 'em).
Volkomen onbegrijpelijk dus...

Nog een geluk dat ballekes eten niet het hoofddoel was van het 'zussenweekendje Brugge'.
Want zoals bij elk uitstapje dat ik maak, was ook hier het hoofddoel simpelweg véél eten, veel tateren en heel veel lachen.
Met zussen als die van mij is dat niet echt een opdracht te noemen.

Reeds onderweg naar West-Vlaanderen waren de billenkletsers niet veraf. Beeld je 3 vrouwen in in een auto, met een GPS  die in geen 4 jaar een update van dichtbij heeft gezien en verdere uitleg of foto's zijn nagenoeg volkomen overbodig.
Waar Dorien en ik standvastig vasthielden aan het idee dat iedereen, dus ook de dame gevangen in het GPS-toestel, een tweede kans verdient, was zus Karen meer gewonnen voor het principe 'Volg de bordjes'.
Zelfs die zin, 'Volg de bordjes', neertypen op mijn blog wekt een vreselijk drammerig gevoel van irritatie op.
Moest ze even later mijn lachspieren niet gestimuleerd hebben met de mededeling dat ze dringend een naftschtation nodig had voor haar twee-uurlijkse coffeebreak, had ik haar hoogstwaarschijnlijk eigenhandig uit de auto gezwierd en haar aangeraden simpelweg de BORDJES TE VOLGEN richting Bruhhe.
Ook haar koeltasje vol snoep en koeken hebben mij ervan weerhouden dit strafbaar feit daadwerkelijk uit te voeren.
Ik ben de goedheid zelve.

In de hoofdstad van de chocolade aangekomen leek het ons een prima idee het weekendje (wat eigenlijk slechts 1 overnachting betrof) in te zetten met een eerste pitstop op één van de vele gezellig ogende, maar op dat moment nog vrijwel lege, terrasjes, gelegen aan één of andere markt waarvan ik de naam natuurlijk allang weer vergeten ben. Niet echt relevante informatie dus. De reden van die lege stoelen werd me snel duidelijk toen ik zag dat een simpele koffie verkeerd, die in Brugge dan ook nog in het Engels vertaald wordt als 'pot of milky coffee', €5,50 kostte. Nu weet ik niet wat de eigenlijke Engelse vertaling van koffie verkeerd is, maar 'pot of milky coffee' klinkt werkelijk idioot. En het prijskaartje dat er aan vast hing maakte het helemaal ridicuul.

Nu zijn wij vieren niet wat je noemt 'cultuur-minded' te noemen, waardoor we niet zozeer geïnteresseerd waren in de 'Brugse Kanaaltjes' noch in de in grote getale aanwezige 'Godshuizen', maar des te meer in de inrichting en het aanbod van de lokale H&M, Zara en Hema. Ook  de 'All year kerstshop' wist meer dan eens onze aandacht te trekken. Komende winter ga ik steevast voor de 'hang eens een halve kerstboom tegen je muur'- look. Plaatsbesparend EN niet modaal. Klinkt super!

De teleurstelling om de gemiste glorieuze ballen was van tamelijk korte duur, op de terugweg spotte ik namelijk dit



met als gevolg, dit

dit in combinatie met een, door mijn zus meegesmokkeld, zakje capuccino van den Aldi, zorgde inderdaad voor een hemelse vijf minuten.
Moet je weten dat ik voorafgaand aan dit ware culinaire genot mezelf tegoed deed aan de meest overheerlijke zelfgemaakte frietjes OOIT. Mijn volgend tripje richting Kust telt ondertussen drie onvermijdelijke stopplaatsen:
1. Het Brugs Kieksken voor de allerbeste frietjes
2. De Coqisserie voor een 'zo lekker dat je alles vergeet'-pannenkoek
3. La Siësta om alles door te spoelen met een cosmopolitan die smaakt zoals God het bedoeld heeft

Beschouw dit als een gouden tip.

Winkelen doet je maag onherroepelijk knorren, maar de 4 paar voetjes konden het niet aan nogmaals de Brugse straten te doorkruisen op zoek naar eten. Dus besloten we de auto te nemen en nogmaals ons vertrouwen te leggen in de hedendaagse technologie. Ik wilde dan ook kostte wat het kost, tenminste één keer op deze trip, het Minnewater bewonderen.

De heerlijke geur van mijn grietbotfilet in mosterdroomsaus, geserveerd met warme groentjes en gekookte patatjes, zit letterlijk vastgeroest in mijn weledel reukorgaan. Het kwam dan ook niets te vroeg. Ik keek ondertussen SCHEEL van de honger.

De terugweg naar het hotel verliep iets minder vlot. Ik had er genoeg van me te laten leiden door computergestuurde intelligentie en besloot mijn vrouwelijke intuïtie los te laten op deze wirwar van éénrichtingsstraten. Na voor de derde keer hetzelfde Babeluttewinkeltje te zijn tegen gekomen, wat uiteraard de auto stilletjes aan veranderde in een kakelkot van hysterisch gibberende vrouwmensen, hadden we dan toch maar unaniem besloten het GPStoestel te laten doen waar het goed in is.
Hoewel...
Het leek de goede kant uit te gaan, we kwamen langs niet eerder gepasseerde straatjes en winkeltjes, reden een brugje over en zagen...
een babelutwinkeltje.
HET babelutwinkeltje!
Dat ik enkele luttele seconden voor het besef verbaasd de zin 'hé, hier staat ook zo'n babelutwinkeltje' uitsprak maakte de hilariteit alleen maar groter. Tranen rolden over onze wangen en leken geen einde te kennen.

Dit heet dan gelukkig zijn.

Dat mijn zus Karen een tiental uur na datum ineens doorhad dat de in kuisvrouw verklede man met een boel worsten om zijn nek, rondlopend op de markt, niet zomaar een reclamestunt was, maar wel degelijk DE vrijgezel van het groepje vrijgezellen die we 2 minuten eerder tegen kwamen, deed het weekendje ook weer een plaatsje stijgen in de ranglijsten.

See you next year ladies :-)

Daar het vandaag 5 juni is en dit weekendje dateert van 25 mei, zijn er toch nog een aantal zaken die ik zeker en vast het vermelden waard vind.

Zondag heb IK, jaja IK, helemaal alleen, volkomen in mijn eentje, just me, myself and I, een fietsstoel in elkaar gevezen. Het is te genant om effe mee te delen hoe lang ik er over gedaan heb, maar ik heb wel een lijstje gemaakt van de 56 verschillende scheldwoorden die ik in die 58 minuten meermaals heb uitgesproken.

Maandag reed ik voor de tweede maal in drie weken tijd met een klein hartje naar de autokeuring. Subliem voorbereid deze keer. Gordels waren vastgeklikt, papieren lagen klaar en...ik had een rokje aan.
Nog geen 5 seconden...seriously...goedgekeurd!
Need I say more?

Mijn Fientje is niet langer een kuikentje, maar wel een eendje in de wekelijkse zwemles. Haar gezicht was diamanten waard en mama's hartje was een vogel voor de kat.