Het was de zomer van 2013...

* waarin ik meer werkte dan in de 10 maanden voorafgaand aan deze zogenaamde ontspannen periode, waarin de batterijen kunnen opgeladen worden voor de komende 10 maanden noeste arbeid. Zodoende bracht ik meer tijd door op mijn bureaustoel dan in mijn teerbeminde zetel, hoorde ik meer klaagzangen aan van mensen die me vrijwel vreemd zijn in plaats van die van mensen die me nauw aan het hart liggen, bracht ik meer tijd door met mijn collega's dan met mijn vrienden en familie EN liggen nu zelfs mijn poetsdoeken begraven onder een stoflongveroorzakende hoop smurrie...

* waarin we reeds na een week afscheid moesten nemen van onze nieuwe huisdieren. Na mijn oorverdovende en meermaals herhaalde verkondiging dat onze konijnen de kans niet hadden te ontsnappen door het graven van een tunnel naar het andere eind van de wereld, daar hun loopren omgeven werd door beton, was de verbazing op mijn gezicht waarschijnlijk zelfs hoorbaar bij het aanschouwen van een loopgracht die netjes onder het huis door leek te lopen. Meerdere pogingen om de voortvluchtigen terug te lokken ten spijt, hebben we Fien en Yutta nooit meer weer gezien. Het feit dat ook Marie de Kip in diezelfde nacht spoorloos verdween, doet het vermoeden dat de babyslang die we twee jaar geleden tijdens de verhuis onder de slaapkamervloer zagen wegglippen, ondertussen is uitgegroeid tot een 2 meter lange allesverslindende moordmachine, in al zijn hevigheid heroplaaien.

* waarin de BBQ ten huize Hanne'e op 12 juli het startsein was van een zomer (over)vol eten, drank en gezelligheid. (misschien wordt het tijd de aankoop van een weegschaal enigszins te overwegen) Dus zelfs de schamele vrije momenten vulde ik vrijwillig op met het gezelschap van de collega's...ze moesten Mmmmmmmmmmmmmmmaaar zo 'lekker' niet zijn.

* waarin ik, na 17 maanden de blijde boodschap verspreid te hebben dat 'liefde niet bestaat', 'de man het meest overbodige gereedschap is in het leven van een vrouw' en 'ik liever 10 mannen in de lucht zie zweven dan er 1 aan mijn rok te hebben hangen', Het Lief leerde kennen en mijn cynische blik langzaam maar zeer zeker de kop zie ingeslagen worden.  De hemel zij dank dat mijn koppigheid zich niet zomaar gewonnen geeft en ik toch nog steeds met 1 voet (alleszins een halve) stevig op de grond blijf staan.
Hij is lief, hij is leuk, hij is sarcastisch (*vreugdedans*), hij is (o zo) mooi...Hij is....Tim...

* waarin mijn BFF na jarenlang van twijfelen dan toch de knoop doorhakte en op 28 juli een ondefinieerbare, eindeloos lijkende pijn onderging om dan het leven te geven aan haar eerste (en blijkbaar laatste, lees: 'dit doe ik NOOIT meer!') spruitje, <3 Pip <3.
Op haar vraag wat ik van de naam vond, kon ik niet anders dan eerlijkheidshalve verklaren dat ik het niet lelijk, maar anderzijds ook niet mooi vond. Waar deze naamgeving me eerst niet in de oren klonk, ben ik nu volledig verslaafd aan dat kleine wurmelende hebbedingetje en kan ik haast niet wachten om over 325 dagen uit volle overtuiging 'Hip Pip Pip...Hoera!!!' te zingen. Tanteke is (wederom) verliefd...

* waarin ik met mijn eigen twee spruiten het avontuur recht in de ogen keek en op 5 augustus in de auto stapte om op 8 dagen tijd een schamele 2600 km slijtage toe te voegen aan mijn robuuste, blauwe God.
Met als einddoel L'Escala, Spanje, maakten we een eerste tussenstop in het Franse Metz. Slechts 300 km verwijderd van ons startpunt, maar na het werken van een vroege shift en een aaneenschakeling van te korte nachten kwam de duik in het zwembad van ons Novotel Hotel niets te vroeg.

Na een verhelderende nachtrust, met z'n drietjes lekker dicht bij elkaar in het Kingsize bed, knorden onze magen als een meute varkens op weg naar hun eerste huidverzachtende modderbad in 3 dagen.
Fran bewees nogmaals dat ze een dochter is van haar moeder, schepte haar bord meermaals tot aan het randje vol pannenkoekjes, wafels, cornflakes, broodjes en koffiekoekjes en genoot, net als ik, van elke decadente hap die ze nam.

 

Het afscheid was nabij...

Een autorit van niet minder dan 12 uur later, bij temperaturen van ver boven de 30°, waarbij de bestuurderszetel meer vochtabsorberend bleek dan het gemiddelde vel Scottex, was het Spaanse platteland eindelijk nagenoeg tastbaar.
Ondanks meerdere vrij noodzakelijke pitstops...

en ontspanningsmomentjes...

was de ontlading bij de aanblik van 'bekend terrein', ontegensprekelijk verrukkelijk.

En hoewel Fran mijn dag fantastisch had gemaakt, door droogweg, na het (voor het eerst) zien van een lifter, te verkondigen dat we op de juiste weg zaten, 'want die meneer deed ZO (steekt duim in de lucht)', kon ik mijn geluk niet op dat ik de eerstvolgende dagen verlost was van dat stuk ijzer op wielen.

Onze vier dagen Costa Brava waren een opeenvolging van strandbezoekjes, ijsjes eten, gezelligheid en pure hitte. Om de tradities in ere te houden, brachten we ook dit jaar een bezoekje aan 'de toren', slenterden we over marktjes, namen we deel aan een boottocht, die dit jaar wel iets natter en wilder uitdraaide dan andere jaren, aten we paëlla en sloten we het tripje af met het zo begeerde kermisbezoek.

Laat ik jullie even bewijzen dat beelden wel degelijk meer kunnen zeggen dan woorden...

 

Om ook het monotone van de terugreis een beetje te doorbreken, overnachtten we éénmalig in het lieflijke Lyon. De tocht daarnaartoe was, door file na file, eindeloos, heet, klagerig en enerverend. Dat klagen kwam uitsluitend van mijn kant. Het gehele Franse wegennetwerksysteem is tot in de oneindigheid vervloekt geweest, wat ik na thuiskomst en DRIE snelheidsboetes later (enkel van de heenreis) nogmaals overtuigd herhaald heb.

Volkomen gestresseerd en, laat me eerlijk wezen, slechtgezinder dan Maggie De Block na het drinken van een vetvrije milkshake op een doordeweekse morgen in het parlement, kwamen we aan in 'Les Clos de Chaponost'. Vol afschuw bekeek ik de trap, die me, bij gebrek aan een lift, niet één, maar twee verdiepingen hoger diende te brengen, beladen met een overvolle koffer, een koelbox en vergezeld door twee kinderen die de betekenis van het woord 'hulpvaardigheid' tot op heden nog niet ontdekt hebben.
Het openen van de kamerdeur bleek evenmin een boost voor mijn tevredenheid. De woorden 'wa vur een oubollig kot is me da hie' kwamen spontaan in me op en werden ook in die hoedanigheid uitgesproken.
'Allez Lieve, tu est encore en vacances, relax ma chérie.'
De innerlijke stem, die zich voor de gelegenheid aanpaste aan de omgeving, won het uiteindelijk van de koppigheid.

Na een duik in het prachtige zwembad...

 

en een driegangendiner op het oogverblindende en überromantische terras...

bereikte mijn humeur zijn hoogtepunt en was mijn kijk op dit ietwat afgelegen hotelletje 360° gedraaid.
Welk ander effect zou een voorgerecht van gekarameliseerde appeltjes en bloedworst op een bladerdeegbedje, voorzien van een slaatje met geroosterde amandelen teweeg kunnen brengen? Laat hier een lasagne van vis op volgen en, als kers op de taart, een perfecte moelleux van chocolade vergezeld van een bolletje koekjesijs en je begrijpt volkomen wat ik bedoel.

Het perfecte einde van een quasi perfecte vakantie...

* waarin de vijfde (nee, dit is geen typfout) telg van mijn oudste (maar nog steeds in de fleur van haar leven zijnde) zus al wist naar wie hij te luisteren had nog voor hij het levenslicht in de ogen keek en zodoende op 12 augustus, de dag na onze thuiskomst, het geboortekanaal doorzwom en als eerste 'mannetje' onze familie vervolledigde. Welkom <3 Miel(eke Melleke Mol) <3 !

* waarin ik, na een kleine 2 jaar hier te wonen, de omwonenden eindelijk een tikkeltje beter leerde kennen op het megaleuke trouwfeest van de naaste buren en daar ook ontdekte dat deze zelfde naaste buur(vrouw) meermaals getuige bleek te zijn geweest van mijn 'zangtalent' in de badkamer. *genant* Aangezien ze onder ede verklaarde de stem best oké te bevinden, kan het niet anders dan dat de badkamertegels een serieus stemverbeterend effect opleveren. Ons plan om elke maandag gelijktijdig een bad te nemen, weliswaar met een muur ertussen, heb ik totnogtoe niet uitgevoerd. *faalangst*

* waarin Toverland voor de tweede maal zijn geheimen aan ons prijs gaf en ik samen met Fran, Fien en het ex-mannetje de vele misselijkmakende attracties onderging, daarbij vooral denkend aan het schip dat niet enkel op en neer beweegt, maar ook nog eens een perfecte cirkel weet na te bootsen. Walgelijk...
Zulk een uitstapje wordt steevast afgesloten met een bezoekje aan caloriebom nr 1: McDonalds! Kinderhartjes opgehaald, mama's buikje gevuld = een geslaagde dag!

* waarin de Belgische Kust geen afwezige kon zijn op het lijstje 'dingen die we zeker gedaan moeten hebben deze zomer' en we zodoende drie dagen afzakten naar de thuishaven van 'Tien om te Zien' om er daar achter te komen dat Blankenberge volkomen geen aantrekkingskracht uitoefent op mijn 'Oostendegerichte-zijn'.

Maar na een treinrit van meer dan 4 uur (lang leve de NMBS) aankomen in een zonovergoten kuststad is uiteraard niets in vergelijking met het einde van de wereld. Koffer binnenzwieren, bikini aan en...

De hitte van dag 1 werd letterlijk weggespoeld op dag 2. Regen, regen en o ja, nog een beetje regen. Het geplande uitstapje naar 'Sea Life' bracht weinig verlichting. Met moeite doe je er een uurtje over om je van de start naar de finish te begeven. Continu op zoek naar eender welks interessant om naar te kijken. Als je op het einde van je tripje kan stellen dat het hoogtepunt van de dag het aanraken van een (volgens mij van verveling overleden) zeester was, mag je gerust verkondigen dat het een totale verspilling van geld betrof.

Beterschap was in zicht!

De drie musketiers begaven zich naar het station van Oostende en wachtten vol ongeduld op de komst van An, Ferre en Karel!

Laat de lol en de ontspanning tot ons komen!

En wel op deze manier...

Bedankt Anneke, voor alweer een geslaagd zeekendje :-)

* waarin ik afscheid nam van één van mijn favoriete collega's, die een jaar lang gedwee naar mijn klaagzangen luisterde, me troostte op haar eigen manier, mijn rare trekjes een plek wist te geven en  ze zelfs apprecieerde, meermaals een lachbui aan me ontlokte, me op onze laatste gezamelijke werkdag nog overtuigd het spreekwoord 'met kouwe duiven schieten' hoorde zeggen, terwijl ik eigenlijk 'iemand blij maken met een dooi mus' bedoelde, simpelweg mijn werkdagen net dat extraatje aangenamer maakte. Astridje, het ga je goed daar in Herentals...maar denk eraan...collega's als ons zijn dun gezaaid. ;-)

* waarin mijn digibox zijn laatste adem uitblies op een onbewaakt moment en ik met ware puppy-ogen de Telenetmedewerkster aankeek en smeekte of ze alsjeblieft-o-please mijn 9 afleveringen van Army Wives, 6 afleveringen van Game of Thrones en 5 afleveringen van Private Practice enigszins kon terughalen uit het land der doden. Tevergeefs...graag vraag ik 1 minuut stilte voor dit vreselijk verlies.

* waarin ik op twee maanden tijd in totaal een afstand liep van net geen 8km en hier nu de gevolgen mag van dragen.

Opsporing verzocht!

Sinds enige tijd vermist....mijn conditie...bij eender welke aanwijzing omtrent deze verdwijning, bel het nr 0495 86 48 62.

* waarin ik noodgedwongen vaarwel zegde tegen het hebben van twee kleutertjes in huis en Fran op 1 september naar school stuurde met een boekentas groot genoeg om zich in te verstoppen, op wieltjes, uiteraard, want 'ik ga die wel niet de hele tijd dragen he mama'...In onzen tijd...

Eerste leerjaar - Les 1

Leren lezen vergt geduld.

Veel geduld.

Van mama...

Het Klikklakboekje heeft me reeds ettelijke keren hypertensie bezorgd.
M    AA   N = MAAN
M   I   N = .......M.............IN?

*censuur*

Het was na de zomer van 2013 dat Fien haar eerste keurturnles afwerkte. Fran voor het eerst (op een hilarische manier) de Hip Hopwereld binnenstapte, haar balletles heroptippelde en het fenomeen 'Als je't mij vraagt...Chiro!' ontdekte. Ze beiden terug als visjes in het water peddelden en mama nooit eerder zo blij was het normale ritme terug op te nemen.

The summer was crazy...uhuh...lalalalaaaaaaa